เสียงของอเล็กซิโอน่าเกรงขามเช่นเดิม หล่อนเปิดประตูเข้าไป ค่อยๆ เยื้องย่างเข้าไปหยุดอยู่กลางห้อง ตัวสั่นมากขึ้นเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสาร ดวงตาสีไม่ผิดจากคืนเดือนดับจ้องหล่อนเขม็ง
“คุณ... มีอะไรกับฟ้าหรือคะ”
“ผมไม่เคยเรียกใครมานั่งคุยเล่นเฉยๆ หรอกน่า เวลาของผมมีค่ามากแค่ไหนคุณน่าจะรู้...”
น้ำเสียงของเขาเย็นชา ถือตัวและห่างเหิน หัวใจสาวสะท้านปนสะอื้น รู้สึกเจ็บลึกเข้าไปภายในอกเมื่ออเล็กซิโอไม่มีทีท่าว่าจะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเลยแม้แต่นิดเดียว
เขาจำไม่ได้... หรือว่ามันไร้ความหมายจนไม่อยากจดจำกันแน่...
น้ำตาแทบร่วงเมื่อคิดว่ามันจะเป็นอย่างหลัง หญิงสาวกัดปากตัวเองแน่น พยายามกล้ำกลืนก้อนสะอื้นที่วิ่งขึ้นมากระจุกอยู่ที่ลำคอให้ไหลลงไปอยู่ในอกตามเดิม
อย่าร้องไห้... ร้องไห้ให้เขาเห็นไม่ได้หรอกสโรสินี เธอจะต้องแสดงท่าทางว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร อย่าให้เขาหัวเราะเยาะเพราะความใจง่
