แพรเกลียดแดน
1275 คำ
ตอนที่6 แพรเกลียดแดน
เป็นเวลานานเท่าไรไม่รู้ที่พริตาเจ็บปวดเหมือนตกนรกทั้งเป็น เจ็บทั้งร่างกายและจิตใจแต่อ่อนล้าแค่ไหนก็ไม่สามารถข่มตาลงนอนได้เลย
“ทำอะไรนั่นมือถือของแพรนะ!”
“มันมีอะไรฉันถึงจับไม่ได้” น้ำเสียงของดีแลนเจือความครุกรุ่นแถมยังไม่ยอมคืนมือถือให้เธอง่าย ๆ พริตานอนตะแคงปล่อยน้ำตาให้ไหลมองดูเขายุ่มย่ามกับของส่วนตัวของเธออย่างทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว
สวบ!
“อื้อออ” จู่ ๆ คนที่ค้นมือถือของเธอก็เสียบแท่งเนื้อร้อนเข้ามาอีกทั้งที่เขาปลดปล่อยไปแล้วถึงสองครั้ง ดวงตาคมแข็งกร้าวเมื่อต้องอ่านแชทเจ้าของมือถือไม่ยอมปฏิเสธที่จะคุยกับหนุ่มรุ่นพี่ที่มหาลัย
“ไอ้ภาคินอย่างนั้นเหรอ”
“จะทำอะไร..แดน” ดีแลนปรายสายตาคมดุไปยังหญิงสาวใต้ร่างอย่างไม่พอใจ เห็นเป็นคนเงียบ ๆ แท้จริงแล้วก็อ่อยใช่เล่น 'ทีกับมันไม่ปฏิเสธ’
“หึ”
แชะ
“แดน!” พริตาใช้มือคว้าจะเอามือถือคืนจากเขาหลังได้ยินเสียงชัตเตอร์ดังขึ้น แต่ดีแลนกับรวมมือทั้งสองข้างของเธอไว้ได้อย่างอยู่หมัดและเปลี่ยนจากการถ่ายภาพนิ่งมาเป็นอัดวิดิโอแทน
“ฮืออ แดน...”
“หน้าโคตรยั่ว” น้ำตาของเธอกลายเป็นสิ่งที่เขาชอบเมื่อในหน้าจอที่กำลังเก็บการกระทำของเขานั้นเธอช่างดูดีว่าที่เขาเคยเจอมาจริง ๆ
ปึก
พริตาปัดมือถือในมือหนาทิ้งอย่างเหลืออดและนั่นทำให้เธอเป็นเป้าหมายเดียวของดีแลน
ตับ ๆ ๆ ๆ
“อื้ออ เจ็บนะ”
“ซี้ดดด ดูดดีฉิบ...อ่าส์” หญิงสาวปล่อยน้ำตาไหลซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะนอกจากร้องไห้เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะยิ่งดิ้น...เขายิ่งกระแทก
“อ่าาาส์” เมื่อใกล้ถึงปลายทางดีแลนก็จัดการเอาของเหลวสีขาวขุ่นไปปล่อยรดบนเต้าอวบอัด เขาแสยะยิ้มทุกครั้งที่เห็นหยาดน้ำตัวเองเปรอะเปื้อนร่างกายของหญิงสาว เพราะมันแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นเจ้าของเธออย่างสมบูรณ์แล้ว
เขาผละออกและมองหาผ้าเช็ดตัวในห้องนี้เมื่อไม่เห็นก็เดินเข้าห้องนอนของเธออย่างถือวิสาสะ พอได้มันมาพันรอบเอวสอบเขาก็เดินไปหยิบเหล้าในตู้เย็นมานั่งกินบนโซฟาตัวเดียวกับที่พริตายังนอนหมดแรง
พรึ่บ
“ดี ในเมื่อเธอยังมีแรงเหลือฉันจะได้เอาต่อ” เขาพูดขึ้นลอย ๆ แต่จงใจให้คนที่ทำท่าจะลุกหวาดกลัว
“แพรเกลียดแดน”
“หึ” พริตายิ่งหลั่งน้ำตาเมื่อเขาเอาบิดร้าย สายตาของดีแลนมองเธออย่างกดดันให้ทิ้งตัวนอนลงที่เดิม แต่เมื่อเธอยังนิ่งชายหนุ่มจึงจัดการเอาศีรษะมนมานอนหนุนตักของเขา
“แดน”
“กล้าขัดใจ?”
“แพรหนาว” ดีแลนหลุบสายตามองเรือนร่างเปลือยเปล่าถึงกับต้องกัดริมฝีปากข่มอารมณ์บางอย่างไว้ พริตามีเสน่ห์เย้ายวนขนาดนี้เขาปล่อยเวลามาได้ยังไงตั้งหลายปี
“เดี๋ยวไปเอาผ้าห่มมาให้” ดีแลนกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งและออกมาพร้อมกับผ้าห่มของหญิงสาว แต่คราวนี้พริตาก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้ว
“ก็ดี ถ้าเธอยังแก้ผ้าฉันต้องอยากเอาเธออีก”
“...”
“หลบตาฉันทำไมพริตา”
“แพรเกลียดแดน ทำไมเลวกับเพื่อนได้ขนาดนี้”
“ฉันเคยพูดเหรอว่าเธอเป็นเพื่อน” พริตากลืนก้อนสะอึกลงคอ เจ็บทั้งที่เขาไม่เคยมองเธอเป็นเพื่อน
“ยังโกรธแพรเรื่องนั้นเหรอ”
“…”
“ผิดด้วยเหรอที่แพรพูดตรง ๆ”
พรึ่บ
ดีแลนจับเธอนอนลงบนตักอีกครั้ง ส่วนตัวเองก็รินเหล้าเย็นเฉียบลงในแก้วที่เธอเป็นคนเอามาให้ เขาไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำไปแน่นอนยังไงพริตาก็ต้องมีเขาเป็นผู้ชายคนแรก
พริตานอนหนุนตักเขาทั้งน้ำตา ส่วนดีแลนกลับนั่งเล่นมือถือของเธออย่างใจเย็น เขาบล็อกผู้ชายแทบทุกคนที่ทักทายเธอมาไม่สนใจว่าเจ้าของมันได้ตอบกลับพวกเขาเหล่านั้นไปหรือเปล่า
ติ๊ง
แคล
“เเพรนอนยัง เรามาถึงห้องแล้วนะ”
ดีแลนปัดแจ้งเตือนนั้นทิ้งไปก่อนจะเข้าช่องแชทที่เป็นของเขา มันมีข้อความสั้น ๆ เพียงไม่กี่ประโยคล้วนเป็นเรื่องงานทั้งสิ้น
ติ๊ง ติ๊ง
…..
พริตาตื่นจากฝันร้ายของเมื่อคืนในเวลาเกือบเจ็ดโมงเช้า เธอเผลอหลับและไม่รู้ว่าเขาออกไปตั้งแต่ตอนไหนแต่ปล่อยให้เธอนอนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อคืน
หญิงสาวรีบหยิบมือถือบนโต๊ะข้างขวดเหล้าที่พร่องไปเกินครึ่งมากดดูสิ่งที่ผู้ชายเลวทำไว้เมื่อคืน เมื่อเห็นรูปถ่ายและวิดีโอตัวเองในนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาอัตโนมัติ เธอกลั้นใจกดลบมันด้วยหัวใจที่แตกสลายก่อนที่สุดท้ายแล้วจะได้รู้ว่าเขาได้ส่งมันต่อให้ตัวเองด้วย
11.00น.
แอดดด
แอดด
เรื่องบังเอิญขั้นสุดเมื่อพริตาหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจากห้องก็ดันเจอคนเลวออกมาพร้อมกันพอดี เธอไม่แม้แต่จะปรายสายตามองเขาแต่วันนี้ไม่ใช่วันที่เขาจะปล่อยผ่านเธออย่างทุกที
“จะไปไหน”
“…”
พรึ่บ
กรี๊ดดด!
เขาไม่มัวเสียเวลาคิดเมื่อเธอไม่ตอบก็จัดการดันหญิงสาวเข้าไปในห้องที่ไม่ใช่ของเธอ กระเป๋าเดินทางไปเล็กนั่นก็ถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้องเขาอย่างแรง
ปึก
“โดนเอาแค่นี้หอบผ้ากลับบ้าน?”
“ทำไมเลวได้ขนาดนี้”
“ได้มากกว่านี้อีก อย่าทำให้หงุดหงิดก็แล้วกัน” ดีแลนจ้องหน้าเธออย่างข่มขู่ พริตารู้นั้นดีว่าเขามีอะไรที่น่าอายของเธอ และคงไม่ผิดจากที่คิดคนเลว ๆ อย่างผู้ชายคนนี้คงจะเอามันมาต่อรอง หรือแบล็คเมล์
“ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกัน”
“ก็บอกอยู่..ว่าเธอไม่ใช่เพื่อนฉัน” พริตาจ้องหน้าเขาเขม็ง เธอไม่เคยระแวงเลยว่าดีแลนจะเป็นคนเลวได้ขนาดนี้ ทั้งที่เขาก็ยืนยันว่าไม่รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว
“แพรไม่ใช่เพื่อนแล้วมายุ่งทำไม”
“เผอิญเมื่อคืนฉันได้เป็นผัวคนแรกของเธอน่ะสิ และถ้าคนอย่างฉันยังไม่คายเธอทิ้ง เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น”
“ฮื้อออ ฮือออ” ดีแลนปรายสายตามองคนที่ทิ้งตัวลงนั่งร้องไห้บนพื้นเพียงนิด
“เธอจะร้องไห้จนตายก็ไม่ได้ความเห็นใจจากฉันหรอก”
“ฮือออ” หญิงสาวก้มหน้ามองพื้นที่เธอเข้ามาเหยียบครั้งแรกทั้งน้ำตา ต่อไปนี้เธอจะใช้ชีวิตยังไง
ตืดด ตืดด
มือบางหยิบสมาร์ทโฟนที่สั่นในกระเป๋าสะพายออกมา เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาก็เกิดรู้สึกว่าตัวเองนั้นไร้ค่าจนไม่กล้ารับสายเขา
พี่คิน
“ฮืออออ” ดีแลนที่ถอยไปนั่งบนโซฟาแสยะยิ้มแม้ไม่รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นใคร แต่การที่เธอเลือกไม่รับนั่นแปลว่าเธอกลัว
“ถ้าไอ้คินนั่นโทรมาก็รับซะสิ ฉันจะได้จัดเสียงครางหวาน ๆ ให้มันฟัง”
- ผู้เขียน
