บทที่ 5 ตกเป็นจำเลย
1124 คำ
ร่างสูงก้าวเข้าหา ไอรินทร์ผงะถอยหลังด้วยความตกใจ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ลดละตามติด เอวบางถูกรวบไว้หัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำความกลัวเข้าแทรก
“คุณจะทำอะไร!”ร้องถามยกมือดันสุดแรง ดิ้นรนด้วยความหวาดหวั่น
“จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อเธอมาที่นี่เพื่อเรื่องนี้ไม่ใช่หรือไง!”
“แกล้งอะไร คุณหมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจ!”เริ่มสับสนกับคำพูดของผู้ชายคนนี้แล้ว
“อย่าเสแสร้งนึกว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอทำอะไรที่ร้านอาหารของฉันฮะ!”
ยิ่งงงหนักกับคำพูดของเขา มันเรื่องบ้าอะไรกัน
“ปล่อยฉันนะ!”ยกมือดัน ผลักสุดแรงแต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้าน
“จะเอาเงินไม่ใช่หรือไง ถึงได้เสนอตัวมาถึงที่นี่!”
“พูดบ้าอะไรออกมา ฉันไม่เข้าใจช่วยอธิบายให้ฟังได้ไหม!”น้ำตาเริ่มคลอเมื่อเห็นสีหน้าเขากำลังเปลี่ยนเป็นดุดันน่ากลัว
“เธอมาที่นี่เพื่อขายตัวแล้วจะดิ้นหาพระแสงอะไร ฉันไม่ชอบออกกำลังกายหรอกนะ!”
คนฟังตาโตตกใจถึงขีดสุด ใช้กำลังเฮือกสุดท้ายผลักสุดแรงจนร่างสูงผงะถอยหลังชั่วขณะได้จังหวะวิ่งอย่างรวดเร็ว
“ว้าย!”เอวบางถูกรวบไว้อย่างทันท่วงที ก่อนสองร่างจะล้มลงบนโซฟาสีขาวในห้องนั่งเล่น “ไม่! ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ได้ขายตัว!”กายแกร่งทาบทับกดร่างแนบโซฟาไม่ยอมปล่อย
“รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันเป็นใครถึงได้หนีแบบนี้ เธอคงรู้ชะตากรรมตัวเองแล้วใช่ไหมที่บังอาจทำเรื่องเสื่อมเสียให้กับฉัน!”
เธอทำอะไรผิดถึงได้มาเจอเรื่องแบบนี้ มันไม่ใช่ ทุกอย่างคือการเข้าใจผิด ไม่เข้าใจเลยเพราะอะไรถึงตัดสินว่าเธอคือผู้หญิงขายตัวไปได้
“ฉันไม่รู้ว่าคุณคือใคร แล้วฉันก็ไม่ได้ขายตัว ปล่อยฉันไปเถอะ!”คนถูกจับพยายามร้องขอ น้ำตาเริ่มไหลริน
“อย่ามาแก้ตัว ฉันสืบมาหมดแล้ว ทำเสแสร้งตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์บอกมาว่ามีใครทำเรื่องนี้บ้าง!”
“ไม่รู้ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”
“ไม่รู้อย่างนั้นเหรอ”น่าโมโหนักเห็นหน้าสวยๆ ตาใสๆ ไม่นึกว่าจริตจะมากขนาดนี้ “ถ้าตอบแบบนี้อีกฉันจะจับเธอแก้ผ้า!”
“อย่านะ!”คนถูกขู่น้ำตาเริ่มไหล กายไหวเพราะแรงสะอื้น “ฉันไม่รู้จริงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงคิดว่าเป็นฉัน”
อยากหัวเราะออกมานัก จะแสดงบทเจ้าน้ำตาไปถึงไหน ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจทุกอย่าง ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้ามาเสนอตัวถึงที่นี่หากไม่ใช่
“เธอจะแกล้งทำเพื่ออะไรหากยอมรับความจริงมาฉันจะไม่เอาเรื่อง”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องยอมรับ!”
“ถ้าเธอไม่ได้ขายตัว แล้วทำไมลูกค้าที่เข้ามาทานอาหารถึงได้บอกว่ามีผู้หญิงไปขายบริการถึงโต๊ะ ยังบอกว่าถ้าต้องการให้เรียกหาผู้หญิงชื่อไอ ตุ๊กตาไหมพรมคือข้อตกลงในการซื้อขาย ถามหน่อยเถอะถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะใครในเมื่อเธอตอบรับทุกอย่างที่ฉันพูดในวันนั้น!”
ไอรินทร์หน้าเสียนี่มันหมายความว่าอะไร ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงใช้ชื่อเธอสมอ้างในเมื่อที่ร้านไม่มีใครชื่อไอนอกจากตัวเธอคนเดียว
“แต่ฉันไม่ใช่ ฉันไม่ได้ขายตัวไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสียให้พาราไดซ์!”
“ยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอหลักฐานชี้ชัดขนาดนี้!”
“ฉันพูดความจริง ฉันไม่ได้ทำ!”ยืนยันเสียงหนักแน่น
แควก!
เสื้อตัวในถูกกระชากจนขาดติดมือ ไอรินทร์อ้าปากค้างด้วยความตกใจ
“กรี๊ด!”กรีดร้องยกมือปิดหน้าอกตนเองเป็นพัลวัน
ชั่วขณะหนึ่งเมื่อทรวดทรงปรากฏต่อสายตา ชายหนุ่มนิ่งงันจังหวะเผลอมือสองข้างยกผลักสุดแรงจนร่างสูงเสียหลักล้มลงกับพื้น ไอรินทร์ตะเกียกตะกายลุกทั้งน้ำตาเพื่อไปยังหน้าประตู แต่เรียวแขนถูกคว้าไว้ร่างบางถูกกระชากกลับมาอีกครั้ง
เพียะ!
มือฟาดลงบนใบหน้าผู้ชายใจร้าย มองผ่านม่านน้ำตาด้วยความอดสู่ถูกเหยียดหยามสารพัดทั้งที่เธอไม่ใช่คนผิดแทนที่จะสืบให้รู้เรื่องราวเสียก่อน ปรักปรำกันขนาดนี้ ทำร้ายกันขนาดนี้เธอไม่ใช่ผู้หญิงดาษดื่นทั่วไปมีพ่อมีแม่ มีศักดิ์ศรีเช่นเดียวกับคนอื่น
คนถูกตบขบกรามหันมองจ้องหน้าเอาเรื่อง ยกมือลูบใบหน้าใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรงเมื่อถูกท้าทายถึงเพียงนี้ ไอรินทร์ไม่ได้หันมองอีกวิ่งอย่างรวดเร็วถึงหน้าประตูเปิดออกแล้วพาร่างตนเองออกจากที่นั้นให้เร็วที่สุด
ผลั่ก!
สองร่างชนกันแต่คนล้มกับเป็นเธอ ไอรินทร์รีบลุกยืนจ้องมองชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาออกแนวเอเชีย ซากิชะงักงั้นเมื่อเห็นน้ำตาของสาวน้อยที่พบหน้ากับเมื่อวานที่ร้านอาหาร ร่างสูงขยับจะเข้าใกล้เพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บแต่อีกฝ่ายกลับถอยห่าง
“เลวเหมือนกัน อย่ามายุ่งกับฉัน!”ไอรินทร์วิ่งหนีออกห่างอย่างรวดเร็ว
ซากิจ้องมองแผ่นหลังด้วยความมึนงง เจ้านายทำตามแผนหรือเปล่า แล้วทำไมสภาพของหญิงสาวคนนั้นถึงได้ยุ่งเหยิงราวกับผ่านสมรภูมิรบมาก็ไม่ปาน ป่านนี้คุณชายคนเล็กจะเป็นเช่นไรบ้าง บอดี้การ์ดหนุ่มเปิดประตูเข้าด้านในจ้องมองตุ๊กตาไหมพรมนับสิบกระจัดกระจายเต็มพื้น มองเลยไปถึงเจ้านายหนุ่มนั่งอยู่บนโซฟาสีหน้าเคร่งเครียด
“เกิดอะไรขึ้นครับ”ซากิเอ่ยถาม
“ก็ไม่มีอะไร”
เหลือบมองเสี้ยวหน้าเป็นรอยแดง ซากิตระหนกไม่คิดว่าเธอจะรุนแรงกล้าตบหน้าบุตรชายคนเล็กแห่งตระกูลอัลเล็นโซ่ได้
“ผมทำแผลให้นะครับ”ซากิบอกแล้วเดินตรงไปหยิบกล่องยา
“ไม่ต้อง ช่างมัน!”
นึกเจ็บแค้นในใจ ค่อยดูเถอะเขาจะจัดการผู้หญิงคนนั้นให้ได้ ต่อให้เธอผิดหรือไม่ก็ตาม ในเมื่อหยามกันถึงเพียงนี้กล้าตบหน้าเขาทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
“ฉันไม่มีทางปล่อยไว้แน่!”
ร่างสูงลุกยืนหุนหันเดินเข้าห้องนอนด้วยความหงุดหงิด ซากิถอนใจออกมาเฮือกใหญ่รู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นเช่นนี้เพราะเจ้านายไม่เคยปล่อยให้คนที่ทำร้ายตนรอดเงื้อมมือไปได้สักคน
- ผู้เขียน
