“โปรเฟสเซอร์คะ เอกสารตรงนี้มนแก้ถูกไหมคะ?”
มนสิชาหอบหิ้วเอกสารไปให้หัวหน้าดูด้วยท่าทีอิดโรยเพราะนอนไม่พอ เมื่อคืนกว่าจะกลับถึงกรุงเทพฯ ก็ดึกแล้ว ช่วงนี้งานถาโถมเข้ามาจนนักศึกษาปริญาโทแบบเธอบ่นอยากลาออกทุกวัน โชคดีที่ได้ทำงานกับคนเก่ง ๆ อย่างศาสตราจารย์กฤติน นอกจากเก่งแล้วยังใจดีอีก ถามแค่ไหนก็ไม่เคยบ่นสักคำ งานที่ดูเหมือนจะยากเลยผ่านไปได้ง่าย ๆ
ถ้าไม่ได้ศาสตราจารย์กฤตินนะ เธอลาออกไปนานแล้ว
“แก้ตรงนี้อีกนิดก็ใช้ได้แล้วครับ”
“โอเคค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับเข้าใจ “เฮ้อ... มนเหนื่อยมากเลยค่ะ ไม่เอาแล้วนะคะปริญญาเอก แค่โทมนก็จะตายอยู่แล้ว”
กฤตินยิ้มขำแต่ก็พยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ ช่วงนี้งานล้นมือจนแม้แต่เขาเองก็วุ่นไปหมด พอมาถึงมหาวิทยาลัยก็ต้องทำงานเลย ไม่มีเวลาให้คิดถึงเรื่องอื่นนอกจากงานแล้วก็งาน เหนื่อยจนรู้ตัวอีกทีก็ใกล้ได้เวลาเลิกงานแล้ว
ต่อให้เป็นงานที่รัก แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความเหนื่อ
