ฤกษ์มองลูกชายที่บอกจะไปหาพ่อตนเองเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกครั้งแล้วก็เม้มปากแน่น เมื่อลูกขายนั้นมองมาทางตนด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แถมยังมีท่าทางองอาจโอหังผยองใส่อีก มันน่านัก เขาต้องกำราบเด็กนี่ให้ได้
“มีอะไรไอ้หนู มองฉันทำไมฮะ!” เขาถามขุ่นเคือง
“แล้วไง ทำไมผมจะมองลุงไม่ได้ฮะ ลุงยังมองยังจ้องผมเลยครับ” เด็กน้อยตอบสวนกลับ แล้วก็เปิดกระเป๋าเป้ตัวเองหยิบหนังสือระบายสีออกมาวางบนโต๊ะกลางตรงหน้าตัวเองพร้อมกล่องระบายสี
“อ่อนว่ะ! ระบายสี เด็กผู้ชายเขาต้องเล่นรถบังคับ เล่นหุ่นยนต์ แม่นายให้ระบายสีเหรอ ตลกว่ะ!” เขาเอ่ยยิ้มหยันอีกฝ่ายที่ถอดแบบหน้าตาตัวเองมาทุกกระเบียดนิ้ว
“แล้วไง ชายหญิงเขาเท่าเทียมกัน แม่หนิงบอกจะเล่นอะไร ชอบอะไร ไม่มีแบ่งเพศ ลุงพูดอะไรมาผมก็ไม่สนใจหรอกฮะ แม่ผมสอนผมมาดีฮะ” หนูน้อยตอบกลับแล้วก็เปิดหนังสือระบายสีออกแล้วลงไปนั่งกับพื้นพรมแล้วเปิดกล่องสีระบายสี ไม่สนใจคนเป็นพ่อที
