เขายิ้ม แต่มันไม่ได้เป็นรอยยิ้มที่น่ามองเลยแม้แต่นิดเดียว มันคือรอยยิ้มของราชสีห์ที่กำลังมองเห็นเหยื่อตัวน้อย และรู้ได้โดยอัตโนมัติเลยว่ากรงเล็บของเขาต้องกำลังง้างออกแล้วก็เตรียมจะขย้ำลงมาบนลำคอของหล่อนในเวลาอันใกล้นี้อย่างแน่นอน
“ที่นี่คือบ้านของผม... ทุกตารางนิ้วของที่นี่คือของผม และแน่นอนว่าทุกคนที่อยู่ในนี้คือสมบัติของผม โดยเฉพาะคุณ... สโรสินี...”
หล่อนตัวสั่น แต่ขยับไปไหนไม่ได้ เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า สายตาของหล่อนอยู่ในระดับหน้าอกของเขา เสื้อของเขาเป็นตัวเดิมกับตอนที่อยู่ในห้องทำงาน และกระดุมก็ยังถูกแกะเอาไว้สองเม็ดเช่นเดิม แผงอกที่มีเส้นขนสีเข้มรำไรทิ่มตาของหล่อนอย่างจัง
ปากของหล่อนแห้งผาก และแน่นอนว่าทุกส่วนของร่างกายกำลังกรีดร้องโหยหาอะไรบางอย่าง ที่มีเพียงอเล็กซิโอ เบอร์ลัสโคนิเท่านั้นที่จะสามารถมอบให้หล่อนได้
หล่อนต้องการอ้อมแขนของเขา ต้องการจูบร้อนๆ ของเขา ต้องการฝ่ามือกระ
