EPISODE 3 :: ผัวชื่อฟ่าง
1768 คำ
[ ชาลี :: PART]
ผมถูกคนแปลกหน้าที่เจอกันไม่ถึงสามครั้งด้วยซ้ำฉุดกระชากไปตามแรงของเขา ทั้งน้ำเสียงการพูดจามันดูหยาบคายอย่างกับคนไร้การศึกษา ไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้เขากันแน่คำพูดก็แปลกการกระทำก็แปลก
"อาจารย์คะ"
"มีอะไร"
ผมมองเขาที่ยืนคุยกับนักเรียนมอปลายหญิงคนนึงเมื่อกี้เด็กคนนี้เรียกเขาว่าอาจารย์งั้นเหรอทำตัวแย่ๆแบบนี้เนี่นะจะเป็นครูผมต้องหูฝาดแน่ๆ
"วันนี้มีติวมั๊ยคะแพทอยากติวกับอาจารย์...แล้วก็ทำอย่างอื่นด้วย"
"ชะ..ช่วยด้วย อื้อ!"
"ไม่ว่างไว้วันอื่น"
"แต่ว่า.."
ผมส่งสายตาเว้าวอนเหมือนจะให้เธอช่วยแต่เปล่าเลยไม่มีใครช่วยผมได้เลยสักคน นี่เป็นครูหรือนักเลงวะเนี่ยชาลีอยากกลับบ้าน TT
ตุบ!
"มันเจ็บนะฮะ!"ผมร้องโอยทันทีก็เขาเล่นผลักผมลงก้นกระแทกพื้นแรงขนาดนี้เนี่ย สายตาของเขามันเหมือนปีศาจแต่ละประโยคที่เขาพูดออกมามันเลือดเย็น
แต่ผมก็จำไม่ได้ว่าไปทำอะไรให้เขา...
"แค่นี้ยังน้อยไป"
"ออกไปจากตัวผมเดี๋ยวนี้!"
ผมจ้องเขาแน่นคนตัวสูงกว่าโถมร่างกายขึ้นมาคร่อมผมเอาไว้ ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลยตอนนี้เกิดมายังไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่ทำให้หายใจไม่ทั่วท้องอย่างงี้มาก่อนเลย
"ทำไมล่ะ รังเกียจเหรอ"
"ใช่..คุณมันน่ารังเกียจรู้จักกันไม่กี่ครั้งผมก็รังเกียจคุณจนแทบอยากจะอ้วกออกมาเลยล่ะ"
เพี๊ยะ!
"ปากดีให้ตลอด"
ผมยกมือที่สั่นเทาขึ้นแตะแก้มที่ร้อนฉ่าเพราะโดนฝ่ามือหนาของเขาฟาดลงมาเต็มแรง จนหน้าผมหันไปตามแรงมือเลือดลมพลุ่งพล่านไปทั่วหน้ารู้สึกชาอย่างบอกไม่ถูก
"ปล่อยผมเดี๋ยวนี้! ช่วยด้วยฮะ!ช่วยด้วยยยยยย"
"ผัวเมียจะเอากันก็ไม่เห็นแปลก"
"ผะ..ผัวเมียอะไร อื้อ.."
ริมฝีปากผมถูกรุกล้ำเข้ามาด้วยริมฝีปากหนายุ่นนุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่ประกบจูบลงมาอย่างหนักหน่วง เมื่อรู้ว่าผมกำลังจะเสียท่าเขาผมก็เริ่มดิ้นอีกครั้งมือไม้ทุบอกเขาแต่ไม่มีท่าทีที่เขาจะสะทกสะท้านออกมาเลยสักนิด
ผมเริ่มหายใจไม่ออกเมื่อคนตรงหน้าทวีจูบนี้ให้เร่าร้อนมากยิ่งขึ้นมือหนาของเขาลูบไล้สะเปสะปะจนผมต้องเบี่ยงหลบผมไม่เคยโดนโจมตีหนักแบบนี้มาก่อน
เขาคนแรก...
ครืดดดด~~~ ครืดดดด~~~
"เหี้ยเอ้ย"เขาสบถออกมามือเสยผมขึ้นเหมือนคนกำลังไม่สบอารมณ์เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยผมออกไปอยู่ดี
"มีอะไร"
".........."
"กูบรรจุแล้ว"
"อื้อ"ผมกำลังจะร้องตะโกนให้คนปลายสายช่วยแต่เขาก็เอามืออีกข้างมาอุดปากของผมไว้
"กูก็ลองสอบไม่คิดว่าจะติดจริงปะวะ..ถ้าจะเอาเมียมึงมาติวก็มาได้.."
"อื้อ! อ่อยอ๋ม!!!"
"เงียบ!..กูก็รับสักเหมือนเดิม"
".........."
"มึงจะถามเหี้ยอะไรเยอะวะ..กูยังรับติวเหมือนเดิม..เออฟรี...เฉพาะผู้หญิง"
".........."
ทำไมผมถึงรู้กสึกถึงอำนาจมืดที่แพร่กระจายออกมาจากตัวเขาเลยล่ะ นี่เขาคนไม่ใช่คนที่จะพาเด็กๆไปขายตัวหรอกนะ ผมกลัวเขาจริงๆนะเนี่ย!
"แล้วเมียมึงจะมาเมื่อไหร่..เออไม่ต้องรีบ..กูขอทดลองเล่นของเล่นใหม่ก่อน"
".........."
"อยู่กับเมีย...ลงโทษอยู่...เรื่องของกู...ตอนติวเตอร์...เสือก!แค่นี้แหละ..เจอกัน"
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่เขาวางสายเสร็จแล้วก็หันมาจ้องมองผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อซะให้ได้ ดูยังไงเขาก็ไม่ใช่คน..เขามันปีศาจ
"เก็บเสียงไว้ครางดีกว่า หึ!"
"อื้อ"
ผมหลับตาแน่นริมฝีปากร้อนระอุของเขาแตะเข้าที่ซอกคอของผมจนผมต้องอดคอเกร็งไปตามสัญชาตญาณ เขาเม้มมันจนเป็นรอยใบหน้าของเขาก็ยังไม่ละจากซอกคอผมเลย
ผมรู้สึกเหมือนจะตายซะให้ได้..
"หึ"
"ปล่อยผมไปเถอะนะ..ขอร้อง"ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือไม่ใช่เพราะอยากจะให้เขาสงสารแต่ผมอยากจะให้เขาเห็นใจผมบ้าง
ผมไม่ใช่ของเล่นของใครทั้งนั้น!
"ปล่อยมึงไปกูก็โง่ไง"
"ผม..ไปทำอะไรให้คุณ.."
เบ้าตาผมเริ่มร้อนฉ่าน้ำตาเริ่มรื้นขึ้นเบาๆ สายตาของเขามันมีแต่ความว่างเปล่าผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่หรือในอดีตผมไปทำอะไรให้กันแน่
ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย..
"เงียบปาก"
สิ้นประโยคที่เขาพูดริมฝีปากของเขาก็วกลงมาจูบผมอีกรอบผมแทบจะไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำเขารุกล้ำริมฝีปากผมจนมันระบมไปหมด
กรึก!
"มึงกัดกูหรอ.."
ผมหลับตาแน่นเกร็งไปทั้งตัวเมื่อเขายกมือขึ้นจะตบหน้าผมอีกรอบ แต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นซะก่อน...ใครมากันนะเขาจะช่วยผมได้ใช่มั๊ย
"อย่าพึ่งเข้ามา.."
"เอ่อ.."
ผมผงกหัวมองผู้ชายตัวเล็กที่ผลักประตูเข้ามาในหัวใจเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นยืนยิ้มแห้งๆส่งให้พี่ฟ่างแต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเขาคือใคร
"พี่บอกว่าอะไร"
"เลโก้ไม่รู้ว่าพี่ฟ่างมีแขก ขอโทษนะฮะ.."
หรือว่าผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นเด็กนักเรียนที่มาติวกับเขาก็ได้นะ ดูท่าทางจะใจดีด้วยผมดูคนไม่ผิดแน่ๆ..
"ปล่อยผมนะ! ช่วยผมด้วยฮะพี่เขาจะปล้ำผม!"
"เอ๋ ?"
ผมผลักพี่ฟ่างออกก่อนจะลุกพรวดพราดไปหาผู้ชายที่ชื่อเลโก้คนนั้นทันที เขามีท่าทีตกใจเล็กน้อย ผมเลยเดินไปหลบข้างหลังเขาเอาไว้ท่ามกลางสายตาไม่พอใจของคนตัวสูง
"ไม่ใช่เรื่องของเลโก้ปล่อยตัวเด็กนั่นมา"เขากดเสียงต่ำ
"เอ่อ..คือว่า"
"พี่บอกว่าให้ปล่อยเด็กนั่นมา!"
เฮือก! ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับท่าทางของคนตรงหน้าทำไมต้องอาละวาดด้วย
"ไม่ฮะ พี่ฟ่างจะทำร้ายเด็กคนนี้ใช่มั๊ย เลโก้ไม่ยอมหรอก!"
"นั่นมันเมียพี่ พี่จะทำอะไรก็ได้!".
มะ..เมียหรอ ?
"ไม่ใช่นะฮะ ผมไม่ใช่เมียเขา!"
ผมเถียงกลับทันควันสบสายตาของเขาไม่ยอมละสายตาไปไหนเขาเองก็จ้องมาที่ผมเหมือนกัน ผมอยากรู้ว่าตอนนี้พี่เขาคิดอะไรอยู่
"งั้นมารำลึกความหลังจากเมื่อคืนดีกว่า! เลโก้วันนี้พี่ไม่ติวกลับบ้านไป!"
รำลึกความหลังบ้าบออะไรของเขา! ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเขาอาจจะเป็นคนสติฟั่นเฟืองหรือโรคจิตอะไรทำนองนี้!
"แต่ว่าพี่เปอร์บอกว่าให้เลโก้มา.."
"พี่ฮะ ช่วยผมด้วย!"ผมยังคงร้องขอไม่หยุดพลางเขย่ามือผู้ชายท่าทางใจดีคนนี้แน่น
"พี่ฟ่าง..เลโก้จะฟ้องพี่เปอร์แล้วนะ"
"นี่มันเมียพี่ พี่จะลงโทษ!.. ถ้าเราไม่อยากดูหนังสดก็ออกไป!"
"พี่ฟ่าง.. ขอโทษนะ.."
ปึง!
ตัวช่วยสำคัญผมโดนผลักออกไปด้านนอกเรียบร้อย เอาไงดีห้องเขาอยู่สูงซะด้วยถ้ากระโดดลงไปมีหวังตายศพไม่สวยแน่ๆ =_=
"มาเล่นผัวเมียกันเถอะ"
"อะ..ออกไปนะ"
"หึ"
"อ้ะ"ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดพี่ฟ่างมือเขาบีบกรามผมแน่นจนปวดร้าวไปหมด
"มีผัวชื่อฟ่างดีจะตาย"
"ผัวชื่อฟ่าง...เป็นบ้าไปแล้วเหรอฮะปล่อยผมไป"
"หึ"
"ปล่อยผมนะ!จะทำอะไร.."
ผมร้องโวยเขาหยิบเน็กไทมามัดมือผมไว้เหนือหัวแล้วล็อกตัวผมไว้แน่นด้วยความที่ผมยังเด็กตัวเล็กกว่าเขามากเลยโดยเขาพันธนาการต่างๆได้ตามอำเภอใจ
"ครั้งแรกของมึง..."
"......."
"กูจะขยี้มันเอง"
ฟุ่บ!
เขาผลักผมล้มนอนลงกับเตียงกว้างมือของผมถูกมัดเอาไว้ด้วยเน็กไทแน่นจนเจ็บข้อมือไปหมด ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งตัวอะไรคนตัวสูงตรงหน้าก็ถาโถมร่างกายของเขาขึ้นคร่อมผมไว้ทันที
เป็นสัญญาณที่ไม่ดีอย่างมาก..
"หึ.."
"อ้ะ..อย่า! ขอร้องล่ะฮะปล่อยผมไปเถอะนะ..ฮึก.."
น้ำตาผมเริ่มไหลรินออกมาอย่างช้าๆกางเกงของผมถูกมือหนาดึงออกไปอย่างไม่ใยดีจนผมเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา เรียวขาผมรีบหนีบส่วนที่อ่อนไหวเอาไว้อย่างรวดเร็ว
...แต่เขาก็ไม่ได้สนใจว่าผมจะรู้สึกอย่างไร จะขัดขืนแค่ไหนเขาจับขาผมแยกออกแล้วยิ้มอย่างพอใจ
ผมเจ็บ..เรียวนิ้วเขาที่สอดใส่เขามามันทำให้ผมเจ็บ
"ปะ..ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมจำอะไรไม่ได้จริงๆ ฮึก..."
"ครั้งแรกจริงด้วย"
กรึก!
"อร๊าา!..ฮึก..เจ็บ..ได้โปรด..ปล่อยผม"
ผมอ้อนวอนน้ำตาไหลออกไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล พี่ฟ่างกระแทกท่อนเอ็นที่ร้อนระอุเข้ามาอย่างแรงจนผมจุกท้องน้อยไปหมด
แค่เขายังไม่ขยับผมก็ปวดหนึบไปทั้งร่างกาย ไม่มีการปลอบประโลมการที่เขาใส่เข้ามาเลยมันแสดงให้เห็นว่าเขาต้องการให้ผมเจ็บปวด
และเขาทำสำเร็จ...
ผมกำมือแน่นพยายามแกะเน็กไทและให้หลุดออกจากการพันธนาการจากเขาภาพตรงหน้าเป็นอะไรที่หน้าอายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา ไม่คิดว่าตัวเองจะมานอนอ้าขาให้คนแบบนี้ทำสกปรกใส่ได้
เขามันปีศาจ..
"อะ..อ้ะ"
"หึ"
"อย่าขยับ..ปล่อยผม..ไป"
เขาขยับสะโพกเข้าออกอย่างถี่และแรงจนผมเผลอหลุดครางออกมาไม่เป็นภาษาจนคนตรงหน้ามันได้ใจ ผมไม่ได้อยากจะทำร้ายใคร แล้วทำไมเขาถึงมาทำร้ายผมด้วย
ท่อนเอ็นร้อนของเขามันตอกย้ำให้ผมรู้ว่าเขากำลังจะแก้แค้นอะไรบางอย่าง... ทุกเสียงที่เขาหลุดครางออกมามันเหมือนเสียงที่กำลังสมเพชผมที่นอนถ่างขาให้เขาทำตามอำเภอใจ
"อ้ะ อึ่ก เจ็บ..อ้ะ.."
"บังเอิญว่ากูไม่ใช่พวกอ่อนโยน.."
"ฮึก.."
"เพราะงั้น.."
".........."
"เตรียมใจไว้เลย"
- ผู้เขียน
