“อื้อ”
ขนตางอนยาวเป็นแพขยับเบา ๆ ก่อนที่เปลือกตาสีน้ำนมจะค่อย ๆ เปิดขึ้น แต่แสงสว่างจ้าที่สาดส่องเข้ามาทำให้ต้องปิดดวงตาลงตามเดิม
จิรัชญาพยายามนึกว่าก่อนนอนตัวเองได้เปิดไฟทิ้งไว้หรือเปล่า แต่ก็จำได้ว่าไม่... หรือว่าเธอนอนนานจนเช้าของอีกวัน พอคิดได้แบบนั้นก็ค่อย ๆ ฝืนลืมตาขึ้นอีกครั้ง
ที่นี่ที่ไหน
ดวงตาคู่สวยมองเพดานที่ไม่คุ้นเคยด้วยความงุนงง ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธอแน่ ๆ เหมือนเป็นโรงแรมสักแห่งมากกว่า แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
“อ๊ะ...” แต่พอจะขยับ แขนขวากลับหนักอึ้งเหมือนถูกบางอย่างกดทับเอาไว้ เธอหันขวับกลับไปมอง สายน้ำเกลือระโยงระยางทำให้เดาได้ทันทีว่าตอนนี้ตัวเองคงอยู่ที่โรงพยาบาล
ความทรงจำสุดท้ายคือเธอโทรหาพี่แอนนา แล้วหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ถ้าให้เดา คงเป็นพี่แอนนาที่พาเธอมาโรงพยาบาล
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
“นาย!”
ร่างระหงลุกพรวดขึ้นนั่งทันที แต่เพราะหลับไปนานจิรัชญาเลยขย
