EPISODE 4 :: อารมณ์ค้าง
1982 คำ
"อึ่ก..อ้ะ ..อ้ะ"
ไม่รู้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ท่อนเอ็นร้อนระอุยังกระแทกเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง น้ำตาที่ไหลรินและเหือดแห้งไปความรู้สึกของผมตอนนี้ไม่ตายอะไรกับคนทั้งเป็น..
และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งนึงที่น้ำกามสีขาวขุ่นกระจายเต็มหน้าท้องและทุกส่วนของร่างกายผมจนเหนียวเหนอะหนะไปหมด
ผมรู้ดีว่าตอนนี้แค่อ้าปากจะร้องขอเขาก็ไม่เห็นใจ ทั้งๆที่ผมยังหายใจอยู่บนโลกใบนี้แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่านี่คือการตกนรก...
"ต่อจากนี้มึงต้องอยู่ที่นี่กับกู.."
"ฮึก..ปล่อย..ผมไป"
"อันนี้เงิน"
ผมงุดหน้าลงกับหมอนใบใหญ่มันปวดหนึบไปทั้งร่างกายและหัวใจ...ผู้ชายที่ชื่อฟ่างโยนเงินลงมาให้ผมเขาหัวเราะในลำคออย่างเหนือกว่า
พี่ฟ่าง.. คำนี้เหมือนผมเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน..
"พะ..พี่ฟ่าง"
"กูเอามึงแล้วกูก็ให้เงิน ไม่ได้เอาฟรีๆ"
"ทำไมทำกับผมแบบนี้..ทำไมต้องทำแบบนี้ ฮืออ.."
"กูวางโทรศัพท์ไว้ให้มีอะไรให้โทรหากู..แค่คนเดียว"
".....ฮึก....."
"เลิกร้องไห้สักทีเถอะวะ!"
เขาตวาดลั่นจนผมสะดุ้งไม่น้อยไม่เคยรู้สึกหน้าละอายใจขนาดนี้มาก่อนโดนเขาทำร้ายจิตใจไม่พอเขายังใช้ร่างกายผมในการทำสิ่งที่เขาต้องการให้มันเป็น
ผมไม่ได้ขายตัวทำไมต้องให้เงิน.. เราไม่สมควรเจอกันตั้งแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่หรอ...
"กูจะออกไปข้างนอก"
ปัง!
ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งก้มมองสภาพตัวเองตอนนี้ช่างน่าสมเพชอะไรแบบนี้รอยจูบของเขายังฝังอยู่ทุกที่บนร่างกายของผม คราบน้ำสีขาวขุ่นยังเละเปอะเปื้อนไปหมด
แล้วผมทำอะไรได้บ้างนอกจากกอดเข่าตัวเองร้องไห้อยู่ตอนนี้...
"ฮึก..ฮือออ.ออ..."
ผมอยากจะหนีซะตอนนี้แต่ร่างกายของมมันอ่อนแอเหลือเกินเรี่ยวแรงไม่รู้ไปไหนหมด..
สองขาผมออกมาหยุดอยู่หน้าคอนโดตอนนี้ก็มืดมากแล้วผมมองไม่ออกเลยว่าที่นี่ที่ไหน ตอนเขาพาผมมาที่นี่เขาเหยียบคันเร่งเร็วมากจนสมองผมเบลอไปชั่วขณะ
ทำไมผมจะต้องอยู่กับคนใจร้ายแบบเขาด้วย..
"พี่ฟ่าง..."ผมบ่นพึมพำกับตัวเองมองพี่ฟ่างที่กำลังลงมาจากรถถ้าเขาเห็นผม ผมต้องเดือดร้อนแน่ๆ ทำไงดี..
"ชาลี!"
พี่ฟ่างเห็นผมแล้ว!
ผมวิ่งทันทีที่เขาเข้ามาใกล้ผมวิ่งโดยที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังวิ่งอยู่ส่วนไหนของโลกใบนี้แต่ที่แน่ๆผมแค่วิ่งหนีให้ห่างจากปีศาจแค่นั้น..
"หยุดนะชาลี! กูบอกให้หยุด!"
ผมวิ่งออกห่างจากพี่ฟ่างได้ระยะหนึ่งจนเสียงเขาเงียบหายไป ผมเลยหยุดวิ่งแล้วมานั่งพักที่ป้ายรถเมล์แทนตอนนี้ก้นผมมันระบมไปหมดเลยยิ่งวิ่งมาด้วยแล้วรู้สึกเจ็บแปลบๆขึ้นมาทันที เงินก็ไม่มีติดตัวเลยสักบาทแถมโทรศัพท์มือถือผมก็ไม่หยิบออกมาด้วย มันไม่ใช่ของๆผม..ชาลีไม่อยากได้ =br=
"ฮึก..ป๊าม๊า..พี่ชาย..ช่วยชาลีด้วย"
ดวงตาผมเริ่มพร่ามัวมองอะไรไม่ชัดน้ำใสๆไหลออกจากตาอย่างพรั่งพลู ผมห้ามน้ำตาไม่ได้อีกแล้ว..ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วรถเมล์ก็หมดแล้วด้วย
"ชาลี!"
"พี่ฟ่าง!"
ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจก่อนจะลุกพรวดพราดจนขาพลันกันล้มก้นกระแทกพื้นอย่างจัง พี่ฟ่างเขาไม่ได้วิ่งตามผมมาแต่เขาขับรถตามผมมา
สองมือของผมพยายามตะเกียดตะกายหนีร่างสูงที่ย่างกายเข้ามาใกล้ ผมเจ็บแปลบที่หัวเข่าเล็กน้อยเหมือนจะเลือดออกด้วย
หรือนี่จะเป็นอย่างที่พี่ชายบอกว่าความตายมันอยู่ไม่ไกลจากตัวเรา..
"คิดว่ากูโง่มากเหรอไง"
"ฮึก..พะ..พี่ฟ่าง"
พี่ฟ่างเดินเข้ามาอุ้มผมจนตัวลอยก่อนจะโยนผมเข้าไปในรถโดยที่ไม่สนใจว่าผมจะเจ็บปวดแค่ไหนหรือรู้สึกอย่างไร เขามันเลือดเย็น..เขามันปีศาจ
"ฮัลโหล..กูกำลังไป..เออจัดมาหนึ่ง..ขอเอ็กซ์ๆ"
"....ฮึก..."
ผมเม้มริมฝีปากแน่นพยายามสะกดกลั้นน้ำตาและความรู้สึกที่ขมขื่นเอาไว้ในใจ หรือผมต้องตายซะก่อนเขาถึงจะพอใจเขาถึงจะสะใจ..
ผมเดินขากระเผกๆลงจากรถตามที่เขาบอก โดยที่มีพี่ฟ่างจับแขนผมเอาไว้แน่นผมเดินตัวลีบเข้ามาในผับ พี่ฟ่างไม่ได้พาผมกลับไปที่คอนโดแต่อย่างใดเขากลับพาผมมาที่ผับหรูแห่งหนึ่ง
ผมไม่สามารถขยับตัวหรือแม้แต่จะสบตาใครที่เดินผ่านไปมาได้เลย ตัวผมสั่นระริกในอ้อมแขนแกร่งของเขาและสายตาที่ข่มขู่ผมทางอ้อม
"ไงเพื่อนฟ่างพาใครมาด้วยวะเนี่ย"
ผมมองผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาคุยด้วยสีหน้าที่อารมณ์ดีผมที่กำลังจะอ้าปากขอความช่วยเหลือพี่ฟ่างก็เลื่อนมือมาอุดปากผมเอาไว้ซะก่อน
"เมียกูเองมีอะไร"
"ฮั่นแน่~ซุกเมียเหรอวะมึงมันร้ายแล้วนี่มึงไม่คิดจะแนะนำเลยเหรอวะ..เอามือไปอุดปากน้องมันทำไมเล่า"
"เสือกหน่าแทน"
พี่ฟ่างผลักคนที่ชื่อแทนให้หลบทาง แล้วก็ยอมปล่อยปากผมให้เป็นอิสระที่นี่คนเยอะแถมเสียงเพลงยังดังมากอีกต่างหากถึงตะโกนไปก็ไม่มีใครสนใจผมอยู่ดี ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดที่หัวเข่าเขาก็เดินจ้ำเอาๆจนดูเหมือนเขาจะลากผมตามไปกับเขาด้วยเนี่ย
"มึงอยู่ที่นี่อย่าคิดหนีอีก"
"เดี๋ยวก่อน!"ผมว่าเขาจึงหยุดชะงักฝีเท้าลงแล้วหันกลับมามองผมช้าๆ
"อะไร"
"ชาลีหิวข้าว.."ผมงุดหน้าลงเบาๆผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยท้องไส้แสบไปหมด
"เออ"
เขากระแทกเสียงใส่ก่อนจะเดินออกไปผมค่อยๆเดินขากระเผกมาหย่อนก้นทีโซฟาที่นี่ดูเหมือนจะเป็นห้องสำหรับแขกหรือคู่รักซะมากกว่า แต่หัวเข่าผมตอนนี้สภาพดูไม่จืดเลยสักนิดเดียว
โครก~
"โอ้ย..ที่นี่จะมีอะไรให้กินมั้งเนี่ย.."
[ ฟ่าง :: PART ]
แก้วเหล้าในมือผมถูกกระดกลงคอรวดเดียวหมดภาพของไอ้เด็กชาลีที่นอนครางระงมใต้ร่างผมยังจำมันได้ดี ใบหน้าของความเจ็บปวดที่แสดงออกมาผมจำมันได้ดี
ไม่รู้มันคิดยังไงถึงหนีผมไม่รู้ว่าตาบอดหรือสมองนิ่มในห้องผมก็ติดกล้องอยู่ไม่แปลกหรอกที่ผมจะตามมันทัน แล้วถ้ามันยังคิดหนีอีกล่ะก็ผมจะล่ามมันไว้
"พี่ฟ่างคะ"
ผมหันหน้าไปเป็นจังหวะเดียวกันที่เธอประกบริมฝีปากลงมาทันที ผมไม่รอช้าจูบตอบกลับอย่างรวดเร็วมือโอบเอวเล็กเขาหาตัว บดคลึงริมฝีปากเรียวเล็กของเธออย่างรุนแรง..ก็ผมมันดิบๆเถื่อนๆแบบนี้นี่แหละ
แบบนี้เปิดห้องเลยไม่ดีกว่าเหรอ..เออดี
"ขึ้นห้อง"ผมพูดเสียงเรียบมือไม้สัมผัสทั่วเรือนร่างของเธอริมฝีปากวกเข้าหากันอีกครั้ง ผมแลกลิ้นจนน้ำลายชุ่มแฉะตอนนี้น้องชายผมมันเริ่มแข็งพร้อมเสียบแล้ว
แกร๊ก!
"ขอแวนดี้เตรียมถุงก่อนนะคะ"
ผมไม่สนใจคำพูดเธอแล้วผมผลักร่างบางให้ล้มลงนอนบนเตียงกว้างก่อนจะโถมตัวขึ้นคร่อมเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว
เรื่องแบบนี้ผมโคตรถนัด...
"อื้อ.."
เรียวลิ้นร้อนผมละเลงลงไปบนเนินอกสวยมืออีกข้างกอบกุมหน้าอกของเธอแล้วบีบเค้นมันเล่นอย่างสนุกมือ วันไนท์แสตนด์คืนเดียวจบ!..
ไม่ต้องผูกมัดแบบนี้แหละดีที่สุด.. สำหรับผม
"เสียวจังค่ะฟ่างขาาา..."
ผมจับแก่นกายที่แข็งคับกางเกงออกไปก่อนจะรูดขึ้นสองสามทีจ่อปากถ้ำที่ชื้นแฉะ ตอนนี้ร่างบางใต้ร่างของผมกำลังบิดเร้ากายด้วยความเสียวซ่าน
ทำไมในหัวผมแวบนึงถึงนึกถึงหน้าไอ้เด็กชาลีนั่น..
เพล้ง!
"อะ..เอ่อ..คือว่า"
"ชาลี!"
ผมหันไปตวาดใส่ไอ้เด็กชาลีที่ยืนอ้าปากเหว๋ออยู่ เหี้ยเอ้ย!ลืมไปว่าเปิดห้องนี้ไว้ให้มันนอนอยู่นี่หว่าฉิบหายเสือกเข้ามาห้องผิดอีกกูโว้ย!
"ทำต่อสิคะไม่ต้องไปสนใจหรอก.."
"มึงยังไม่ได้แดกข้าวใช่มั๊ย"
ผมเอ่ยถามออกไปมันพยักหน้าตอบกลับมาเบาๆ ผมเลยรีบลวงโทรศัพท์ขึ้นโทรหาไอ้แทนมันทันที แม่งเอ้ยแข็งจนปวดหนึบไปหมดแล้วเนี่ยยังเสือกมาโดนขัดจังหวะอีกเว้ย!
"ไอ้แทนเอาของที่กูสั่งขึ้นมาห้องกูด้วย!"
"ฟ่างขาาา.."
"เธอออกไปก่อนฉันเปลี่ยนคนละ.."
"แต่ฟ่างคะแวนดี้.."
"บอกให้ออกไป!!!"
ผมตวาดลั่นมองเธอที่รีบใส่เสื้อภาพกลับตามเดิมแล้ววิ่งออกจากห้องนี้ไป ส่วนไอ้เด็กชาลีนั่นก็ยืนตัวสั่นเทาทำอย่างกับผมจะฆ่ามัน..
ผมไม่ฆ่ามันหรอก..แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ..หึ!
"ส่วนมึงมานอนอ้าขาให้กูเอา"
"ตะ..แต่ว่าชาลีเจ็บขาอยู่ฮะ"มันพูดพร้อมกับชี้ไปที่หัวเข่าเลือดไหลซิปๆ สงสัยแม่งคงโง่ตอนที่วิ่งหนีผมแล้วหกลิมแหงๆ โง่ฉิบหาย!
"โธ่เว้ย!"
ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปไม่ต้องบอกคงรู้ว่าทำอะไร..ผมไม่ได้ใจร้ายขนาดเอาคนขาเดี้ยงปะวะแม่งเอ้ยกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มเลยฉิบหาย อารมณ์เสียเว้ย!!!
"ชาลีมานี่!"
"พะ..พี่ฟ่าง"
ฟุ่บ!
"หึ"
มือหนาผมกระชากกางเกงพร้อมอันเดอร์แวร์หลุดออกจากคนตัวเล็กใต้ร่างออกอย่างง่าย ก่อนจะจับขาเรียวถ่างออกมันพยายามจะหนีบขาเพื่อปิดบังด้วยความอายแต่ผมว่าผมสำรวจทุกซอกแล้วปะวะ
นี่คือการลงโทษที่แม่งทำเอาผมอารมณ์ค้าง..
"อ้ะ!..พี่ฟ่างชาลีเจ็บ"
ผมเสียบท่อนเอ็นแข็งชูชันเข้าไปทางช่องรักของคนตัวเล็กทันที ของเก่ายังไม่ทันหายระบมผมนี่มันกามจริงๆแต่มันก็ช่วยไม่ได้แล้วตอนนี้ผมกลายเป็นคนเหี้ยไปแล้วจริงๆ..
"อ้ะ อ้ะ..อร๊างงง...อึ่ก"
ผมมองร่างเล็กที่กระเพื่อมไปตามแรงกระแทก ผมก้มลงไปประทับรอยเอาไว้ที่ซอกคอขาวเนียน ทั้งขบเม้มกัดอย่างตีตราจอง...ผมก็แค่อยากจะเอาคืนมันบ้าง
ขอโทษที่กูเกิดมาเพื่อเหี้ยและกูคงเลิกเหี้ยไม่ได้หรอกชาลี..
พั่บ พั่บ พั่บ..
"อ่าห์.."
"อ้ะ อ้ะ อื้ม.."
"จะ..จะแตกแล้ว.."
"อื้อ!..อะ อ้ะ อื้ม!..."
"อ่าส์..."
ผมกระตุกสองสามทีน้ำกามสีขุ่นพุ่งฉีดเข้าไปในร่างเล็กที่นอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า จนน้ำกามไหลทะลักย้อยออกมา ผมล้มตัวทับคนตัวเล็กเบาๆเพราะมันตัวเล็กกว่าผมมาก
"ขอโทษ..."ผมเอ่ยขึ้นเบาๆมองหน้าคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้ม
และถ้ามันตื่นขึ้นมานี่มันคงเป็นฝันร้ายที่เป็นจริงสำหรับเด็กแบบมัน..ชาลี
- ผู้เขียน
