“พูดมา!” พอเดินออกมาด้านนอกที่สวนหลังบ้าน เขาก็เอ่ยกระชากเสียงกับคนตัวเล็กแม่ของลูก ฤกษ์มองสังเกตร่างเล็กตั้งแต่แรกแล้ว จนมาถึงตอนนี้เขาก็ใจเต้นไหวไม่เป็นจังหวะ เธอสวยมากสวยกว่าเมื่อก่อน สวยจนเขาอยากดึงเข้ามากอดและนัวเนียซุกซอกคอของแม่ของลูก แล้วคิดถึงช่วงเวลาใช้ชีวิตสามีภรรยากัน ทุกค่ำคืนเขาได้ซุกไซ้ซอกคอระหงหอมกรุ่นและเด้งเร่ากระแทกเสียวกับร่างสวยอ้อนแอ้นนี้
“ปล่อยหนิงก่อนค่ะ หนิงเจ็บ” เธอไม่ตอบ แต่สั่งเขาปล่อยมือพร้อมบิดข้อมือออกจากมือใหญ่
“ได้! และอย่าคิดจะหนีล่ะ วันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ถ้าฉันไม่บังเอิญเจอก็คงไม่รู้เรื่อง ‘ไนล์’ ไปจนตาย เพราะพ่อก็ไม่บอกฉันว่าฉันมี ‘ลูก’ โตหกขวบ ทำไมถึงไม่บอกฉัน พูดมาหนิง” เขายอมปล่อยข้อมือเล็กของแม่ของลูก
นฤภรเงยหน้าสบตาคนตัวสูงที่จ้องตนด้วยสายตาเอาเรื่องแล้วก็ตอบสวนกลับ
“เราหย่ากันแล้ว ทำไมหนิงต้องบอกคุณฤกษ์ล่ะ ในเมื่อบอกไปแล้วทุกอย่างมันก
