ลัลนาพาร่างที่บอบช้ำของตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างทุลักทุเล ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้กับสโรสินีที่ยืนเรียกอยู่หลังประตูห้อง
“สวย... ทำไมเธอ...”
สโรสินีอุทานออกมาด้วยความตกใจ รีบประคองร่างโงนเงนของเพื่อนรักเอาไว้ในอ้อมแขนเมื่อเจ้าหล่อนทำท่าจะล้มลงไปกองกับพื้น แต่แล้วก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมเมื่อผิวกายของลัลนาร้อนผ่าวราวกับไฟ
“เธอไม่สบายนี่สวย... ทำไมถึงเป็นแบบนี้...”
ลัลนาทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างอ่อนแรง ศีรษะหนักราวกับใครเอาก้อนหินสักก้อนมาถ่วงเอาไว้ “ฉันตากฝน... ก็เลยป่วย...”
คำพูดที่เล็ดลอดออกมาจากกลีบปากชอกช้ำของลัลนาไม่ได้ทำให้สโรสินีเชื่อได้เลย หญิงสาวปัดเส้นผมนุ่มที่ระอยู่ตามซอกคอของเพื่อนรักออก แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อรอยแดงช้ำหล่อนมั่นใจว่ารู้ดีว่าเกิดจากอะไรปรากฎอยู่แก่สายตา
“สวย... นี่ใคร... ใครทำเธอ...?!”
ลัลนาร่ำไห้ ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะปิดบังอะไรต่อไปได้อีก ค
