สัมผัสแผ่วเบาบริเวณหน้าผากทำให้ลัลนาค่อยๆ ปรือตาที่หนักราวกับมีก้อนหินสักร้อยก้อนพันก้อนมาถ่วงเอาไว้ขึ้นอย่างเชื่องช้า ภาพตรงหน้าเต้นระริกไม่ชัดเจนนักเมื่อแพขนตายังพากันเปิดขึ้นไปไม่หมด หญิงสาวพยายามที่เปิดดวงตาให้กว้างมากที่สุด เมื่อเห็นโครงหน้าลางๆ ของใครคนหนึ่งที่หล่อนไม่เคยลืม
“เฟเบียน บราวน์...” หล่อนขยับหนีเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังก้มลงจูบหน้าผากของตัวเองเป็นใคร
คนตัวโตหัวเราะ รอยยิ้มของเขาทำให้โลกของหล่อนสว่างวาบขึ้นในพริบตา ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ไม่ว่าจะตอนไหน และไม่ว่าจะเวลาอะไร เฟเบียน บราวน์ก็หล่อลากไส้ไปตลอดทั้งตัว เขาทำให้หล่อนหัวใจเต้นโครมคราม แม้กระทั่งยามที่นอนป่วยอยู่แบบนี้ หล่อนก็ยังมีความรู้สึกร้อนวูบวาบในช่องท้องได้อย่างน่าละอาย
“เรียกผัวซะเต็มยศเชียวนะ”
“ออกไปนะ คุณกล้าดียังไงเข้ามาถึงในนี้”
แม้จะไม่มีแรงแต่ลัลนาก็ยังสามารถพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งได้ เฟเบียนยิ้มบางๆ มองหน้
