ไนล์หน้าตึงมองพ่อของตัวเองแล้วก็กระซิบคุยกับแม่ที่นั่งข้างตน ส่วนพ่อทำหน้าที่ขับรถมองถนนอย่างระมัดระวัง
“แม่หนิงฮะ เขาบังคับแม่เหรอฮะ” กระซิบก็ไม่เหมือนกระซิบ เพราะดังชัดแจ๋วจนคนขับรถได้ยิน
“พ่อไม่ได้บังคับแม่ แม่เต็มใจเอง เพราะพักโรงแรมมันสิ้นเปลือง” ฤกษ์ตอบแทนแม่ของลูก ดีนะเท้าเจ็บข้างที่ไม่ได้ใช้ขับรถ
“ไนล์ไม่ได้คุยกับลุง ทำไมลุงต้องตอบแทนแม่หนิงด้วย” ไนล์บอกพ่อ
“ทำไมยังไม่บอกลูกเรียกฉันว่า ‘พ่อ’ อีกหนิง” ฤกษ์ถามแม่ของลูกแทนพร้อมมองเธอผ่านกระจกมองหลัง นฤภรหลบตาแล้วก็ก้มหน้าเอ่ยกับลูก
“ไนล์ ต่อไปนี้เรียก ‘พ่อ’ นะลูก ไม่ใช่ ‘ลุง’ นะครับ”
“แต่เขาไม่ได้เลี้ยงไนล์มานะครับ”
“แต่เขาก็เป็นพ่อของไนล์ อีกอย่างต่อไปนี้ไนล์จะได้เจอพ่อบ่อยๆ แล้วนะ”
“อ้อ...ครับ เจอไปก็เท่านั้น ไนล์ไม่ชอบหน้าพ่อ” เด็กน้อยเบ้ปากแล้วก้มหน้าซบอกแม่แล้วกอดแม่แน่น
นฤภรไม่ตอบลูกชายที่แสนไร้เดียงสาของตนแล้วก็กอดตอบ
