เวลาผ่านไป..
ZOPUB
20.00 น.
“เพราะเฮียเลย หนูเลยไม่ได้ไปทำงาน” บัวยืนกอดอกพูดมองไทม์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่
“ก็บอกให้ลาออก” ไทม์ไม่เงยหน้ามามองเธอแต่กลับพูดสวนมาอย่างหน้าตาเฉย
“ชิ เฮียก็พูดได้ หนูเกรงใจพี่แพรเขา”
“ทำไม หนูต้องสนใจผัวมากกว่าไหมบัว” ไทม์หยุดชะงักเงยหน้าขึ้นพูดกับบัวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“โธ่ เฮียไทม์ พี่แพรมีบุญคุณกับหนูมากนะคะ ยามหนูลำบากก็มีพี่เขานี่แหละที่ให้งานหนูทำ” บัวพูดพลางเดินเข้ามานั่งตักและซบอกของไทม์อย่างออดอ้อน
“หึ แล้วไง จะทำที่นั่นไปจนแก่ตายเลยหรือไง” ไทม์ถามออกไปพลางยกแขนหนาโอบเอวของเธอเอาไว้
“เปล่าซะหน่อย ถ้าหนูไม่ทำหนูจะเอาอะไรกินละ” บัวตอบกลับไปด้วยสีหน้าเศร้าลงเล็กน้อย มันทำให้เธอนึกถึงความลำบากเมื่อก่อนและมันก็ทำให้เธอคิดถึงบอลน้องชายของเธอด้วย
“เหอะ ผัวก็มีเปล่าวะบัว เมียคนเดียวเฮียเลี้ยงได้” ไทม์พูดออกไปพร้อมกับโน้มตัวกดจูบซอกคอขาวอย่างหลงใหล
“ง
