ตอนที่ 7 เพื่อวันพรุ่งนี้
1067 คำ
“มัสสิโม่อีกแล้วงั้นเหรอ...”เสียงรอดไรฟัน
“เท่าที่ผมทราบมาพนักงานเสริฟ์หญิงในร้านแทบทุกคนทำอาชีพเสริมด้วยความขายบริการแทบทั้งนั้น ยกเว้นผู้หญิงที่ชื่อไอตัวจริงครับ”
“ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าทุกคนที่นั้นรู้สินะ แม้แต่ผู้จัดการที่ฉันไว้ใจ!”แทบอดรนทนไม่ได้อยากจะจัดการพวกมันเสียให้รู้แล้วรู้รอด เงินเดือนไม่ใช่น้อยที่ให้แต่กลับทรยศหักหลังความปรารถนาดี
“ครับ ทุกคนทราบเรื่องนี้หมด ยกเว้นลูกสาวของเตโม่”
มือกำแน่นใบหน้าแดงก่ำด้วยความเดือดดาล เลี้ยงไม่เชื่องแต่ละคน ไม่อยากทำงานกับอัลเล็นโซ่จะไม่ยื้อไว้ เห็นทีคงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดเสียแล้ว
“บัดซบ! ถ้าไม่อยากอยู่ด้วยกัน ฉันจะไล่ออกไปให้หมด!”ลุกยืนตวาดลั่นออกมา
“คุณชายใจเย็นก่อนนะครับ”ซากิพยายามห้าม
“แกอย่ามายุ่งซากิ! ไอ้เตโม่ ไอ้หมอนี่มันต้องเจอของจริง ฉันไม่เอามันไว้แน่!”สายตาอาฆาต
บอดี้การ์ดหนุ่มมองแววตาเจ้านายรู้สึกสะท้าน เตโม่ต้องแย่แน่กับเรื่องนี้ สงสารแต่ลูกของมันที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย จะทำไงได้คงแล้วแต่กรรมใครกรรมมันในเมื่ออยากทำผิดเอง
ร่างสูงโปร่งยืนหน้ารั้วเหล็กเกราะสนิม ก่อนล้วงกระเป๋าหยิบลูกกุญแจเพื่อไขประตูเข้าสู่ตัวบ้าน ระหว่างเดินผ่านทางปูนด้านหน้าชายกลางคนยกท่อนแขนถลกแขนเสื้อพับจนถึงข้อศอก ดูนาฬิกาข้อมือเรือนสีเงินบอกเวลาเที่ยงคืนตรง ไฟในบ้านส่องสว่างก้าวมาถึงห้องนั่งเล่นเสียงรายการโทรทัศน์ยังคงเปิดฉายอยู่
เตโม่เหลือบมองบุตรสาวกำลังนั่งอยู่ด้วยความสงสัย โดยปกติแล้วไอรินทร์มักจะนอนเร็วนอกจากมีงานเท่านั้น
“ทำไมยังไม่นอนอีกลูก”เตโม่เอ่ยถามก่อนลูบศีรษะบุตรสาวอย่างแผ่วเบา
ไอรินทร์ช้อนสายตามองบิดาน้ำตาคลอ อยากถามความจริงจากบิดามากเหลือเกินจึงอดรนทนรอ
“พ่อกลับมานานแล้วเหรอคะ”น้ำเสียงสั่นเครือ
“เป็นอะไรไปลูก ทำไมตาแดงๆ ร้องไห้เหรอใครทำอะไร!”นั่งลงข้างบุตรสาวพยายามสอบถาม
“พ่อ... ไอมีเรื่องอยากถามพ่อ พ่อตอบไอตามตรงได้ไหม”เม้มริมฝีปาก สบสายตาบิดาไม่ละอยากรู้ว่าจริงหรือไม่กับสิ่งที่ตนได้ยินมา
เตโม่นึกข้องใจบุตรสาวเป็นอะไรไป ถึงได้มีท่าทีแบบนี้ หรือเกิดเรื่องไม่งามเพราะการไปส่งตุ๊กตาไหมพรมพวกนั้น
“เกิดอะไรขึ้นไอ!”
“พ่อตอบไอมาก่อนสิคะ!”
คนเป็นพ่อชะงักเห็นสีหน้าน้ำเสียงลูกเลยพลอยให้กังวล ปกติลูกไม่เคยขึ้นเสียงหรือแสดงสีหน้าท่าทางแบบนี้ใส่เขามาก่อนเลย
“ได้! ลูกอยากถามอะไรพ่อจะตอบทุกอย่าง”
ไอรินทร์หันกายเพื่อเผชิญหน้า
“พ่อ... มีส่วนรู้เห็นในการส่งผู้หญิงเพื่อขายบริการทางเพศหรือเปล่า!”ถามออกมาจ้องมองตาไม่กระพริบเพื่อรอคำตอบ
คนถูกถามดวงตาเบิกกว้างนิ่งอึ้ง ลูกสาวรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร อึกอักไม่กล้าตอบรู้สึกผิดขึ้นมา
“ลูกไปเอามาจากไหน พ่อ... ไม่ได้” หลบเลี่ยงสายตาบุตรสาว
ไอรินทร์หยิบโทรศัพท์มือถือของบิดามาวางตรงหน้า น้ำตารินไหลออกมาเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางพอรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องจริงกับสิ่งที่สงสัยมาตลอดเวลา
“มีคนโทรหาพ่อวันนี้ค่ะ ไอรับสายเขาบอกว่าชื่อรีออนต้องการผู้หญิงให้พ่อส่งไปให้ที่โรงแรมรอยัลไนซ์ ไออยากรู้จริงๆ ถ้าพ่อไม่ได้ทำแล้วมันหมายความว่ายังไง!”
“ไอ... มันไม่ใช่อย่างที่ลูกคิด!”พยายามหาข้อแก้ตัว แต่กลับน้ำท่วมปากพูดไม่ออก
“แล้วมันเป็นแบบไหนคะพ่อ เงินที่ได้มันไม่พอหรือไง ทำไมพ่อต้องทำเรื่องน่าละอายแบบนี้ ถ้าไอไปทำงานแบบนั้นบ้างพ่อจะชอบหรือเปล่า!”ย้อนถามเสียงแข็ง ไม่อยากเชื่อว่าพ่อจะทำเรื่องเลวร้ายเหล่านี้จริงๆ
“ทำไมลูกพูดแบบนี้ไอ ลูกกับผู้หญิงพวกนั้นไม่เหมือนกัน พวกเธอเต็มใจจะทำพ่อไม่เคยบังคับใครเลย”
“ถึงจะเต็มใจ แล้วยังไงคะ ในเมื่อพ่อใช้พาราไดซ์บังหน้าในการหาลูกค้า พ่อไม่สนใจเลยหรือไงคะว่าร้านอาหารที่พ่อทำจะเสียชื่อเสียงเพราะเรื่องจำพวกนี้!”
เตโม่อึ้งกับคำถามบุตรสาว เขาเองไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะสร้างเรื่องเสื่อมเสียให้กับพาราไดซ์ ทำงานที่นี่มาเกือบห้าปี พอเห็นข่าวก็นึกหวั่นใจแต่เดินทางนี้มานานจะให้หันหลังกลับมันไม่ง่ายเลย
“พ่อรู้ว่าพ่อผิดไอ พ่อแค่ต้องการเงินส่งลูกเรียนลูกได้เรียนมหาวิทยาลัยโบโลญญาที่มีชื่อเสียงขนาดนั้นรู้ไหมว่าพ่อดีใจมากแค่ไหน พ่อไม่อยากให้ลูกน้อยหน้าใครๆ”บอกลูกน้ำตาคลอ
“แต่มันเป็นเงินไม่สะอาดนะคะพ่อ ไอแค่อยาก... เห็นพ่อเป็นคนดีไม่ทำเรื่องผิดศีลธรรม”
คนเป็นพ่อน้ำตาคลอรู้สึกผิดขึ้นมา เพราะห่วงบุตรสาวเลยพยายามหาเงินทุกวิถีทาง ทำเรื่องผิดพลาดลงไปหลายครั้งหลายครา แต่ทุกอย่างก็ทำเพื่อลูกทั้งนั้น
“พ่อขอโทษลูก”ก้มหน้าหลุบตามองพื้น
ไอรินทร์มองพ่ออย่างเข้าใจ พ่อทำทุกอย่างเพื่อเธอเพราะต้องการเห็นลูกมีทุกอย่างเหมือนคนอื่น เธอไม่ได้โกรธแค่อยากเห็นพ่อกลับตัวเสียใหม่
“พ่อคะ... ไอไม่ได้โกรธพ่อหรอกนะคะ แต่ไอขอร้องให้พ่อเลิกได้ไหม ไอเรียนจบแล้วไอจะเลี้ยงพ่อเองนะคะ”น้ำเสียงอ้อนวอนบอกต่อบิดา
เมื่อครุ่นคิดดีแล้วเตโม่เงยหน้ามองบุตรสาวคนเดียวอีกครั้ง ในโลกนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าลูกอีกแล้ว หากต้องการเขายินดีจะเลิกรากับสิ่งผิดกฎหมายทั้งหมด
“ได้ลูก พ่อจะเลิก”
“จริงนะคะ! พ่อรับปากไอแล้วนะ”ระบายยิ้มออกมาด้วยความยินดี
“จริงสิลูก พ่อรับปากว่าพ่อจะเลิกทุกอย่าง”ร่างบางโผเข้าโอบกอดบิดาไว้แน่น อย่างน้อยพ่อก็ยอมเชื่อเธอ
- ผู้เขียน
