5
1264 คำ
“พวกแกเป็นใคร จับฉันมาทำไม ฉันไปทำอะไรให้พวกแก” เสียงของเจตนิพัทธ์ตวาดลั่นทันทีที่ถูกจับมาโยนกลางห้อง ชายหนุ่มมองพื้นพรมเนื้อดีที่อยู่ใต้ฝ่ามือบอกให้รู้ว่าห้องนี้เป็นห้องที่มีราคาแพงมาก พวกนี้ไม่ใช่โจรกระจอกแต่เป็นใครกัน พวกมันจับเขามาทำไม
“ไม่ต้องถาม เจ้านายฉันจะเป็นคนบอกทุกอย่างกับแกเอง แต่ขอเตือนว่าพูดอะไรคิดให้ดีเจ้านายฉันอารมณ์ร้อน และอารมณ์ร้ายฆ่าคนตายมาหลายศพแล้ว” หนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์เป็นคนบอกความอารมณ์ร้อนของเจ้านาย แล้วกลับไปยืนประสานมือปิดทางหนีเจตนิพัทธ์ที่มีสีหน้ามึนงงปนตกใจ ร่างหนุ่มไทยที่ถูบจับมาโยนทิ้งพยายามยันกายลุกขึ้นจากการถูกถีบลงกับพื้นอย่างแรงในตอนแรกที่พวกมันหิ้วปีกมาถึง
ไม่รู้เป็นคราวซวยอะไรของเขาที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เจตนิพัทธ์ครางแล้วกวาดตามอง เห็นร่างสูงองอาจของชายหนุ่มคนหนึ่งที่แต่งตัวผิดแผกจากอีกสามคนที่ยืนปิดกั้นทางหนี เขามองว่าคนตรงหน้าคงจะเป็นเจ้านายของไอ้ยักษ์ล่ำพวกนี้ เพราะตอนถูกหิ้วปีกมาพวกนั้นเรียกคนตรงหน้าว่าเจ้านาย
เจตนิพัทธ์งงไปหมดว่าเขาไปสะดุดขาพวกมาเฟียต่างชาติกลุ่มนี้ตอนไหนถึงได้ลากเขามาแบบนี้ พวกมันงี่เง่าไม่รู้หรือไงว่าเขาเองก็ไม่ใช่ไอ้กระจอกที่มันจะหิ้วมาง่ายๆ
‘ไอ้พวกนี้แม่งเมายา เล่นผิดตัวแน่ ซวยจริงโว้ย’
แถมดูสายตาของพวกมันแต่ละคนที่ยืนจ้องก็ไม่มีใครมองด้วยความเป็นมิตร โดยเฉพาะคนที่เป็นเจ้านายพวกมันทำเหมือนจะกระโจนเข้ามากัดคอเขาเสียให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไอ้ตัวโตดวงตาสีน้ำทะเลเป็นหมาคงเป็นหมาพันธุ์ที่ดุที่สุด
“พวกแกจับผิดคนหรือเปล่าวะ ฉันแน่ใจว่าไม่เคยมีเรื่องกับแก พวกแกคงเข้าใจอะไรผิด นี่ฉันไม่เอาเรื่องก็ได้ถ้าปล่อยฉันไป”
โดมินิกแสยะยิ้ม ผู้ชายคนนี้น่ะหรือที่ทำให้วิโอเล็ตต้องทนแบกรักความเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวโดยไม่ปริปาก ถูกบิดาตัดขาดจากความเป็นพ่อลูกเพราะไม่ยอมบอกว่าใครเป็นพ่อ จนเขาต้องเกลี้ยกล่อมอยู่นาน รอจนวิโอเล็ตคลอดลูกสาวแล้วเธอถึงยอมบอกว่าใครคือพ่อของลูกและมันทำให้เขาคับแค้นใจจนต้องละจากเก้าอี้ผู้บริหารเพื่อมาลากตัวมันกลับไปขอโทษน้องสาวเขา
เจตนิพัทธ์ ธำรงพาณิชย์ หนุ่มไทยที่ไปเรียนต่อและหางานทำอยู่ที่อเมริกาทั้งที่บิดามีฐานะการเงินดีมากระดับเศรษฐี
“แกชื่อเจตนิพัทธ์ ธำรงพาณิชย์หรือเปล่าล่ะ ถ้าใช่ฉันก็จับตัวไม่ผิด”
“ใช่ นั่นมันชื่อฉัน แต่ฉันจำได้ว่าไม่เคยรู้จักพวกแก ไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ ไอ้พวกบ้าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เจตนิพัทธ์ตวาดอย่างหัวเสีย ถ้าหลุดออกไปได้เขาจะแจ้งความจับไอ้พวกเถื่อนนี้ทันที
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็จับไม่ผิดคน แกคอยจ้องแต่จะหลอกผู้หญิงไร้เดียงสาจนไม่คิดจดจำอะไร ไปทำอะไรไว้ก็คงจำไม่ได้ จนต้องมีคนมาทวงหนี้แค้น”
“แกพูดเรื่องบ้าอะไร หนี้แค้นกับใคร ฉันงงไปหมดแล้ว”
“แล้วถ้าฉันถามว่าแกจำผู้หญิงที่ชื่อวิโอเล็ต เฮลตันได้หรือเปล่า แกยังคิดว่าเรื่องนี้ยังเป็นเรื่องบ้าในสายตาแกอยู่ไหมไอ้ระยำ”
ชื่อคุ้นเคยนั้นทำให้เจตนิพัทธ์เบิกตากว้าง “วิโอเล็ต เฮลตัน กะ แกเป็นอะไรกับวิโอเล็ต เธอส่งแกมางั้นหรือ” เจตนิพัทธ์ถามเสียงสั่น เขาเคยมีความสัมพันธ์คืนเดียวกับวิโอเล็ต ลูกคุณหนูไฮโซแต่ก็ไม่ได้คิดจะผูกพันอะไรกัน คิดว่าแค่สนุกและต้องการปลดปล่อยจากความเครียดเท่านั้นเพราะเขาเองก็คิดว่าเธอคงคิดแบบเดียวกัน เขาจึงไม่ได้จดจำจนเกือบลืมชื่อนี้ไปแล้วถ้าไม่ได้ยินซ้ำอีก
“ฉันเป็นพี่ชายของวิโอเล็ต น้องสาวฉันไม่ได้ส่งฉันมา แต่ฉันมาหาแกเอง ฉันจะลากคอแกไปพบน้องสาวฉัน แกมันไอ้สารเลว แกรู้ไหมว่าวิโอเล็ตต้องอับอายมากแค่ไหนที่ต้องท้องไม่มีพ่อ”
เจตนิพัทธ์เบิกตากว้าง ส่ายหน้าเป็นพัลวัน “ไม่จริง ฉันกับเธอนอนด้วยกันแค่ครั้งเดียวจะท้องได้ยังไง วิโอเล็ตท้องกับใครแล้วมาโทษฉันหรือเปล่า แกหาพ่อของเด็กไม่ได้แล้วจะมายัดเยียดให้ฉันเป็นพ่อของเด็กใช่ไหม อย่ามามั่วนิ่ม ฉันไม่ยอมนะโว้ย”
ไม่ทันขาดคำ ใบหน้าของเจตนิพัทธ์ก็ถูกหมัดเหวี่ยงเข้าใส่จนหน้าหัน มุมปากมีเลือดซึมออกมา ใบหน้าบิดเบ้เจ็บปวด
“หมัดนี้สำหรับคำพูดระยำของแก แกจะโดนมากกว่านี้ถ้าแกยังดูถูกวิโอเล็ต รู้ไหมฉันโคตรเกลียดเลยไอ้ผู้ชายเลวๆ ที่เที่ยวไปทับผู้หญิงพอเธอท้องแล้วไม่รับ”
“ครั้งเดียว” เจตติพัทธ์ตะโกนใส่หน้า “จะท้องได้ยังไงฉันไม่เชื่อ”
โดมินิกขบกรามแน่น “ถ้าแกยังไม่เลิกดูถูกวิโอเล็ตฉันจะส่งแกไปลงนรก ฟังไว้ไอ้สารเลวแกจะต้องกลับไปรับผิดชอบน้องสาวฉัน แกจะต้องแต่งงานกับวิโอเล็ตและรับเป็นพ่อของลูกของแกเองให้ถูกต้อง”
“ไม่ ฉันแต่งงานกับวิโอเล็ตไม่ได้ ฉันกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ฉันรักอีกไม่นานนี้แล้ว วิโอเล็ตไม่ได้มีฉันคนเดียวให้เธอไปหาผู้ชายคนอื่นเถอะ” เพราะไม่มีทางเชื่อว่าผู้หญิงรักสนุกอย่างวิโอเล็ตจะมีเขาแค่คนเดียว เจตนิพัทธ์เชื่อว่าเขาเป็นแพะอย่างไม่ต้องสงสัย
ผัวะ! อีกหมัดซัดเข้าใส่ใบหน้าเจตนิพัทธ์จนฟันโยก เขาร้องครางออกมา มือคลำฟันที่หักอย่างตกใจปนโกรธ
“ฉันเตือนแกแล้วนะ”
“ไอ้บ้า แกทำร้ายฉัน ฉันจะแจ้งความ”
มุมปากของคนตัวโตกว่ามากกระตุกโค้ง มองด้วยสายตาดุดัน “ฉันไม่กลัว เพราะถ้ากลัวคงไม่กล้ามาลากคอแกถึงที่เมืองไทย แกต้องกลับไปรับผิดชอบวิโอเล็ตตามที่ฉันสั่ง วิโอเล็ตจะต้องมีแกเป็นสามีและเป็นพ่อของหลานฉัน”
“แล้วถ้าเด็กนั่นไม่ใช่ลูกฉันล่ะ อะไรทำให้แกมั่นใจ ฉันนอนกับวิโอเล็ตแค่ครั้งเดียวไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะท้อง ซวยจริงโว้ย” เจตนิพัทธ์พึมพำออกมาเบาๆอย่างสิ้นหวัง ทำให้ครั้งนี้โดมินิกหมดความอดทน เหวี่ยงกำปั้นเข้าเต็มใบหน้าอีกฝ่ายอย่างเต็มแรง
“ไอ้ระยำ” เจ้าของดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลสบถ ดวงตาลุกวาวราวเปลวเพลิง
เจตนิพัทธ์ไม่ทันได้ส่งเสียงร้องก็หงายหลังล้มลงกับพื้น โดมินิกยืนมองอย่างแค้นเคือง กรามแกร่งขบกันแน่น เขาไม่ต้องลงไปดูว่าเจตนิพัทธ์ยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่ เพราะโรเจอร์รีบเข้าไปอังมือที่ปลายจมูกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอก
“ยังไม่ตายครับเจ้านาย”
- ผู้เขียน
