บทที่ 7 ความสัมพันธ์กำมะลอ
1403 คำ
"ตอนเย็นรินจะมารับน้องคลีนนะคะ" ฉันบอกเสี่ยวินหลังจากที่เราขึ้นมานั่งอยู่บนรถด้วยกัน
"แล้วรินจะมายังไงขับรถเป็นไหม" เสี่ยเอ่ยถาม
"รินขับรถเป็นค่ะ รินมาถูก แล้วเสี่ยล่ะไว้ใจให้รินเอารถมาไหม" ฉันถามขึ้นเพราะรถเสี่ยมีแต่ราคาแพงๆทั้งนั้น แล้วคนที่เพิ่งจะเจอกันแค่2วันเช่นนี้ไม่ความจำเป็นอะไรที่เสี่ยจะไว้เนื้อเชื่อใจฉันเลย
"..." เสี่ยวินหันมามองหน้าฉันแล้วยกยิ้มมุมปาก เขาเงียบไม่ตอบคำถามที่ฉันถามไป ฉันไม่อยากตอแยจึงเลือกมองออกไปตามทิศทางอื่น ไม่แปลกที่เขาจะไม่ให้คำตอบเพราะฉันไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น เราทั้งสองนั่งรถไปด้วยกันเงียบๆ เสี่ยไม่ได้ขับรถกลับไปตามเส้นทางของบ้านเขาซึ่งฉันก็ไม่กล้าปริปากถามว่าเขาจะไปไหน
ฉันเป็นลูกจ้างเขาพาไปไหนก็ต้องไป...
"รับลูกแล้วตอนเย็นมารับพ่อด้วยนะครับ" เสี่ยวินบอกกับฉันหลังจากที่เขาจอดรถตรงบริเวณที่จอดรถของบอร์ดบริหารบริษัทแห่งหนึ่งที่น่าจะเป็นบริษัทส่งออกผลไม้แปรรูป
"คะ" ฉันงง ใช่ฉันงงจริงๆ จะว่าไม่เข้าใจที่เสี่ยสื่อหรือเข้าใจแต่ตั้งรับไม่ทันก็ว่าได้
"รับลูกแล้วตอนเย็นมารับพ่อด้วยนะครับ" เสี่ยวินพูดประโยคเดิมจากนั้นเขาก็แตะจูบเบาๆที่ริมฝีปากบางของฉัน คงไม่ต้องอธิบายกิริยาท่าทางของฉันให้มากความ เพราะสิ่งเดียวตอนนี้คือ...อึ้ง!
เสี่ยวินลงจากรถคันหรูด้วยท่าทีที่อารมณ์ดี เขาเดินมาเปิดประตูฝั่งที่ฉันนั่งแล้วปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยให้ฉัน
"ขับรถกลับบ้านดีๆนะ" เสียงทุ้มต่ำชวนขนลุกกระซิบที่ข้างหูของฉันก่อนจมูกคมจะกดทับที่แก้มแดงระเรื่อของฉัน
ตึก ตึก ตึก ตึก! อีกแล้ว หัวใจของฉันมันเต้นแรงจนจับจังหวะไม่ได้อีกแล้ว แค่เพียงเขาสัมผัสร่ายกายของฉันก็มีปฏิกิริยาทันท่วงที นิ่งไว้น้ำริน เธอต้องนิ่งให้มากกว่านี้อย่าแสดงให้เขารู้ว่าเธอรู้สึกยังไง ไม่งั้นเขาจะได้ใจ
"รินไม่รู้ว่าที่เสี่ยทำอยู่มันคืออะไรเสี่ยต้องการอะไร แต่ถ้าหากที่ทำอยู่เสี่ยทำเพียงเพราะคำว่ารับผิดชอบเสี่ยอย่าทำเลยค่ะ" ฉันเดินลงจากรถแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเสี่ย บางจังหวะของชีวิตเราก็จำเป็นต้องโต้แย้งบ้าง เพื่อตักเตือนให้เขารู้ว่าเรานั้นมีความรู้สึกเช่นเดียวกับเขา
"ทำเพราะอยากจีบ และกำลังจะรุกหนักเตรียมตั้งรับดีๆนะครับ" เสี่ยวินยืนเทียบตรงหน้าฉันแล้วใช้มือปัดปรอยผมที่ปกคลุมหน้าของฉันออก จากนั้นเสี่ยก็กดจูบที่หน้าผากของฉันท่ามกลางสายตาของพนักงานที่เดินผ่านไปมาซึ่งมีจำนวนมากพอสมควร
เสี่ยเดินผิวปากจากไปด้วยท่าทีอารมณ์ดี เหลือแค่ฉันที่ยืนมึนงงอยู่ข้างรถ เสี่ยวินอายุห่างฉันเกือบ10ปี ประสบการณ์ชีวิตและเรื่องบนเตียงคงโชกโชนมาก ที่เขากำลังทำกับฉันเพราะอยากเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองใช่ไหม หรือเพียงแค่เห็นฉันเป็นของเล่นแก้เหงา...
16.30 น.
"แม่รินขารู้ไหมคะว่าพ่อวินขาหวงรถคันนี้มาก" น้องคลีนกระซิบเพราะกลัวคนเป็นพ่อจะได้ยิน แต่ฉันคิดว่ายังไงก็ต้องได้ยินเพราะน้องคลีนนั่งอยู่บนตักของฉัน แล้วเสียงกระซิบไม่ได้เบาสักนิด
"พ่อวินขาต้องรักแม่รินขามากแน่ๆถึงได้ให้ใช้รถ" น้องคลีนกระซิบต่อ ประโยคนี้ฉันหันไปมองหน้าเสี่ย แต่คนแบบเสี่ยกลับทำเป็นไม่ได้ยินที่ลูกสาวพูด
หวงรถงั้นเหรอ หวงแล้วทำไมให้ฉันขับไปง่ายๆล่ะ หรือฉันจะพิเศษจริงๆ ไม่นะไม่น่าจะใช่ มันเร็วเกินไป เสี่ยคงจะเป็นห่วงความรู้สึกของลูกสาวเลยอยากไถ่โทษที่เมื่อเช้าเผลอตะคอกลูกสาว เสี่ยก็เลยอยากจะย้ำความสัมพันธ์กำมะลอของฉันกับเขาให้ลูกสาวปักใจเชื่อ อ้า...ใช่แล้วต้องเป็นแบบที่ฉันคิดแน่นอน
"น้องอยากกินไอศครีมจังเลย" น้องคลีนเอ่ยขึ้นขณะที่รถกำลังติดไฟแดง คนเป็นพ่อรีบหันมาส่งรอยยิ้มอ่อนโยนทันทีที่ลูกสาวพูดจบประโยค
"กินรสอะไรดีครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถามลูกสาวด้วยความนุ่มนวล
"กะทิค่ะ" น้องคลีนยิ้มแป้นตอบคนเป็นพ่อ ไอศครีมรสกะทิเด็กน้อยคนนักที่จะชอบ แต่ที่น่าปลื้มใจคือน้องคลีนชอบแบบเดียวกับฉัน
"ร้านที่เคยกินตอนนั้นแล้วน้องบอกว่าอร่อยใช่ไหม" เสี่ยเอ่ยถามและมีท่าทีกังวล
"ใช่ค่ะ น้องชอบร้านนั้นไอศครีมอร่อยมาก" น้องคลีนตอบและเพิ่มคำตอบด้วย
"แต่ร้านนั้นเขาปิดตัวไปแล้ว น้องกินที่ห้างได้ไหมครับ" เสี่ยวินพูด ถ้าให้ฉันเดานี่ล่ะมั้งสิ่งที่เสี่ยกังวล
"งั้นน้องไม่กินก็ได้ค่ะ" รอยยิ้มก่อนหน้านี้หายไปจากใบหน้าเล็กทันทีที่คนเป็นพ่อบอกกล่าว
ไม่นะ ฉันไม่ชอบเลยที่ได้เห็นเด็กผู้หญิงคนนี้เศร้า หลายคนอาจจะหาว่าฉันบ้า จะอะไรนักหนากะอีแค่คุณแม่รับจ้าง ไม่เห็นต้องใส่ใจอะไรมากมายนักเลย ไม่หรอก สำหรับฉันแล้ว ฉันที่ขาดความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่ ฉันรู้ดีว่าการโหยหามันทรมานแค่ไหน เพราะฉะนั้นฉันจะเติมเต็มเด็กผู้หญิงคนนี้เอง
"ไปที่ประจำของแม่รินดีไหมคะ มีไอศครีมรสที่น้องชอบด้วย" ฉันเอ่ยถามน้องคลีนที่ตอนนี้เธอนั่งนิ่งมองทางถนน แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันพูด ใบหน้าของเธอก็มีรอยยิ้มขึ้นมาทันที
"ไปได้ไหมคะพ่อวินขา" น้องคลีนหันไปถามเสี่ยวิน เสี่ยพยักหน้ารับฉันจึงเริ่มบอกทางที่จะไป
และไม่นานนักเราทั้งสามก็มาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ซึ่งห่างจากบ้านเสี่ยวินมาก ระหว่างที่เสี่ยวินหาที่จอดรถฉันก็พาน้องคลีนเดินไปซื้อไอศครีมร้านที่ฉันเคยกินประจำ ไอศครีมร้านนี้เป็นร้านดั้งเดิมตั้งตรงนี้มานาน ฉันรู้จักร้านนี้เพราะเพื่อนสนิทของฉันเห็นว่าฉันชอบกินไอศครีมรสกะทิเขาคนนั้นจึงพาฉันมาลองร้านนี้ จากนั้นฉันก็ติดใจมากินทุกครั้งที่มีโอกาส มาทุกครั้งที่คิดถึงเพื่อนคนนั้น เพื่อนที่จากฉันไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
"เสี่ยเอาไหมคะ" ฉันนั่งข้างเสี่ยแล้วยื่นไอศครีมที่ซื้อมาเผื่อเสี่ยวิน
"พ่อวินขาไม่ชอบของหวานค่ะ" น้องคลีนพูดขึ้นขณะที่กำลังนั่งทานไอศครีมอยู่ที่โต๊ะของสวนสาธารณะ
"แม่รินขาลืมเหรอคะ" น้องคลีนพูดต่อ ฉันอยากจะบอกเหลือเกินว่าฉันไม่ได้ลืม...ฉันแค่ไม่รู้ แต่จะพูดออกมาแบบนี้คงไม่ได้สิ่งที่ฉันทำได้คือยิ้มแหยๆแทน
"เสี่ยจะไม่ทานเป็นเพื่อนน้องคลีนเหรอคะ ของบางอย่างถ้ายังไม่ได้ลองก็อย่าเพิ่งปฏิเสธว่าไม่ชอบสิคะ ลองหน่อยไหมคะ" ฉันยังตื๊อด้วยคำพูดพร้อมจ่อไอศครีมตรงหน้าเสี่ยวิน ขณะที่อีกมือกำลังถือไอศครีมของตัวเอง
"ลองดูสิคะพ่อวินขา ร้านนี้อร่อยมากค่ะพ่อวินขา น้องยกนิ้วเลย" น้องคลีนยกนิ้วโป้งขึ้นมาชูบอกคนเป็นพ่อ
"ถ้าไม่อร่อยคืนนี้เสี่ยจะกิน...ริน" เสี่ยวินกระซิบที่ข้างหูของฉัน ขนอ่อนตามตัวของฉันลุกชันทันที
ฉันคงได้แต่ภาวนาในใจขอให้เสี่ยวินรู้สึกอร่อยในรสชาติของไอศครีมด้วยเถิด
- ผู้เขียน
