5 พริ้งโกรธ
1026 คำ
5
พริ้งโกรธ
หลังจากวันนั้นพริ้งทำตัวเหมือนไม่รู้จักอัศวินอีกเลยเพราะเธอรู้สึกว่าอัศวินดูถูกเธอมากเกินไปถึงเธอจะเป็นเด็กกำพร้าแต่เธอก็มีบุญธรรมที่เลี้ยงดูและอบรมสั่งสอนเธอมาเป็นอย่างดี
อัศวินเปิดประตูออกมาพร้อมกับพริ้งอัศวินอยากที่จะทักทายพริ้งแต่พริ้งไม่ยินดียินร้ายด้วยเธอก็เดินลงไปทานข้าวเช้าตามปกติเหมือนทุกวันเธอทำเหมือนไม่มีอัศวินในสายตาของเธอแม้ว่าหลายวันที่ผ่านมาอัศวยินจะพยายามซื้อของมาง้อเธอก็ตามอัศวินหลังจากหายเมาและได้โทรไปถามเพื่อน ๆ ก็รู้ตัวว่าตัวเองพูดกับพริ้งแรงเกินไปเขารู้สึกผิดที่เขาไม่ฟังพริ้งเลย
“พริ้ง...พี่ขอโทษวันนั้นพี่เมา”ไม่ทันที่อัศวินจะได้พูดต่อพริ้งก็เดินดุ่ม ๆ ลงไปข้างล่างเหมือนไม่ได้ยินที่อัศวินพูด
เช้านี้คุณหญิงช่อผกาแม่ของอัศวินและแม่บุญธรรมของพริ้งลงมารอทานขาวเช้ากับลูกชายและลูกสาวบุญธรรมของเธอแต่เธอหารู้ไม่ว่าทั้งสองไม่ลงรอยกันเท่าไหร่
“พริ้งมาพอดีเลยลูกแม่ทำแกงจืดลูกรอกของโปรดหนูพึ่งเสร็จร้อน ๆ อยู่เลยลูก”ช่อผกาเรียกลูกสาวคนเดียวที่เป็นลูกสาวบุญธรรมของเธอ
“ค่ะ คุณแม่หนูอยากกินมานานแล้วค่ะที่อเมริกาหากินยากมาก ๆ เลยค่ะ ถ้าจะให้พริ้งทำกินเองพริ้งว่าก็คงกินไม่ได้แน่ ๆ ค่ะ”พริ้งพูดไปยิ้มไปที่จะได้กินเมนูโปรดของเธอ
“จ๊ะ แม่ทำให้หฯทานแล้วนี่ไงมา ๆ เลยนั่งลงเลยลูก”ช่อผกานั่งลงพร้อมกับบอกแม่บ้านให้ตักแกงจืดลูกรอกให้พริ้งและเธอ
“กลิ่นหอมน่าทานมาก ๆ เลยค่ะคุณแม่”พริ้งเอ่ยชมแม่บุญธรรมของเธอพริ้งกำลังจะตักแกงจืดลูกรอกของโปรดเธออัศวินก็เดินลงมาพอดี
“กินอะไรกันอยู่ครับกลิ่นหอมน่าทานจังเลยครับ”อัศวินไม่ได้เจาะจงว่ากำลังพูดกับใครเขาพูดไปเผื่อพริ้งจะพูดกับเขาแต่ผิดคาด
“คุณแม่คะพริ้งขอไปกินข้างบนนะคะ ป้านิ่มให้เด็กยกขึ้นไปให้พริ้งด้วยนะคะ”ป้านิ่มแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านหลังนี้รู้ดีว่าถ้าเวลาพริ้งโกรธใครเธอจะไม่ยอมร่วมโต๊ะกินข้าวอย่างแน่นอน
“อ้าวทำไมล่ะลูกไม่ทานกับแม่กับพี่วินก่อนล่ะ”ช่อผกาที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรรู้สึกสงสัยจึงถาม
“หนูลืมไปว่ากำลังวิดีโอคอลกับเพื่อนที่อเมริกาค้างไว้น่ะค่ะไม่อยากให้เพื่อนรอนาน นาน ๆ จะได้คุยกันทีค่ะ ขอตัวนะคะคุณแม่”พริ้งบอกกับช่อผกาอัศวินรู้ว่าที่พริ้งพูดไม่ใช่เรื่องจริง
“เพื่อนหรือแฟนกันล่ะพริ้ง”อัศวินรู้ทั้งรู้ว่าพูดไปยิ่งจะทำให้พริ้งโกรธแต่เขาก็ปากพล่อยพูดออกไปพริ้งไม่ตอบโต้แต่ฌะอกลับเดินขึ้นไปบนห้องอย่างเงียบ
เวลาที่พริ้งโกรธใครเธอโกรธค่อนข้างนานเธอไม่ใช่สายโกรธง่ายหายเร็วเธอโกรธเป็นเดือน ๆ หรือไม่คุยด้วยเลยก็ได้(ใจแข็งจริงๆ เลยพริ้ง)เมื่อพริ้งเดินลับตาไปช่อผกาก็รีบถามอัศวินด้วยความอยากรู้ทันที
“วินวินไปทำอะไรให้น้องโกรธหรือเปล่า ปกติพริ้งไม่เคยเป็นแบบนี้นะ”ช่อผกานึกสงสัยในตัวลูกชาย
“เปล่านะครับ สงสัยเลือดจะไปลมจะมาเลยเป็นแบบนั้นมั้งครับ ผมไปทำงานก่อนนะครับคุณแม่”อัศวินยกมือไหว้ช่อผกาก่อนที่จะเดินออกไป
“ไม่ทานข้าวเช้าก่อนล่ะวิน”ช่อผกาถามไล่หลังลูกชาย
“ไม่ล่ะครับยังไม่หิว”อัศวินพูดไปเดินไปพร้อมกับก้าวขาขึ้นรถที่คนขับรถมาจอดรอแล้ว
ในระหว่างเดินทางไปทำงานเขาก็ได้แต่คิดว่าจะทำอย่างไรพริ้งถึงจะหายโกรธเขาซะที
“ยัยเด็กนี่ดื้อจริง ๆ ใจคอจะตัดญาติขาดมิตรกันไปเลยใช่มั้ย”อัศวินคิดยังไงก็คิดไม่ออกเพราะขนาดเขาซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมมาให้เธอก็ไม่หายโกรธนอกจากจะไม่หายโกรธเธอยังเอากระเป๋าไปประกาศอีกต่างหากพริ้งนี่ร้ายเสียจริง ๆ
“ฮัดชิ้ว!!นี่ใครมานินทาฉันเนี่ยสงสัยจะเป็นพี่วินปากหมาแน่นอนที่นินทาฉัน”พริ้งจามขึ้นมาเธอคิดว่าอัศวินนินทาเธอแน่ ๆ (ลางสังหรณ์แม่นซะด้วย)
“คิดวิธีง้อฉันสินะอย่าคิดเสียให้ยากเลยพี่วินเดี๋ยวจะแกล้งเสียให้เข็ดจะได้ไม่ต้องดูถูกฉันอีก”พริ้งพูดไปพร้อมกับตักแกงจืดลูกรอกเข้าปากส่วนตาก็จดจ้องอยู่กับซี่รีย์เกาหลีเรื่องโปรดที่เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลยทีเดียว
ช่อผกากำลังนั่งจัดดอกไม้เพลิน ๆ ที่ห้องนั่งเล่นเธอเป็นคนที่ใจดีมาก ๆ เธอไม่เคยดุด่าพริ้งเลยสักครั้งพริ้งโชคดีเหลือเกินที่เกิดมาแม้จะไม่มีพ่อมีแม่แต่เธอก็ได้มาเจอแม่พระอย่างคุณหญิงช่อผกา
“คุณแม่กำลังนั่งจัดดอกไม้ไปไว้ไหนคะให้พริ้งช่วยมั้ยคะ”พริ้งเดินไปนั่งข้าง ๆ แม่ของเธอ
“แม่กำลังจัดดอกไม้ไว้ไหว้พระคืนนี้จ้ะลูกพริ้งวันนี้วันพระ หนูมาไหว้พระกับมานะคืนนี้”ช่อผกาบอกกับลูกสาวของเธอ
“ได้สิคะคุณแม่”พริ้งก็ไม่ได้สวดมนต์ไหว้พระนานแล้วเหมือนกัน”พริ้งพูดไปช่วยแม่จัดดอกไม้ใส่แจกันไปอย่างคล่องแคล่วเพราะเธอชอบช่วยแม่ทำเป็นประจำตอนเด็ก ๆ
“คุณแม่คะพริ้งมีเรื่องจะขอค่ะ”พริ้งพูดกับแม่ของเธอด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยไร้อารมณ์
“แม่ว่าล่ะมาหาแม่ต้องมีอะไรอยากได้จากแม่แน่ ๆ เลย”ช่อผกาแซวลูกสาวของเธอ
- ผู้เขียน
