เหตุผลคนเลว

1305 คำ
ตอนที่10 เหตุผลคนเลว ‘เธอก็หวังว่าจะเป็นว่าจะเป็นอาหารที่ดีแลนกินแค่สองเวลานะ’ พริตามาตามที่เขาสั่งหลังจากหมดเวลาเรียนแล้วเขาก็ลุกออกมาทันที ในห้องน้ำมาที่นัดกันค่อนข้างเงียบเพราะส่วนมากคนบางประเภทใช้มันทำเรื่องน่าอายกัน “แดน…” “เข้ามา” คนที่ยืนพิงสะโพกกับขอบอ่างล้างหน้าในมือคีบบุหรี่พูดกับเธอ “มีอะไร” “ไม่มี” พริตาเผลอแสดงความไม่พอใจผ่านทางสายตา แต่เมื่อเธอจะไปจากตรงนี้เขาก็ไม่อนุญาต “คนที่จะบอกให้ไปหรืออยู่คือฉัน” “ความผิดของแพรคืออะไรเหรอแดน ทำไมแพรต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย” “ไม่ผิดหรอก ฉันเหี้ยเอง” “ที่ผ่านมาแพรมองไม่ออกเลย” “ไม่แปลก เพราะฉันตั้งใจ” ดีแลนขยับเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวก่อนจะพ่นควันบุหรี่ใส่เธออย่างจัง แค่ก ๆ “สำออย” “แน่จริงก็กลืนมันลงไปสิ อย่าพ่นออกมา” คนสำลักบุหรี่ว่าให้อย่างเหลืออด ที่ผ่านมาเขากับวชิรวิชญ์ไม่เคยสูบมันให้เห็นด้วยซ้ำ “เธอกับยัยแคลกำลังจะทำอะไร” “ไปร้านยา แพรต้องกินยาคุม” “ก็ดีที่เธอฉลาด จำเอาไว้ถ้าท้องขึ้นมาฉันไม่เอา” “แพรก็ไม่เอาเหมือนกัน” พริตาที่เคยช่างใจทุกครั้งกว่าจะพูดกับเขาได้แต่ละประโยคในตอนนี้ต่างกันอย่างสิ้นเชิง แถมเธอยังจ้องเขาอย่างเคลียดแค้นอีก “อยู่ ๆ ก็อยากขึ้นมาว่ะ” “อย่านะดีแลน” “อย่าหรือหยุดขึ้นอยู่ที่ฉัน…ไม่ใช่เธอ” พรึ่บ ร่างบอบบางปลิวตามแรงกระชากของดีแลน ยังไม่ทันตั้งตัวลำคอของเธอก็ถูกคมเขี้ยวของเขาเข้าให้ “โอ้ยยย แดนทำอะไร” ความเจ็บเริ่มเบาลงแต่กลีบปากยังไม่ผละออก เขาแปรเปลี่ยนเป็นซุกไซร้จนบางอย่างดุนดันกางเกงสัมผัสกันเรือนร่างของหญิงสาว “ดะ..แดนหยุดนะ แพรขอร้อง” “อื้มมม” “ไม่นะแดน กรี๊ดด” ร่างบางลอยขึ้นเหนือพื้นก่อนสะโพกจะถูกวางลงบนขอบอ่างล้างมือ พริตาต้องเกาะไหล่หนาเอาไว้เพราะกลัวตก “ผ่านมาตั้งหนึ่งคืน เธอคิดว่าเชื้อของฉันมันไปถึงไหนแล้ว” “สารเลว ทำไมสารเลวขนาดได้ขนาดนี้” “นี่เธอยังเจอความเลวของฉันไม่หมดเลยนะ” ดีแลนพูดพร้อมกับแยกเรียวขาของหญิงสาวออกกว้าง ถึงเธอจะขัดขืนยังไงเขาก็ชนะอยู่ดี “ไม่นะดีแลน” “เราไม่สนิทกันแล้วอย่างนั้นสินะ ถึงได้เรียกดีแลน” “แพรไม่นับคนเลวเป็นเพื่อน” “เหมือนกันเลย เธอก็ไม่เคยเป็นเพื่อนฉัน” ชายหนุ่มปลดกางเกงนักศึกษาลงเล็กน้อยเพื่อเอาสิ่งที่กำลังขยายออกมา พริตาพยายามหาทางรอดเธอจะไม่ยอมมีอะไรกับเขาในสถานที่แบบนี้แน่ “อย่านะ นี่ห้องน้ำมหาลัย” “หรือจะเอาที่ลานจอดรถ กลัวให้คินมาเห็นมั้ยล่ะ” แอดด พริตารับซุกใบหน้าให้จมไปกับแผงอกของเขาหลังได้ยินเสียงประตูถูกผลักเข้ามา “อุ้ยย! โทษทีตามสบายนะ” เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นและเหมือนว่าเขาจะเลือกไปจากที่นี่โดยไม่ลืมปิดประตูไว้ให้เหมือนเดิม ปึง “ฮื้อออ” “ไปไกล ๆ ไป หมดอารมณ์” ร่างเล็กถูกเขาเหวี่ยงลงมาจากขอบอ่าง เธอล้มลงที่พื้นห้องน้ำพร้อมกับน้ำตาที่เผาะแต่ไม่ใช่เพราะความเจ็บที่ล้มลงมา “รีบไปก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจเอาแม่งตรงนั้น” ตึก ๆ ๆ ๆ เสียงรองเท้าของพริตารีบเอาตัวเองออกไปจากที่นี่ด้วยความเร็วส่วนเขาก็สวมกางเกงกลับตามเดิมและส่งข้อความหาคู่ขาที่น่าจะบำเรอเขาได้ในตอนนี้ “แพร มีอะไรหรือเปล่า” แคลอรีนที่ถูกบอกให้รอที่รถถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเพื่อน ก่อนสายตาจะมองเห็นร่องรอยอะไรบางอย่างที่ลำคอระหง “เปล่า ไปกันเถอะ” “ไม่มีอะไรแน่นะ” “ไม่มีจ้ะ” เมื่อถึงร้านยาที่หมายพริตาก็ลงไปซื้อยาด้วยตนเองเพราะมีหนึ่งสิ่งที่เธอต้องซื้อแต่ให้ใครรู้ไม่ได้ เธอรวบรวมความกล้าแกะมันกินที่ร้านยานั้นเพราะรู้ว่าต้องกินมันให้เร็วที่สุดจะยิ่งดี “ได้ยาอะไรมาบ้าง” “พาราแหละ” “โหยย พาราที่ห้องเราก็มีแพรไม่บอกว่าจะเอาแค่นี้” แคลอรีนขับรถกลับมหาลัยอีกครั้งเพราะยังมีเรียนอีกหนึ่งคาบ ขณะที่กำลังจะขับเข้าไปจอดรถที่เดิมก็เจอกับกลุ่มนักศึกษากำลังรุมใครสักคนอยู่ข้างทางโดยที่ไม่มีใครกล้าห้าม “ลงไปช่วยมั้ยแพร” “ไปสิ สงสารเขา” ไม่รอช้าสองสาวก็รีบลงจากรถและเป็นเวลาเดียวกับที่กลุ่มคนรุมเริ่มสลายตัว “เฮ้ยย จะหนีไปไหนวะ” “พี่คิน!” เสียงร้องขึ้นของพริตาทำให้แคลอรีนต้องหันไปมองคนเจ็บให้เต็ม ๆ ตา ภาคินหนุ่มรุ่นพี่ที่ตามจีบเพื่อนเธอโดนรุมทำร้าย “พาพี่คินไปโรงพยาบาลเถอะแพร เหมือนจะเจ็บเยอะ” สองสาวและพลเมืองดีช่วยกันนำร่างของภาคินขึ้นรถของแคลอรีนและพวกเธอก็เป็นคนพาเขาส่งถึงมือหมออย่างรวดเร็ว “เอาไงต่อ” “แพรว่าจะอยู่รอจนกว่าพี่เขาจะฟื้น เผื่อจะช่วยติดต่อแม่พี่เขาได้บ้าง” “งั้นเราอยู่เป็นเพื่อนนะ” ติ๊ง “ผลงานฉันเป็นยังไง ผ่านมั้ย” แค่เพียงอ่านข้อความจากดีแลนมือก็สั่นได้อย่างไม่น่าเชื่อ เธอเดินเลี่ยงแคลอรีนออกมาให้ห่างก่อนจะกดโทรหาคนที่เธอไม่คิดจะโทรมาก่อน “ว่าไง” “ดะ..แดน ที่พี่คินเจ็บฝีมือแดนเหรอ” “เธอก็มองฉันในแง่ร้ายเกิน ไอ้พวกนั้นมันหาเงินฉันเลยหางานให้ทำแค่นั้น” เรียวปากของหญิงสาวสั่นระริกคิดไม่ถึงเลยว่าเพื่อนที่รู้จักมาห้าปีว่าเขาเย็นชาจะเลวได้ขนาดนี้ “ทำไปทำไมเหรอ แค่ไม่พอใจ...” “ใครที่มันมายุ่งกับเธอก็ต้องเจอตีนทั้งนั้นแหละ” ปลายสายพูดน้ำเสียงยียวนและกลายเป็นพริตาที่ทนฟังเหตุผลคนเลวนั้นไม่ไหวกดตัดสายเขาไป “แพร พี่คินฟื้นแล้วนะ” “จ้ะ แพรคุยธุระเสร็จพอดี” ฟกช้ำไปทั้งตัว ฟันเคลื่อนต้องรักษากันยาว ใบหน้าเต็มไปด้วยแผลแตกจนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม “เอาเรื่องให้ถึงที่สุดเลยค่ะพี่คิน” “พี่จำพวกมันไม่ได้ พี่ไม่เคยมีเรื่องกับใครเลยนะ” “ไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวแคลจะไปขอภาพจากกล้องวงจรปิดให้ พี่คินต้องไม่เจ็บตัวฟรี” แคลอรีนเดือดดาลแทนชายหนุ่มรุ่นพี่ถึงขีดสุด เธอมั่นใจมากว่าคนอย่างภาคินไม่เคยมีปัญหากับใคร “แพร เราดีขึ้นหรือยัง” “พี่คิน.. ยังจะห่วงแพรอีกค่ะ” ‘ที่เขาต้องเจ็บก็เพราะเธอแท้ ๆ’ พริตาร้องตะโกนคำว่าขอโทษในใจเป็นพัน ๆ ครั้ง และมันยิ่งทำให้เธอเกลียดดีแลนหนักเข้าไปอีก “ไม่ต้องโทรบอกใครให้พี่นะครับ พ่อแม่พี่กำลังไปเที่ยวไม่อยากให้พวกเขารีบกลับ” “งั้นแพรจะอยู่เฝ้าพี่คินเองนะคะ” “แคลด้วยค่ะ พี่คินไม่ต้องกลัวเหงานะ” “ขอบคุณครับ”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม