ตอนที่ 8
1512 คำ
บทที่ 8
ลัลนาหน้าชาดิก แก้มสาวแดงจัดด้วยความอับอาย หากเป็นในยามปกติหล่อนคงจะกระโดดขึ้นควักดวงตาของคนที่บังอาจมามองร่างกายของหล่อนด้วยสายตาหยาบโลนแบบนี้ให้บอดไปแล้ว แต่... กับเฟเบียน บราวน์ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไปหมด หล่อนทำอย่างที่คิดไม่ได้ แค่สบตากับเขาหัวใจก็สั่นไหว ร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรง แถมทุกส่วนในร่างกายยังร้อนผ่าวราวกับใครไปสุมกองไฟเอาไว้ด้านใน โดยเฉพาะที่ซอกขาร้อนวูบวาบรุนแรงจนน่าละอาย หล่อนไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน และหล่อนก็ไม่สามารถเข้าใจไอ้ความรู้สึกซาบซ่านไปทั่วทั้งกายเลยว่ามันหมายถึงอะไร รู้แต่ว่ามันทำให้หล่อนรู้สึกดี... รู้สึกดีจริงๆ
“คำแก้ตัวแบบนี้ฉันฟังจนเบื่อแล้วล่ะ...”
เขาหัวเราะด้วยปากที่ยโสของตัวเอง แต่นัยน์ตาคมกริบที่มองบางครั้งก็หวานฉ่ำบางครั้งก็ดุดัน บางครั้งก็อันตรายกลับไม่ยิ้มเลยสักนิด กลิ่นไอความเหี้ยมโหดกระแทกใส่หน้าจนแทบหงายเมื่อเขาขยับความใหญ่โตเข้ามาหยุดที่ขอบเตียง
ลัลนาตัวสั่น... ไม่... สั่นไปทั้งตัวต่างหาก ปากก็สั่น หัวใจก็สั่น แถมสมองก็ยังสั่นอีกต่างหาก สรุปว่าทั้งร่างกายตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าของหล่อนไม่มีส่วนไหนที่ไม่สั่นสะท้านเลยแม้แต่สิ่งเดียว
ก็เฟเบียน บราวน์น่ากลัว แถมยังดูอันตรายไปทั้งเนื้อทั้งตัว แล้วนี่หล่อนจะมีโอกาสหลุดรอดจากกรงเล็บมัจจุราชของเขาได้ไหมนะ จะมีทางไหม?
“แต่ฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันไม่ใช่อีตัวจริงๆ”
เฟเบียนระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น แต่หล่อนรู้ดีว่าเขายังไม่เชื่อคำพูดของหล่อน เพราะท่าทางของเขาไม่มีผ่อนปรนเลยแม้แต่นิดเดียวยามทอดสายตามองมายังร่างเล็กที่ตั้งท่ากำหมัดพร้อมสู้ตายของหล่อน
“เอาล่ะสาวน้อย... ฉันอยากจะให้เราตกลงกันแต่โดยดี...”
“แต่ฉันไม่มีอะไรที่อยากจะตกลงกับคุณ ฉันจะกลับบ้าน และจะพาพี่ชายของฉันกลับด้วย”
หล่อนตั้งใจจะพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดและมั่นคง แต่พอน้ำเสียงที่หลุดรอดออกมาจากกลีบปากสีสวยของหล่อนนั้นกลับสั่นเทาจนน่าสมเพชเสียเหลือเกิน หล่อนอับอายเมื่อเห็นคู่สนทนาจอมเถื่อนกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“ฉันไม่ชอบการขืนใจ... และไม่คิดจะทำมัน...”
“งั้นก็ปล่อยฉันกลับไปสิ...”
เขาหัวเราะหยัน ดวงตาสีเข้มนั้นไม่ได้ทำให้หล่อนรู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย เพราะยังไงซะเฟเบียนก็ยังอันตรายทั้งสำหรับร่างกายและหัวใจของหล่อนอยู่ดี หล่อนไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะพ่ายแพ้ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เริ่มต่อสู้อย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิต
หล่อนเคยเป็นงูเห่าที่มีพิษร้ายกาจ แต่ผู้ชายคนนี้.. ผู้ชายที่หล่อไม่บันยะบันยังคนนี้กลับทำให้หล่อนกลายเป็นเพียงงูเขียวที่ไม่มีพิษมีภัยเท่านั้นเอง เขาทำให้หล่อนแข็งเป็นหินเพียงแค่สบตาเท่านั้น
หล่อนกำลังจะเป็นบ้า... เป็นบ้าเพราะอยู่ใกล้ผู้ชายที่ทั้งหล่อ ทั้งเถื่อน และแสนอันตรายอย่างเฟเบียน บราวน์ หญิงสาวสะบัดศีรษะแรงๆ จนเส้นผมที่ถูกเกล้าไว้บนศีรษะสลายลงมากลางหลังเนื่องจากยางที่ใช้มัดขาด และนั่นก็ทำให้สายตาสีน้ำตาลอมดำของคู่สนทนาสุดหล่อเข้มจัดขึ้น และน่ากลัวขึ้น...
เฟเบียน บราวน์ เอียงคอมองแม่สาวน้อยตรงหน้าอย่างจริงจังอีกครั้ง แล้วเขาก็พบว่าสตรีสาวที่ป่าวประกาศว่าตัวเองเป็นน้องสาวไอ้อาชญากรมีใบหน้าที่งดงามใช่ย่อยเลยทีเดียว แม้เรือนร่างบอบบางในชุดเก่าๆ ตัวโคร่งๆ นั้นจะไม่ได้เน้นสัดส่วนใดๆ ให้ปรากฏแก่สายตาของเขาเลย แต่เขาก็สามารถประเมินได้อย่างแม่นยำว่าเจ้าหล่อนจะต้องมีหน้าอกหน้าใจที่สวยงามอย่างแน่นอน และเจ้าหล่อนก็จะต้องเป็นเจ้าของเอวที่เล็กสุดๆ เลยก็ว่าได้
หล่อนอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงในอุดมคติที่เขาจะลากขึ้นเตียง... ใช่ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีส่วนใกล้เคียงกับแม่บรรดาคู่นอนคนก่อนๆ ของเขาเลย หล่อนมีผมที่ดำเกินไป แถมยังยาวเกินไปอีกต่างหาก ผิวของหล่อนก็ขาวเกินไป ใบหน้าของหล่อนก็ดูกระจุ๋มกระจิ๋มเกินไป ดวงตาสีดำขลับก็หวานเกินไป จมูกเล็กเกินไป แถมปากของหล่อนก็ได้รูปและนุ่มนวลเกินไป
ทุกอย่างที่อยู่บนใบหน้าของหล่อนไม่มีความพอดีเลย... และเขาก็ไม่สมควรจะวุ่นวายกับหล่อน สมองซีกซ้ายร้องบอกเขาแบบนั้น แต่สมองซีกขวากลับบอกว่าหล่อนเป็นสิ่งที่แปลกใหม่สำหรับเขา หล่อนดูเหมือนกับนางแมวป่าที่เต็มไปด้วยพิษสงรอบตัว และพร้อมจะสู้ตายหากเขาบังอาจแตะต้องหล่อน
เขาควรจะถอยใช่ไหม และให้ลูกน้องโยนหล่อนออกไปซะ จากนั้นก็กลับไปซ้อมไอ้สารเลวนั้นต่อเพื่อเค้นหาสิ่งที่เขากำลังตามหาอยู่ แต่กายหนุ่มไม่ยอมขยับเขยื้อนซะงั้น มันจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความหิวกระหายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เขาเคยมีรสนิยมในเรื่องของผู้หญิงดีกว่านี้ไม่ใช่หรือ เขาไม่เคยนอนกับอีตัว... ผู้หญิงที่จะสามารถเป็นคู่นอนของเขาได้จะต้องผ่านการตรวจโรคติดต่อเพื่อลดระดับความเสี่ยง เขาชอบผู้หญิงที่ฉลาดและเก่งเรื่องบนเตียงมากกว่าผู้หญิงอ่อนหัด เขาต้องการคู่นอนที่เก่งฉกาจเพื่อที่จะสามารถรับมือกับเซ็กซ์โลดโผนที่เขามักจะทำทุกครั้งเวลาอยู่บนเตียง ในชีวิตของเขาแบ่งให้งานเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ และที่เหลืออีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ก็มีไว้สำหรับเซ็กซ์
สาวบริสุทธิ์คือสิ่งที่เขาหลีกเลี่ยงมาตลอดชีวิต ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ ไม่อยากลองหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าเขาไม่สามารถหาสิ่งตอบแทนที่คุ้มค่ากับสิ่งที่พวกหล่อนจะต้องสูญเสียไปต่างหาก การแต่งงาน... คือสิ่งที่สาวบริสุทธิ์ทั้งหลายใฝ่ฝัน แต่เขาให้ไม่ได้ การแต่งงานสำหรับเขาคือการถูกมัดติดกับผู้หญิงน่าเบื่อคนหนึ่ง และเขาจะไม่มีวันยอมกระโดดเข้าไปอยู่ในบ่วงนั้นเด็ดขาด
ลูก... ก็คืออีกสิ่งหนึ่งที่เขาไม่ต้องการ ผู้หญิงที่นอนกับเขาทุกคนจะต้องป้องกันตัวเอง และแน่นอนว่าเขาเองก็ป้องกันตัวเองทุกครั้งเช่นกัน เขาใช้ถุงยางอนามัยทุกครั้งเมื่อมีเซ็กซ์ และหลังจากจบสิ้นความเร่าร้อนนั้นแล้วเขาก็จะมียาคุมชนิดพิเศษให้กับคู่นอนกินทุกครั้ง เพื่อที่จะได้มั่นใจได้ว่าพวกหล่อนจะไม่มีโอกาสตั้งครรภ์ด้วยเหลือดเนื้อเชื้อไขของเขาร้อยเปอร์เซ็นต์
“เธอได้กลับแน่... แต่หลังจากที่ทำให้ฉันเหงื่อออกก่อนนะ”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณคิดอะไร เพราะฉันไม่สนใจ สิ่งเดียวตอนนี้ที่ฉันต้องการก็คือ... ฉันต้องการให้คุณปล่อยฉัน ปล่อยพี่ชายของฉันกลับบ้าน ได้ยินไหม?!”
หล่อนเห็นเขาถอนใจออกมาคล้ายกับเบื่อหน่ายเต็มทน มือหนาของเขาเริ่มต้นยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเม็ดที่สี่ออกจากรังดุมด้วยท่าทางสง่างาม จนในที่สุดก็หมดทั้งแถว และแผงอกกว้างที่มีขนสีเข้มสีเดียวกับเส้นผมของเขาขึ้นอยู่รกรุงรัง หล่อนปากแห้ง คอแห้ง ดวงตาจ้องเป๋งไปด้วยความงดงามตรงหน้า เฟเบียน บราวน์ไม่ได้แค่หล่อลากไส้อย่างเดียวเท่านั้น ภายใน... โอ้... ภายในของเขาก็แสนจะสมบูรณ์แบบ กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ แน่นหนั่นและดูสุขภาพดีแบบผู้ชายที่รักการออกกำลังกายเป็นชีวิตจิตใจ
เขาดูดี... ดูน่ามหัศจรรย์จนหล่อนแทบหายใจไม่ออก
“เช็ดน้ำลายซะด้วย...”
น้ำเสียงยโสของเขาทำเอาลัลนาหน้าแดงจัด หญิงสาวกัดฟันเลื่อนตาขึ้นจากแผงอกกำยำขึ้นไปจ้องใบหน้าของเขาแทน หวังว่าเจ้าความรู้สึกบางอย่างที่กำลังกรีดร้องอย่างเอาเป็นเอาตายภายในช่องท้องของหล่อนจะเบาบางลงไปบ้าง แต่เปล่าเลย... มันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เมื่อ... โอ้ หล่อนอยากจะบ้าตาย เฟเบียน บราวน์นี่เสน่ห์ร้ายกาจจริงๆ เพราะไม่ว่าจะมองตรงไหน จุดไหน เขาก็ทำให้เลือดสาวของหล่อนร้อนฉ่า เดือดพล่านขึ้นมาได้อย่างน่าพิศวง หล่อนกำลังเป็นอะไรไปนะ ผีตัวไหนมันมาสิงสู่กัน ถึงได้อยากกระโดดเข้าไปกอดรัดผู้ชายตรงหน้ามากมายแบบนี้
“ฉัน... ฉันจะ... กลับบ้าน...”
“เชิญ...”
- ผู้เขียน
