ตอนที่ 7
995 คำ
“หนูมีอะไรให้ป้าช่วยหรือเปล่า”
นี่ไง... ได้โอกาสแล้ว ได้โอกาสที่จะหลอกใช้ผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้าแล้ว บอกไปสิว่าต้องการ บอกไปสิว่าต้องการเข้าไปในคฤหาสน์คาสโตรเซ่น
“คือหนู...” วรันธาราลังเลเพราะรู้สึกผิด “คือ... เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะป้า หนูขอตัวนะคะจะกลับที่พักแล้วค่ะ”
หญิงสาวหมุนตัวจะเดินหนีเพราะไม่อาจจะหลอกใช้คู่สนทนาได้ แต่ถูกป้าเดซี่คว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน
“ฉันถูกชะตากับหนูมาก อยากให้หนูมาทำงานด้วย สนใจหรือเปล่า”
วรันธารายืนอึ้ง ไม่คิดว่าสิ่งที่ต้องการจะง่ายดายขนาดนี้ แต่ความง่ายดายมันก็มาพร้อมกับการแสดงละครฉากใหญ่ที่หล่อนคือผู้ชักใยอยู่เบื้องหลัง
ไม่ได้... หล่อนจะใช้วิธีนี้ไม่ได้ หล่อนไม่ต้องการหลอกลวงผู้หญิงตรงหน้า
“คือหนูมีงานทำอยู่แล้วค่ะ ขอตัวนะคะ”
“งานของป้าคือการทำงานในคฤหาสน์คาสโตรเซ่น ด้วยบทบาทสาวใช้ แต่เงินเดือนที่ได้สูงลิบเลยนะ” เพราะไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันป้าเดซี่ถึงได้พูดแบบนั้นออกไป
เพราะดวงตาใสซื่อที่เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างของผู้หญิงนิรนามตรงหน้าอย่างนั้นหรือ แต่จะอะไรก็ช่างเถอะ หล่อนมั่นใจว่าหญิงสาวตรงหน้าจะต้องเป็นสาวใช้คนใหม่ของคฤหาสน์คาสโตรเซ่นได้อย่างสมบูรณ์แบบแน่นอน
ขยัน ไม่เกี่ยงงาน และไม่ใช่นักข่าว แต่ติดไอ้ตรงเป็นสาวสะพรั่งนี่สิที่ต้องคิดหนัก
“สนใจหรือเปล่าล่ะ”
“คือหนู... ไม่สนใจหรอกค่ะ แต่ยังไงก็ขอบคุณป้ามากนะคะ”
วรันธารากำลังจะหมุนตัวเดินหนีไปอีกครั้ง แต่คำขู่ของแอนโทนี่ดังลั่นขึ้นมาในหูแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเสียก่อน
‘ถ้าไม่ได้ข่าวของเควิน คาสโตรเซ่นมาให้ผม คุณตกงานแน่ วรันธารา’
เท้าบอบบางที่ซ่อนอยู่ในรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินชะงัก ก่อนที่จะค่อยๆ หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับป้าเดซี่อีกครั้ง
“หนู... สนใจค่ะป้า”
ป้าเดซี่แปลกใจกับท่าทางขัดแย้งกันของวรันธารา แต่ด้วยความดีใจที่จะได้หญิงสาวมาร่วมงานด้วยทำให้ลืมไปในที่สุด
“แสดงว่าหนูตกลงใช่ไหม”
วรันธาราก้าวเท้าเข้ามาหยุดใกล้ๆ ร่างของป้าเดซี่ ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้หนึ่งครั้ง
“ขอบคุณป้ามากนะคะที่เมตตาหนู”
“ถือว่าเป็นการตอบแทนที่หนูช่วยป้าเอาไว้ยังไงล่ะ และที่สำคัญไปกว่านั้น ป้าเบื่อที่จะต้องสัมภาษณ์ผู้หญิงจำนวนมากที่มาเขียนใบสมัครงานแล้ว”
“เอ่อ แล้วเจ้านายของป้าจะ...”
“ถ้าหนูหมายถึงคุณเคนล่ะก็... ท่านให้อำนาจป้าเต็มที่จ้ะ”
วรันธาราอยากจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มไม่ออก เพราะความละอายใจมันบังเกิดขึ้นเต็มหัวใจ
นี่หล่อนหลอกคนแก่อย่างนั้นหรือ?
“ขอบคุณค่ะป้า”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก พรุ่งนี้สายๆ มาหาป้านะ ไปถูกไหมคฤหาสน์คาสโตรเซ่นน่ะ หลังใหญ่ๆ อยู่อีกซอยถัดไปน่ะ”
“น่าจะไปถูกค่ะป้า” วรันธาราพยักหน้ารับ
“ดีมาก ไว้พรุ่งนี้พบกัน”
หญิงสาวยกมือไหว้อีกครั้ง กำลังจะแยกย้ายกัน แต่เหมือนป้าเดซี่จะคิดอะไรขึ้นมาได้จึงหันกลับมาเรียกอีกครั้ง
“เดี๋ยวก่อนหนู”
“ป้ามีอะไรกับหนูเหรอคะ”
“ป้าลืมถามชื่อน่ะ หนูชื่ออะไรเหรอ”
“หนูชื่อวรันธาราค่ะ แต่เรียกสั้นๆ ธารได้เลยค่ะ”
“ชื่อเพราะ และแปลกดีนะ ป้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
“ขอบคุณค่ะป้า”
ป้าเดซี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะแสดงท่าทางกังวลใจออกมา “ป้าลืมบอกหนูไปน่ะ คุณเคนไม่ให้ป้ารับผู้หญิงสาวๆ เข้าไปทำงาน ให้รับแต่ผู้หญิงมีอายุ”
วรันธาราฟังแล้วก็แสนจะประหลาดใจ “ทำไมล่ะคะป้า หรือว่าคุณเคนของป้า... ชอบสาวแก่...”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก คุณเคนรำคาญสายตาสาวๆ ที่ชอบแอบจ้องมองท่านน่ะ ท่านเบื่อ ท่านไม่ชอบ คนเก่าก็พึ่งถูกไล่ออกไปเพราะชอบแอบอ่อยท่าน”
“คนหล่อใครก็อยากมองไม่ผิดนี่คะป้า”
“นี่หนูเคยเห็นคุณเคนด้วยเหรอ”
คำถามของป้าเดซี่ทำให้วรันธาราตกใจ ต้องรีบแก้ตัวพัลวัน
“เอ่อ ไม่เคยเห็นหรอกค่ะ แค่เดาเอาว่าหล่อ ไม่อย่างนั้นผู้หญิงจะแอบมองเหรอคะ”
ป้าเดซี่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะถอนใจออกมา “ป้าขอโทษนะตอนที่ชวนหนูลืมคิดถึงกฎข้อสำคัญนี่ไปเลย”
“งั้นก็แสดงว่าหนูจะไม่ได้ทำงานในคฤหาสน์คาสโตรเซ่นแล้วใช่ไหมคะ”
“ป้าขอโทษนะ”
วรันธารารู้สึกสับสนไปหมด ใจหนึ่งก็ผ่อนคลายที่ไม่ต้องหลอกลวงคนแก่อีก แต่อีกใจกลับเต็มไปด้วยความทุกข์เพราะกำลังจะตกงาน แล้วนี่หล่อนจะตัดสินใจยังไงดีนะ
‘ถ้าไม่ได้ข่าวของเควิน คาสโตรเซ่นมาให้ผม คุณตกงานแน่ วรันธารา’
เอาอีกแล้วคำขู่ของแอนโทนี่ดังลั่นในหูอีกแล้ว
“เอ่อ แล้วถ้าหนูไม่ใช่หญิงสาวล่ะคะ แต่เป็นหญิงวัยชรา”
ป้าเดซี่เลิกคิ้วสูงด้วยความประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน “หนูหมายความว่ายังไงหรือจ๊ะ”
“หนูจะเป็นคนแก่ในวันพรุ่งนี้ค่ะ”
“ห๊า... ว่ายังไงนะหนูธาร”
ป้าเดซี่อ้าปากค้างตกใจ
“พรุ่งนี้หนูจะไปพบคุณป้าตามเวลาที่เรานัดกันนะคะ แต่จะไปในสภาพของคนแก่”
“อย่าทำแบบนั้นเชียวนะหนูธาร ถ้าคุณเคนจับได้ เราตายหมู่แน่นอน”
“ป้าไม่ต้องกังวลนะคะ หนูจะไม่ทำให้ป้าเดือดร้อน และถ้าต้องมีใครตาย หนูจะตายคนเดียวค่ะ”
- ผู้เขียน
