รอรักที่จากลา

ตอนที่2 งอนง้อ

เช้าวันต่อมา

"ได้ยินว่าคุณแม่จะกลับเพชรบูรณ์แล้วเหรอครับ?" เมื่อถึงเวลาร่วมรับประทานอาหารเช้ากับแม่ยายปุณณวัฒน์ก็รีบถามขึ้นในทันที

"ใช่ลูก พ่อคงคิดถึงแม่แย่แล้ว แม่มาอยู่กรุงเทพฯ นานหลายเดือนแล้วนะ คงถึงเวลาจะต้องกลับสักที ยายหนูต้องตาก็เลี้ยงง่ายแล้ว กิ่งคงเลี้ยงลูกคนเดียวไหวอยู่"

"กลับวันไหนครับผมจะขับรถไปส่ง"

"วันพุธนี้ล่ะ ถ้าตาปุณณ์ไม่ว่างแม่นั่งรถทัวร์กลับเองก็ได้นะลูก"

"ไม่ได้หรอกครับคุณแม่ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน เดี๋ยวผมจะสั่งเลขาไว้ว่าพุธนี้ไม่รับนัดทุกอย่างเลย เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ จะได้ไปเยี่ยมคุณพ่อด้วย"

"งั้นกิ่งพาหลานไปหาตาด้วยดีกว่านะจ๊ะแม่ ปิดบ้านไปสักสามสี่วัน" คนที่ไม่ได้กลับบ้านนานถึงกับรีบออกความคิดเห็นขึ้น

"ถามสามีเราเถอะ เขาจะว่างนานขนาดนั้นเชียวเหรอยายกิ่ง"

"ได้ไหมคะพี่ปุณณ์ กิ่งเองก็คิดถึงบ้าน ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นปีแล้ว อยากไปเจอพ่อด้วย" หญิงสาวหันไปออดอ้อนสามีอีกครั้ง หวังแค่ว่าอีกคนจะเห็นใจกันขึ้นมาบ้าง

"ยังไม่รับปากนะกิ่ง พี่ต้องเข้าไปเช็กงานกับเลขาก่อน ขับรถไปกลับพี่ไม่มีปัญหา แต่ถ้าต้องไปหลายวันพี่ไม่รู้จะได้หรือเปล่าน่ะสิ" เขารู้สึกเห็นใจภรรยาอยู่ไม่น้อย แต่ตอนนี้งานเขาก็ยุ่งมากจนไม่มีเวลาได้พักผ่อน จะลาหยุดพักหลายวันก็เกรงว่างานที่เร่งรีบจะไม่ทันส่ง เพราะธุรกิจครอบครัวที่ต้องสานต่อ เขาที่เพิ่งจะเข้ามารับตำแหน่งรองประธานบริหารได้ไม่นาน จึงอยากทำหน้าที่ตรงนั้นไม่ให้ขาดตกบกพร่อง

"อย่ามัวแต่ชวนกันคุยอยู่เลย ตาปุณณ์จะรีบไปทำงานไม่ใช่เหรอลูก รีบกินซะสิเดี๋ยวรถจะติดมากนะ" นางสุมาลีบอกอย่างนึกเป็นห่วง และไม่อยากให้ลูกสาวต้องทำสีหน้าเง้างอนสามีอยู่แบบนั้น อายุก็ปาเข้ายี่สิบห้าปีแล้วนางก็ยังเห็นลูกสาวทำตัวเหมือนสิบเก้ายี่สิบอยู่เลย อยากได้ดั่งใจตัวเองทุกอย่างก็คงไม่ใช่นัก หญิงสูงวัยได้แต่จ้องมองลูกสาวพร้อมกับส่ายศีรษะให้อย่างอดไม่ได้

ปุณณวัฒน์ออกจากบ้านไปแล้ว ทั้งบ้านหลังใหญ่จึงเหลือเพียงแค่นางสุมาลีและกิ่งมาลา เมื่อได้อยู่กันสองคนอีกครั้ง นางจึงถือโอกาสบอกสอนลูกสาวด้วยความหวังดี

"แม่ว่าเราน่ะควรโตได้แล้วนะกิ่ง อย่าเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองเหมือนที่ทำกับพ่อกับแม่ เดี๋ยวสามีจะเบื่อเอานะลูก"

"กิ่งเหรอคะเอาแต่ใจ กิ่งแค่อยากกลับไปเยี่ยมพ่อบ้างก็แค่นั้น"

"ก็ถ้าสามีเราเขาไม่ว่างจะอยู่นานได้ กิ่งควรจะเข้าใจไม่ใช่เหรอลูก"

"กิ่งเข้าใจพี่ปุณณ์ตลอดนั่นแหละค่ะแม่ แต่พี่ปุณณ์ไม่เข้าใจกิ่งเลย หลายเดือนมานี้สนใจแต่งานมากกว่าเมียและลูกที่อยู่บ้านซะอีก" แค่คิดก็รู้สึกน้อยใจอยู่บ้างในบางครั้ง แม้จะรู้ดีว่าสามีเป็นลูกคนรวยที่ต้องทำธุกิจเพื่อสืบทอดกิจการของครอบครัวรุ่นสู่รุ่น แต่ก็อยากให้สามีมีเวลาให้กันมากกว่าที่เป็นอยู่ เพราะชีวิตของปุณณวัฒน์ณ.เวลานี้ เขามีเวลาให้ครอบครัวเพียงน้อยนิด จนบางทีคิดน้อยใจว่าเธอกับลูกสำคัญกับชีวิตเขาบ้างหรือเปล่านะ ไม่อยากจะพูดออกมาให้อีกฝ่ายได้ยิน เดี๋ยวเขาจะหาว่าเธอไม่รู้จักแยกแยะ ทั้งที่ตัวเองก็มีหน้าที่แค่เลี้ยงดูฟูมฟักลูกสาวอันเป็นที่รักของเขาและเธอ

สุดท้ายแล้วปุณณวัฒน์ก็ขับรถมาส่งแม่ยายที่จังหวัดเพชรบูรณ์ พร้อมกับพาลูกสาวตัวน้อยและภรรยามาด้วย เขาเดินทางมาส่งแม่ยายตั้งแต่เมื่อวานและอยู่ค้างคืนที่นี่ด้วยหนึ่งคืนแล้ว บ้านสวนสไตล์โมเดิร์นที่เพิ่งถูกรีโนเวทใหม่ได้ไม่ถึงปี

ปุณณวัฒน์ไม่ได้มาที่นี่นานเป็นปีแล้วเหมือนกัน แต่มากี่ครั้งก็ยังทำให้รู้สึกดีอยู่แบบนั้นไม่เคยเปลี่ยน อากาศที่บ้านสวนดีมาก เนื้อที่เกือบร้อยไร่ที่ปลูกพืชผสมผสาน ปุณณวัฒน์ได้แต่จ้องมองดูและอึ้งหนักว่าพ่อตากับแม่ยายทำงานหนักแบบนี้ไปได้ยังไง พืชผักผลไม้นานาชนิดที่ถูกส่งขึ้นกรุงเทพฯ ไปให้ลูกสาวและลูกเขยได้กินทุกอาทิตย์ เขากับกิ่งมาลาไม่เคยจะต้องซื้อของพวกนี้เข้าบ้านเลยสักครั้ง เพราะแม่ยายบอกว่าอยากให้ลูกและหลานได้ทานทุกอย่างที่ปลอดสารพิษจริง ๆ

"กิ่งกับลูกมาพักผ่อนที่นี่ก็ดีนะ พี่ชอบอากาศบ้านสวน สดชื่นดีกว่าที่กรุงเทพฯ เป็นไหน ๆ"

"แต่เราต้องอยู่ห่างกันนะคะ พี่ไม่คิดถึงกิ่งกับลูกหรือไง?"

"คิดถึงสิ แค่ไม่กี่วันเองนะกิ่ง เดี๋ยวพี่ก็มารับกลับบ้านแล้ว พี่อยากจะอยู่ที่นี่ด้วยแต่พี่ก็ทำไม่ได้ พรุ่งนี้พี่ก็ต้องเข้าประชุมกับคุณพ่อและพี่ปัทอีก กิ่งเข้าใจพี่ใช่ไหม?"

"ค่ะ กิ่งจะพยายามเข้าใจ ขอบคุณนะคะที่มาส่งพวกเราที่นี่"

"ครับ พี่จะโทรหากิ่งทุกวันทุกเวลาที่ว่างเลยนะ"

"ขับรถกลับดี ๆ นะคะพี่ปุณณ์"

สองสามีภรรยาโอบกอดลากันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ปุณณวัฒน์จะเดินกลับไปขึ้นรถและขับออกไปจากบ้านสวน ดีที่ว่าระยะทางจากรุงเทพฯ ไม่ได้ห่างไกลกันมากนัก จึงทำให้การเดินทางไปมาสะดวกสบาย กิ่งมาลาได้แต่มองท้ายรถของสามีอย่างรู้สึกเศร้าใจนัก เธอทั้งอยากอยู่บ้านกับพ่อแม่และอยากอยู่กับสามีในคราเดียวกัน แต่ก็ช่างเถอะแค่อาทิตย์เดียวเอง เดี๋ยวก็ได้กลับไปอยู่ด้วยกันแล้ว เธอเองก็อยากรีชาร์จแบตเตอรี่ให้กับร่างกายบ้าง บ้านสวนแห่งนี้คงเยียวยาอารมณ์ที่สวิงไม่คงที่ให้ดีขึ้นในเร็ววันได้...