ลวงรักคุณแม่รับจ้าง

บทที่ 8 ป้อนคำหวานหว่านคำรัก

"จีบน้องรินติดรึยังไอ้พ่อคนเก่ง" เสียงของเพื่อนชายอย่างไอ้กองปราบมันเอ่ยปากทักผมเมื่อผมย่างกายเข้ามาในผับของตัวเอง

"หึ" ผมไหวไหล่ทำทีไม่ใส่ใจ

"หึ หมายความว่าเรียบร้อยหรือหมายความว่าอะไรวะ" ไอ้ช้างพลายมันเอ่ยถาม

"กูว่าไม่สำเร็จ" ไอ้ฮันเตอร์มันสบประมาทผม

"กูก็คิดแบบมึง" ไอ้ปรีดาเสริมทันที

"ไม่นานหรอกน่า แค่ทำให้ผู้หญิงรักมันไม่ยากอะไรสำหรับกูหรอก พวกมึงเถอะเตรียมตัวไว้ให้ดี" ผมกล่าวเพื่อสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง ไอ้เพื่อนบ้าพวกนี้มันจะดูถูกผมเกินไปแล้ว

"พี่วินไม่สงสารน้องเค้าเหรอคะ แล้วถ้าเกิดพี่วินรักน้องรินขึ้นมาจริงๆคนที่เสียใจที่สุดจะเป็นพี่วินนะคะ" เสียงหวานๆของยินดี รุ่นน้องในมหาวิทยาลัยที่เคยเป็นหมากในเกมของผมกับไอ้ปรีดา แต่ก่อนยินดีอ้วนมากและเป็นผมเองที่ท้าให้ไอ้ปรีดามันจีบ แต่แผนมันกลับผิดไปหมด เมื่อจู่ๆทั้งสองก็ต้องแต่งงานกัน จากนั้นเรื่องราวความวุ่นวายที่แสนจะเลวร้ายก็เริ่มต้นขึ้น และไอ้ปรีดามันก็เพิ่งจะตามหาเมียมันเจอเมื่อไม่นานมานี้

"พี่ไม่คิดจะใช้หัวใจรักผู้หญิงคนไหนอีกแล้วล่ะยินดี" ผมว่าจบก็คว้าแอลกอฮอล์มากระดกทันที ผมแน่ใจว่าผมจะไม่รักใครอีก

ผมไม่ได้รอแอนเพราะแอนไม่มีทางกลับมาอีกแน่ๆ! ผมแค่ขยาดความรัก ขยาดความไว้ใจที่ให้ไปแล้วดันถูกทำลาย ขยาดเวลาคิดถึงโหยหาแต่ไม่มีวันได้เจอ

"บางทีสิ่งที่มั่นใจมากๆอาจจะพลาดง่ายๆนะคะ" ยินดีเมียของไอ้ปรีดาส่งยิ้มให้ผมหลังจากที่เธอพูดประโยคนี้จบลง เชื่อเถอะว่าไอ้ปรีดามันสลดกับประโยคนี้มาก พอยินดีพูดจบมันก็โอบกอดเมียรักของมันทันที เหอะ ไอ้ความรู้สึกกลัวเมียเนี่ยมันเป็นแบบไหนผมล่ะอยากจะรู้จริงๆ

"กูให้เวลา4เดือนจีบน้องรินให้ติด ถ้าจีบไม่ติดแสดงว่ามึงแพ้" ไอ้กองปราบมันว่าก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

"กูว่าฉลองล่วงหน้าให้ชัยชนะของพวกเราเลยดีกว่า" ไอ้ช้างพลายมันเย้ยหยันผมพร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่มทันที

"เหอะ พวกมึงได้ใจไปเถอะถ้าแพ้ขึ้นมาเตรียมตัวทะเลาะกับเมียเพราะต้องไปลงอ่างกับกูได้เลย" ผมขู่ไอ้เพื่อนรักเพื่อนร้ายทั้งสี่ที่ดูเหมือนมันจะรุมผมอยู่คนเดียว

"เดี๋ยวกูไปดูบัญชีก่อน" ผมบอกเพื่อนแล้วลุกจากโซฟาเดินขึ้นมาชั้นบนนั่งดูบัญชีรอเวลาให้ยัยหน้าหวานมาพบ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

"เข้ามาเลย" ผมบอกคนที่กำลังเคาะประตูอยู่ด้านนอก ซึ่งผมรู้ดีว่าบุคคลด้านนอกคือใคร

"เสี่ยให้คนไปรับรินมาทำไมคะ" ยัยหน้าหวานเดินเข้ามาในห้องทำงานของผม เธอเอ่ยถามทันทีที่ประตูปิดลง

"คิดถึง" ผมกรีดรอยยิ้มที่คิดว่าหล่อสะดุดสายตาที่สุดให้เธอไป

"น้องคลีนเลยต้องนอนกับพี่เลี้ยง ถ้าเสี่ยไม่มีอะไรรินขอตัวกลับนะคะ" แทนที่เธอจะหลงละเมอกับรอยยิ้มของผม แต่เธอกลับเฉยชาใส่ และท่าทีของเธอเหมือนจะเป็นห่วงลูกสาวของผมมาก

"น้องคลีนอยู่ได้" ผมว่า

"อยู่ได้ค่ะ แต่เธอก็อยากจะกอดพ่อแม่แล้วหลับตานอนนะคะ เด็กต้องการความอบอุ่นนะคะเสี่ย" แล้วเธอก็พูดในเรื่องที่ผมไม่เคยฉุกใจคิด ผมเป็นผู้ชายเรื่องดูแลใส่ใจเด็กข้อนี้ผมมีน้อยผมยอมรับ

"ถ้ารินดูแลน้องคลีนเป็นห่วงน้องคลีนมากขนาดนี้ เราแต่งงานกันไหม" ประโยคที่ผมเอ่ยมันก็คือหมากตัวหนึ่งในเกม เชื่อเถอะว่าร้อยทั้งร้อยผู้หญิงที่ได้ยินประโยคนี้จากปากของผมล้วนตัวสั่นระริกกันทั้งนั้น

"รินรักน้องคลีนค่ะ แต่รินไม่ได้รักเสี่ยและรินก็คิดว่าเสี่ยคงไม่ได้รักรินเช่นเดียวกัน ถ้าเสี่ยไม่มีอะไรแล้ว รินขอตัวกลับไปดูน้องคลีนนะคะ" ยัยหน้าหวานให้คำตอบที่ฉะฉาน ความมั่นใจของผมเมื่อครู่หายไปในพริบตา

น้ำรินคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น! แต่ผมจะไม่ยอมแพ้ให้ไอ้เพื่อนพวกนั้นได้หัวเราะผมเด็ดขาด ผมจะทำทุกวิถีทางให้เธอตกหลุมรักผม

"รอแป๊บเดียวเดี๋ยวกลับด้วยกัน" ผมลั่นวาจาแล้วรีบเคลียร์บัญชีของร้านให้เสร็จ จากนี้ผมจะทุ่มสุดตัวให้ได้หัวใจยัยหน้าหวานมาให้ได้

"ให้รินช่วยไหมคะ" เสียงหวานเอื้อนเอ่ยผมจึงเงยหน้าจากกองเอกสารของร้านที่ตอนนี้มันตีกันยุ่งเหยิงไปหมด

"เราจะได้กลับไปหาน้องคลีนเร็วๆไงคะ" เธอคงรู้ว่าผมจะพูดว่าอะไรเธอก็เลยพูดออกมาก่อน

"มานี่ดิ" ผมกวักมือเรียกยัยหน้าหวานให้เข้ามาใกล้ๆ เธอเดินเข้ามาอย่างว่าง่าย จากนั้นผมจึงคว้าร่างบางมานั่งที่ตักของผม

"เสี่ย!" ยัยหน้าหวานพยายามดันตัวลุกขึ้น แต่ผมจับเธอไว้แน่นแล้วกอดเธอไว้

"ขอที่พักคางหน่อยเมื่อยคอ" ผมเกยคางไว้ที่ไหล่บางของยัยหน้าหวาน กลิ่นน้ำหอม ไม่สิ! กลิ่นตัวเธอคละคลุ้งทุกครั้งที่ผมสูดดม กลิ่นนี้ทำให้ผมชื่นใจสบายใจแบบประหลาด

"ไปเอนหลังพักสายตาที่โซฟารอรินก็ได้นะคะ เดี๋ยวรินเคลียร์ตัวเลขให้" ยัยหน้าหวานหันหน้ามาบอกผม ใบหน้างามชนกับหน้าของผมพอดี แล้วเหมือนเธอจะคิดได้เธอจึงหันหน้ากลับไป

น้ำรินกำลังเขินผมรู้สึกได้...

"เสี่ย!" เธอร้องขึ้นเสียงดังเพราะมือหนาของผมดันล้วงเข้าไปในเสื้อของเธอ จากนั้นผมก็ลูบไล้นวดคลึงที่หน้าอกของเธอเล่นพร้อมกับสูดดมตามซอกคอขาว

ให้ตาย! ลูกชายผมกำลังผงาด

"เสี่ยชอบริน เสี่ยสัญญาจะดูแลรินให้ดี ถ้าเราคบกันรินจะได้เป็นแม่ของน้องคลีนได้ดูแลน้องคลีนในแบบที่รินต้องการ แล้วคราวนี้น้องคลีนก็จะไม่ขาดความรักไง...เราคบกันนะ" ผมกระซิบข้างหูยัยหน้าหวาน ให้คำมั่นสัญญาที่เป็นเพียงแค่ลมปากเปล่า

"ถ้าจะคบกันจริงๆจะเป็นการขอมากไปไหม ถ้าหากรินจะขอให้เสี่ยมีแค่รินคนเดียว" ยัยหน้าหวานเงียบไปสักพักเธอจึงเอ่ยประโยคนี้ออกมา

เหอะ! เชื่อหรือยังล่ะว่าผู้หญิงน่ะไม่ได้จีบยากอะไรสักนิด

"แต่รินไม่ได้รักเสี่ยนะคะ รินยังไม่รู้สึกรักเสี่ยสักนิดที่รินตกลงเพราะรินหลงรักน้องคลีน" ยัยหน้าหวานว่าประโยคหลังออกมา นี่ตกลงหลงรักลูกผมแค่นั้นใช่ไหม แต่ก็เอาเถอะ คบแล้วค่อยจีบ จะทำให้หลงผมจนโงหัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว

"ครับยังไม่รักไม่เป็นไร คบๆไปเดี๋ยวสักวันรินจะรักเสี่ยเอง เสี่ยขอเวลาไม่เกินสามเดือน เสี่ยจะทำให้รินรักเสี่ยให้ได้" ผมจับร่างบางให้หันมาสบตากับผม ยัยหน้าหวานไม่กล้าที่จะเงยหน้ามาสบตาผมด้วยซ้ำ ผมจึงใช้เรียวนิ้วเชยคางให้เธอได้สบตากับสายตาที่ผมเชิญชวนเธอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างทำให้ผมรู้ว่าเธอกำลังสับสนเธอกำลังครุ่นคิด ผมยิ้มมุมปากให้เธอเล็กน้อย จากนั้นผมก็ป้อนจูบหอมหวานให้ยัยหน้าหวานได้ลิ้มรสและจดจำเฉพาะจูบของผม

"อย่าไปจูบใครนอกจากเสี่ยรู้ไหม" ผมละจูบออกและบอกกับเธอ คำพูดหวานๆการแสดงว่าเราหึงหวงร่างกายของเธอคือสิ่งที่ผู้หญิงชื่นชอบและจะคิดว่าตัวเองสำคัญ

ผมจะป้อนคำหวานหว่านคำรักให้ยัยหน้าหวานหลงรักผมหัวปักหัวปำ...