เครื่องยนต์สงบลงเมื่อถึงหน้าโรงพยาบาลไอรินทร์ก้าวลงจากรถ สาวเท้าเข้าด้านในเพื่อเข้าเยี่ยมบิดา หน้าห้องปลอดเชื้อชายหนุ่มร่างสูงโปร่งสวมเสื้อกราวด์ยืนล้วงกระเป๋าจ้องมองผู้ป่วยผ่านกระจกสะท้อนเข้ามาในสายตา ร่างบางค่อยๆ ก้าวอย่างเชื่องช้าอาการปวดหนึบตีขึ้นมา ยิ่งเห็นแผ่นหลังยามหันกลับมาเผชิญหน้ากันยิ่งโหวงๆ ในหัวอก สีหน้าอ่อนโยนท่าทางแสนสุภาพแตกต่างจากชายอีกคนอย่างสิ้นเชิง
รอยยิ้มระบายออกมา รามิชก้าวเข้ามาหาหญิงสาวสีหน้าดูแช่มชื่นเหมือนมีเรื่องน่ายินดีเกิดขึ้น ไอรินทร์ฝืนยิ้มรับ มือบางถูกดึงรั้งให้เข้าใกล้กระจก เธอจ้องมองบิดา ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็นจะเป็นเรื่องจริงเปลือกตาพ่อเปิดแล้วเพียงแต่ท่านยังมีท่าทีเหมือนไม่รับรู้อะไร
“พ่อลืมตาแล้วเหรอคะ...”เสียงหวานครางแผ่ว
“ใช่ครับ ถือเป็นสัญญาณที่ดีเลย”
“แล้วแบบนี้ท่านจะพูดคุยได้ไหม”หันมาถามสบตาแน่วแน่
“คงต้องใช้เวลา ผมต้องเช็คสมองท่านอีกครั้ง เพร
