พิษรักเพื่อนร้าย(เลว) badfriend

ตอนที่1ฉันชอบเธอ “อย่าหายไปได้มั้ย...ครีมเป็นเมียพี่นะ” กลีบปากหยักสวยได้รูปพ่นควันจากการสูบบุหรี่ออกมาอย่างใจเย็น ตรงกันข้ามกับหญิงสาวที่ร่ำไห้อย่างร้อนรนใจเพราะเขากำลังถอยห่าง “พี่ดีแลน ฮึกก ฮืออ” ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรไม่ได้อ่อนไหวกับน้ำตาของเธอแม้แต่นิดเดียว เขาโยนบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าเหยียบมันให้ไฟดับ “พี่ดีแลน” พรึ่บ สายตาเย็นชาราวกับน้ำแข็งมองมือที่จับแขนตัวเองเล็กน้อย พลันได้สติหญิงสาวจึงรีบชักมือกลับทั้งน้ำตา “ครีมจะไม่งี่เง่าอีกแล้วค่ะ มาหาครีมบ้างนะคะ” “แดน” เสียงเรียกชื่อเขาสั้น ๆ แบบนั้นเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่เพื่อนในกลุ่ม “อ้าว น้องครีมร้องไห้ทำไมล่ะนั่น” “เรียกทำไม” เขาถามกลับแคลอรีนโดยไม่แยแสน้ำตาของหญิงสาวเบื้องหน้า เพื่อนเขาทั้งสองคนได้แต่ยิ้มเจื่อนที่เธอเดินเข้ามาไม่ดูอิโหน่อิเหน่ “พี่แจนโทรตามฉันน่ะ เลยว่าจะฝากแพรไปกับนายด้วย” “แคล! เราคุยกันแล้วนะ” “ใครจะปล่อยให้เธอนั่งแท็กซี่ไป อันตราย” หญิงสาวส่ายหน้าให้แคลอรีนเป็นพัลวัลเพราะเธอกลัวที่จะอยู่กับความเย็นชาของดีแลนยิ่งกว่าสิ่งไหน ‘เขาชอบใช้สายตาแปลก ๆ มองเธอ’ “แต่ถ้านายไม่ว่างเดี๋ยวแพรไปกับวินก็ได้” “ไปขึ้นรถ” “ไม่เป็นไร เรากลับ..” “ไปขึ้นรถ” ดีแลนใช้สายตาคมดุจ้องมองเธออย่างกดดัน ก่อนที่แคลอรีนจะดันเธอเข้าไปในรถด้วยอีกแรง “ฮือออ พี่ดีแลนคะ...” ปรี้นนนน!!! กรี๊ดดด!!! หญิงสาวคนนั้นเกือบโดนชนเข้าให้หากเธอหลบไม่ทัน พริตาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หวาดกลัวกับภาพเมื่อครู่ไม่หาย “กลัวเหรอ” “...” พริตาพยักหน้ายอมรับแทนคำตอบ ซึ่งมันทำให้ความวาวระยับในแววตาเขาหายไป “ดูเธอจะหวาดกลัวฉันมากเป็นพิเศษนะ” “เปล่า” “ปฏิเสธซะเสียงสั่น” พริตาก้มหน้ามองมือที่ประสานแน่นบนหน้าตัก เธอพยายามแล้วที่จะไม่กลัวเขาแต่ก็สู้กับสายตาและน้ำเสียงเย็นชาไม่ไหว ห้าปีที่แล้ว... พริตา อัศวพร วัยสิบหกปีกับโรงเรียนใหม่ที่ไม่ค่อยมีใครคุยด้วยเพราะความพูดน้อยของเธอ จนกระทั่งแคลอรีนอดไม่ได้ที่จะดึงเธอมาอยู่ด้วย “วิน แดน แพรจะอยู่กลุ่มเรานะ” “ยินดีครับ” หนึ่งในสองหนุ่มเอ่ยทักทายเธออย่างยินดี เว้นคนหนึ่งที่เหลือบสายตามองเธอเล็กน้อยเท่านั้นแล้วหันหน้าหนี พริตาเผลอเม้มปากแน่นเพราะคิดว่าเขาน่าจะไม่ชอบเธอ “เรากับแดนเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษ พ่อแดนเป็นพี่ชายของพ่อเรา” “เป็นญาติกันถูกมั้ย” “ใช่” “แคลพูดไทยเก่งมากเลยนะ” “ไม่เก่งได้ยังไงล่ะก็อยู่ไทยมาตั้งแต่เกิด พ่อเรากับลุงทำธุรกิจที่นี่นาน ๆ ถึงจะพาเรากับแดนไปเยี่ยมปู่ย่าที่นู่น” “แดนเขา..ไม่ค่อยพูดเลยเนอะ” “แดนก็เป็นอย่างนั้นแหละ แต่เห็นเงียบ ๆ อย่างนั้นนะอารมณ์ร้ายเป็นบ้า น่ากลัวสุด ๆ” พริตาแอบกวาดสายตาไปยังดีแลนที่เล่นบาสอยู่ในสนาม ขนาดว่าเล่นกีฬาสีหน้าเขายังเย็นชาสุดขั้ว “ขอบคุณนะที่ให้แพรติดรถมาด้วย” “ทางเดียวกัน” “ยังไงก็ขอบคุณนะ” ดวงตาคมเข้มมองตามแผ่นหลังพริตานานหลายนาที พวกเขาทั้งสี่คนอยู่คอนโดเดียวกัน และที่มันเป็นแบบนี้เพราะฝีมือของแคลอรีนจัดการ “ทำอะไร” พริตาหันขวับมาที่ด้านหลังของเธออก็พบว่าดีแลนเป็นเจ้าของเสียงนั้น “เราจะหยิบหนังสือเล่นนั้น แต่มันอยู่สูงเกิน” “เล่มสีอะไร” “สีน้ำเงินน่ะ” คนตัวสูงคว้าหนังสือเล่มนั้นมาให้เธอได้อย่างง่ายดาย เธอยิ้มเหมือนเด็กน้อยดีใจที่ได้มันมาสักทีและมันเรียกสายตาคมเข้มของชายหนุ่มให้ยืนมองเธออยู่อย่างนั้น “ไอ้ดีแลนมึงชอบแพรเหรอวะ” “อะไรของมึง” ดีแลนเหวี่ยงน้ำเสียงไม่พอใจใส่เพื่อนร่วมห้องที่ชอบจับคู่ให้คนอื่นไปเรื่อย และนั่นก็กลายเป็นข่าวลือว่าเขาชอบพริตา “เพื่อนกัน ไม่ได้คิดอะไร” นี่คือคำที่พริตาบอกกับคนพวกนั้นเสมอ จนงานเลี้ยงฉลองก่อนสอบเข้ามหาลัย “พวกนั้นมันชอบแซวว่ามึงชอบแพร เรื่องจริงป้ะ” “ไทเกอร์แค่แซวเล่นน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” พริตาชิงตอบเมื่อคนถูกถามยังนิ่ง เขามองเธอเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วเหล้าที่พวกผ฿ชายแอบเอาเข้ามากรอกลงคอ “มันแซวมาตั้งสามปี นึกว่าเป็นเรื่องจริงไปแล้วนะเนี่ย” “ไม่จริงหรอก เราไม่ได้ชอบกัน” คืนนั้นดีแลนดื่มหนักจนใบหน้าแดงระเรื่อ เพราะเป็นคนไม่ค่อยพูดจึงไม่ได้มีใครสังเกตว่าเขากำลังรู้สึกอะไร ทั้งโต๊ะเหลือเพียงเขากับเธอ เพื่อน ๆ กำลังสนุกกับการร้องเพลงและกำลังใจจดใจจ่อกับการจับฉลากแลกของรางวัล เขามองหน้าหญิงสาวที่นั่งยิ้มให้แคลอรีนบนเวทีเล็กน้อยก่อนจะพูดบางอย่างออกไป “ฉันชอบเธอจริง ๆ” “...” พริตาหันมองเขาสีหน้าอึ้งอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็เสียงดังฟังชัดจนเธอไม่ต้องถามย้ำ “เมาแล้วมั้งเนี่ย” “ฉันชอบเธอแพร” “แพรไม่ได้คิดกับแดนมากกว่าเพื่อนเลยนะ” ครืดด ดีแลนลุกขึ้นยืนและออกไปจากงานเลี้ยงไร้สาระนั่น แม้อาจารย์จะเรียกชื่อเขาเป็นสิบ ๆ รอบให้ขึ้นไปจับฉลากแต่คืนนั้นเขาก็ไม่ได้กลับไปที่งานนั่นอีก เจอกันอีกครั้งในวันที่เป็นนักศึกษาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และเรื่องคืนนั้น ‘แค่เขาและเธอที่รู้’ ตืดด ตืดด ดีแลนละสายตาที่มองตามแผ่นหลังหญิงสาวเมื่อสมาร์ทโฟนมีคนโทรเข้า Cal “แดน ส่งแพรถึงคอนโดยัง” “ถึงแล้ว” “โอเค ฉันกลัวว่านายจะบีบคอเพื่อนฉันตายกลางทาง” “ก็ไม่แน่” “ชิ แค่นี้แหละ” หลังวางสายแคลอรีนเขาก็เคลื่อนรถถอยจากที่จอดออกไปข้างนอกตามแผนเดิมที่แพลนเอาไว้