ตอนที่ 6 เพื่อวันพรุ่งนี้
1121 คำ
หน้าบ้านเช่าสองชั้น ไอรินทร์ยืนหอบหายใจก่อนยกมืดปาดน้ำตาออกมาจากแก้มนวล เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาสร้างความหวาดกลัวให้เธอ ผู้ชายหน้าหวานละมุนแต่จิตใจกลับหยาบกระด้างร้ายกาจดุจพญามาร ไม่ว่าเขาเป็นใครก็ตามจะไม่ขอเสวนาด้วยอีกเด็ดขาด ล้วงกุญแจจากกระเป๋าสะพายหยิบลูกมาไขรั้วเหล็กขึ้นสนิมให้เปิดออก ทางเข้าพื้นปูนสองฝั่งมีสนามหญ้าเล็กๆ พร้อมเก้าอี้นั่งสำหรับผักผ่อนมีร่มไทรให้ความร่มเงา ถึงตัวบ้านสีขาวไอรินทร์เปิดประตูไม้ก้าวเข้าสู่ตัวบ้านผ่านห้องนั่งเล่น ก่อนถึงบันไดปูน หยุดยืนหน้าห้องนอนเปิดประตูเข้า ทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความหงุดหงิด
รอดมาได้นับว่าบุญเท่าไหร่แล้ว เธอไม่อยากเชื่อเลยทุกอย่างที่เพียรทำมาสลายไปต่อหน้าต่อตา ทุนก็ไม่ได้ เงินก็ไม่ได้ แทนที่จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระบิดาสุดท้าย กลับเหลือแค่เพียงความเจ็บช้ำที่ได้รับมาจากผู้ชายใจร้ายคนนั้น แม้จะคุ้นหน้าแต่ทำไมเธอกลับจำไม่ได้คือใคร แต่ที่แน่ๆ มั่นใจว่าคงเป็นเศรษฐีมีเงิน คอนโดห้องนั้นเข้าไปเพียงครู่ยังรู้เลยว่าราคาไม่ธรรมดา ถ้าไม่ร่ำรวยคงไม่มีปัญหาซื้ออาศัยแน่นอน
ยกเรียวแขนก่ายหน้าผากกับเรื่องที่ชายคนนั้นพูดออกมา เรื่องการขายบริการที่พาราไดซ์ เธอไม่รู้จริงๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใดผู้หญิงที่ทำอาชีพนี้ถึงได้ใช้ชื่อเธอบังหน้าพร้อมทั้งอ้างถึงตุ๊กตาไหมพรมเหมือนรู้ทุกอย่างที่เธอทำ น่าแปลก... ลุกพรวดขึ้นมาทันใดเมื่อนึกถึงท่าทีของพ่อเมื่อวันก่อน หรือพ่อมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
ไม่จริง! บิดาไม่ใช่คนเช่นนั้น เธอไม่เชื่อเด็ดขาด!
เปิดประตูออกจากห้องนอนสาวเท้าผ่านทางเดินระหว่างห้องมาหยุดยืน จับลูกบิดเปิดประตูเข้าห้องพ่อเป็นครั้งแรกที่ตัดสินใจทำเช่นนี้ หยุดกลางห้องกวาดตามองรอบๆ เธอควรทำอะไร หาหลักฐานยังไง ในเมื่อเชื่อเต็มหัวใจว่าบิดาไม่ใช่คนทำ ร่างบางชะงักเมื่อยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไอรินทร์ตามหาต้นตอเห็นมือถืออยู่ในลิ้นชักหัวเตียงจ้องมองสีหน้างุนงง บิดาลืมมันไว้อย่างนั้นเหรอตัดสินใจกดรับ
“เตโม่! วันนี้มีลูกค้าหรือเปล่า ฉันต้องการเด็กสองคน”ปลายสายบอก
ไอรินทร์นิ่งฟังหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก แสร้งทำใจดีสู้เสือ
“ขอโทษนะคะ คุณเตโม่ทำงานอยู่”
ปลายสายเงียบครู่หนึ่ง
“แล้วเธอเป็นใคร!”
“เป็นเด็กที่คุณต้องการยังไงคะ”
“อ๋อ เด็กใหม่เหรอ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้มาพบฉันหน่อยสิ อยากดูหน้าสักหน่อยว่าสวยหรือเปล่า ถ้าบริการดีๆ จะทิปให้ไม่อั้นเลย!”
กัดฟันแน่นอารมณ์เดือดพล่าน จะให้คิดทางไหนได้อีกในเมื่อพูดมาขนาดนี้ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นความจริง
“ได้สิคะ จะให้ไปพบที่ไหน”
“โรงแรมรอยัลไนซ์ห้องสี่ศูนย์เจ็ด ฉันชื่อรีออนลูกชายคนโตตระกูลมัสสิโม่เธอน่าจะรู้จักใช่ไหม”น้ำเสียงกระหยิ่มยิ้มย่อง
“ดิฉันรู้จักค่ะ คืนนี้พบกันนะคะคุณรีออน”วางสายลง มือกำโทรศัพท์แน่นน้ำตาเริ่มไหลริน
ไหล่ไหวตามแรงสะอื้นอย่างสุดกลั้น เพราะอะไรพ่อถึงทำแบบนี้ ไม่เข้าใจเลย เงินที่ได้จากการทำงานมันไม่มากพออย่างนั้นหรือ ริมฝีปากสั่นระริกใจเหมือนจะขาดเสียให้ได้ หากเธอจะโดนชายแปลกหน้าเข้าใจผิดว่าขายตัวคงไม่แปลก หญิงขายบริการชื่อไอ โค้ดเนมการซื้อขายคือตุ๊กตาไหมพรมไม่ต้องบอกเลยว่าทำไมถึงได้โยงใยเกี่ยวข้องมาถึงตัวเธอได้
ร่างสูงบนโซฟาเท้าสองข้างพาดไขว่เหนือโต๊กระจกสีดำ สีหน้าครุ่นคิด แม้ผู้หญิงชื่อไอจะผ่านเข้ามาในชีวิตเพียงชั่วครู่แต่กลับไม่ยอมหยุดคิดคำนึงถึงใบหน้าแสนหวานแฝงด้วยความเศร้า เฝ้าถามตัวเองทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้ ยี่สิบหกปีที่ผ่านมาไม่เคยสักครั้งผูกผันกับหญิงคนไหน แม้จะสวยปานนางฟ้าก็ตามแต่กับผู้หญิงเดินดินไม่ได้แต่งตัวเลิศเลอกลับเฝ้าฝันไม่ยอมห่างหายนึกแล้วหงุดหงิดตัวเอง
ซากิมองนายด้วยความเป็นห่วง เห็นเอาแต่นั่งนิ่งทั้งวัน ตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาที่คอนโด ความจริงเขาพอสืบรู้เกี่ยวกับการขายบริการ จริงๆ แล้วเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่คนคนนั้นกลับเป็นบิดาเธอต่างหาก แต่คนอย่างเจ้านายคงไม่มีวันปล่อยผู้หญิงที่บังอาจตบหน้าตนเองไปง่ายๆ แล้วอีกอย่างพ่อทำผิดเสมือนลูก นิสัยคุณชายเขารู้ดีแม้จะอายุไม่น้อยแต่ความเอาแต่ใจไม่เคยห่างหายเสียที
“คุณชายครับ”เสียงเข้มเอ่ยเรียก
เซย์หันมองลูกน้อง
“มีอะไร!”
“ผมสืบเรื่องการขายบริการมาได้แล้วนะครับ คุณชายอยากฟังหรือเปล่า?”
ลมหายใจหนักระบายออกมาเอนกายพิงผนักโซฟา
“ว่ามา ฉันก็อยากให้มันจบๆ ไปเหมือนกัน จะได้ไม่โดนพ่อด่า!”
บอดี้การ์ดหนุ่มโน้ตบุ๊คออกมาพร้อมเปิดกล้องวงจรปิดภายในร้าน เซย์มองภาพในหน้าจอเห็นนักข่าวมาทานอาหารแต่หญิงสาวที่ก้าวเข้ามากลับไม่ใช่เธอที่มาพบเขากับตุ๊กตาไหมพรม หมายความว่ายังไง! คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความสงสัย
“หมายความว่าไง!”ถามลูกน้องคนสนิททันที
“ความจริงคือ... ผู้หญิงที่มาพบคุณชายเธอเป็นลูกสาวของพ่อครัวที่พาราไดซ์ชื่อเตโม่ครับ สองคนเป็นคนไทยที่ย้ายสำมะโนครัวมาอยู่ที่อิตาลี เตโม่มีชื่อไทยว่าเตโม่ส่วนลูกสาวชื่อไอรินทร์ เธอเพิ่งจบการศึกษาเลยมาช่วยพ่อทำงาน พร้อมทำอาชีพเสริมด้วยการถักตุ๊กตาไหมพรมขาย”ซากิอธิบาย
เซย์นิ่งเงียบครู่หนึ่ง จ้องมองลูกน้องต่อ
“แล้วยังไงต่อ?”เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา
“แต่ว่า... ผมก็สืบมาได้อีกว่าจริงๆ แล้ว คนที่หัวโจกของเรื่องก็คือเตโม่ครับ”
บุตรชายคนเล็กแห่งอัลเล็นโซ่ขบกรามแน่น
“ว่ามา!”น้ำเสียงติดหงุดหงิด
“เตโม่เป็นพ่อเล้าส่งผู้หญิงให้กับลูกค้าที่ต้องการซื้อบริการ โดยการร่วมมือกับมัสสิโม่ ผมเช็คเรื่องเงินเข้าออกในบัญชีของหมอนี่ ได้เงินมากพอสมควรในการส่งลูกสาวเรียนที่มหาวิทยาลัยครับ”
- ผู้เขียน
