ลวงรักคุณแม่รับจ้าง

บทที่ 6 คนแรก

"เมื่อคืนหลับสบายไหมน้องคลีน" แม่ของเสี่ยวินเอ่ยถามทันทีที่เห็นน้องคลีนเดินลงมาจากชั้นบนหลังจากที่ฉันแต่งชุดนักเรียนให้น้องคลีนเสร็จแล้ว

"อบอุ่นมากค่ะยายขา ได้กอดแม่รินขาพ่อวินขาน้องมีความสุขมาก" น้องคลีนเดินเข้าไปกอดแม่ของเสี่ยวิน ขณะที่แม่ของเสี่ยนั่งอยู่ที่เก้าอี้ของโต๊ะอาหาร

"แล้วหนูรินล่ะ หลับสบายไหมลูก" แม่ของเสี่ยวินหันมาถามไถ่ฉัน

"สบายค่ะ" ฉันตอบแม่ของเสี่ยไป หรือถ้าให้เรียกชื่อของท่านก็คือคุณหญิงรวี เท่าที่ฉันรู้มาคุณหญิงรวีเป็นผู้หญิงที่แกร่งมาก สามีแอบมีเล็กมีน้อยจนคุณหญิงรวีจับได้ จากนั้นคุณหญิงท่านก็หย่ากับสามีทันที เมื่อหย่าแล้วท่านก็ดูแลทั้งบริษัทที่ใหญ่โตและเลี้ยงดูฟูมฟักให้ความรักกับลูกชายไม่เคยขาด ท่านเป็นซุปเปอร์คุณแม่เลยก็ว่าได้ แตกต่างจากฉันที่พ่อแม่ทอดทิ้งเห็นอบายมุขดีกว่าลูก

"อย่าถือสาตาวินมากนักนะลูก" คุณหญิงรวีเอ่ยขึ้น

"อะไรครับแม่ นินทาอะไรวิน" เสี่ยเดินลงมาจากชั้นบนด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย เสี่ยอยู่ในชุดสูทที่มองดูโคตรเนี๊ยบ ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะอยู่ในชุดไหนก็น่าจับตามองทั้งนั้น

"พ่อวินขาแต่งตัวหล่อมากเลยค่ะ" น้องคลีนยกนิ้วโป้งโชว์ให้เสี่ยวิน

"หน้าตาดีเหมือนหนูไงลูก" เสี่ยเดินเข้ามาลูบหัวน้องคลีน จากนั้นเสี่ยก็เดินมานั่งข้างฉัน ฉันคงลืมเล่าสินะว่าน้องคลีนหน้าเหมือนเสี่ยมาก

"วันนี้น้องคลีนให้ไปส่งที่โรงเรียนนะคะ" ฉันพูดกับเสี่ยเบาๆ เสี่ยพยักหน้ารับพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน

"ครูพี่ฟ้าต้องชมแม่รินขาของน้องคลีนแน่เลยค่ะว่าสวยมากๆ" น้องคลีนเอ่ยขึ้นในขณะที่นั่งทานโจ๊กอยู่

"ทำไมถึงเรียกครูพี่ฟ้าล่ะคะ" ฉันถาม

"ฟ้าเป็นรุ่นน้องของวินเขาน่ะ ฟ้าไปสอนที่โรงเรียนน้องคลีน น้องคลีนเลยเรียกแบบนั้นจ้ะ" คุณหญิงรวีอธิบาย

"อ่อ ค่ะ" ฉันส่งยิ้มให้คุณหญิงรวี

หน้าโรงเรียนอนุบาล...

"ตอนเย็นมารับน้องได้ไหมคะ" น้องคลีนเอ่ยถามขณะที่เราทั้งสามนั่งอยู่บนรถ แต่น้องคลีนนั่งเบาะหลัง

"ตอนเย็นพ่อขาต้องไปประชุมครับลูก" เสี่ยวินตอบลูกสาวของเขา

"น้องอยากให้แม่รินขาพ่อวินขามารับ" น้องคลีนทำหน้าเศร้าขึ้นมาทันที

"พ่อขาติดงานน้องต้องเข้าใจ" เสี่ยดุนิดๆแต่คนฟังเช่นลูกสาวเปิดประตูรถลงไปทันที

"ไม่โกรธพ่อวินขานะลูก ให้แม่รินมารับคนเดียวได้ไหมคะ" ฉันรีบเปิดประตูรถและเดินตามน้องคลีน

"แม่รินขาไม่โกหกน้องใช่ไหม" น้องคลีนหยุดเดินแล้วหันหน้ามาหาฉัน ดวงตาคู่สวยที่เคยสดใสกำลังมีน้ำตาเอ่อล้น

"ไม่โกหกค่ะ เดี๋ยวแม่รินขาขับรถมารับ แล้วเราก็ไปเดินตลาดกันนะคะ" ฉันนั่งย่อตัวแล้วจับสองแก้มของน้องคลีน

"น้องรักแม่รินขา" น้องคลีนโผเข้ากอดฉันทันที

"รักแม่รินก็ต้องห้ามร้องไห้ ร้องไห้แล้วจะไม่สวย ไปค่ะเข้าเรียนกัน เดี๋ยวแม่รินเดินไปส่งหน้าห้องนะคะ" ฉันหอมที่สองแก้มนุ่มละมุนของน้องคลีน ที่ฉันทำอยู่ไม่ใช่การแสดงแต่มันคือความรู้สึกรัก ความรู้สึกสงสารที่ฉันมีให้เด็กน้อยคนนี้ ฉันเข้าใจความรู้สึกที่ขาดพ่อขาดแม่ดีว่ามันรู้สึกยังไง ฉันจะเติมเต็มในสิ่งที่จะสามารถเติมเต็มให้น้องคลีนได้ นี่คือสิ่งที่ฉันคิดตั้งแต่เห็นแววตาเศร้าๆของเด็กคนนี้

"ค่ะ น้องจะไม่ร้อง" น้องคลีนฉีกยิ้มอีกครั้ง จากนั้นแกก็จูงมือฉันเดินเข้าโรงเรียนอนุบาล โดยที่เสี่ยวินไม่ได้ลงมาจากรถแต่อย่างใด ฉันก็พอจะเข้าใจนะเพราะน้องคลีนเป็นผู้หญิงส่วนเสี่ยวินก็เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างเย็นชา การเอาใจใส่ลูกสาวคงจะไม่ถนัดมากนัก

"ครูพี่ฟ้าสวัสดีค่ะ" น้องคลีนเอ่ยทักคุณครูสาวสวยที่อยู่หน้าห้องเรียน

"น้องคลีนมาแล้วเหรอลูก มากับใครเอ่ย"คุณครูคนสวยส่งยิ้มให้น้องคลีน

"วันนี้แม่รินขามาส่งค่ะ แล้วก็จะมาส่งทุกวันด้วย" น้องคลีนพูดต่อ

"แม่รินขาคือ..." คุณครูคนสวยทำหน้าสงสัย

"แม่ของน้องคลีนไงฟ้า" เสียงทุ้มดังแทรกมาจากด้านหลังและคงจะเป็นเสียงของเสี่ย

"เสี่ยวันนี้มาส่งน้องด้วยเหรอคะ" คุณครูคนสวยยืนยิ้มเหนียมอายเมื่อเธอชายตามาเห็นเสี่ยวิน

"อืม แล้วถ้าว่างก็คงจะมาทุกวัน" เสี่ยวินก้มมองลูกสาวตัวน้อยที่กำลังยืนกอดแขนของฉัน

"แล้วนี่คือ?" คุณครูคนสวยชี้มาที่ฉัน

"น้องคลีนเอากระเป๋าไปเก็บเร็วลูก เสร็จแล้วจะได้เล่นกับเพื่อน" ฉันรีบพูดแทรกอย่างไร้มารยาทเพราะความสงสัยของผู้ใหญ่จะทำให้เด็กน้อยคนนี้เสียใจ

"รินเป็นแม่ของน้องคลีนน่ะ อีกไม่นานเสี่ยจะแต่งงานกับริน" เสี่ยวินคว้าที่มือบางของฉันและบอกกล่าวกับคุณครูคนสวยที่ตอนนี้เธอแสดงสีหน้าไม่พอใจสักนิด เธอมองจิกมาที่มือของฉันและเสี่ย

ฉันไม่ได้โง่ขนาดมองไม่ออกว่าคุณครูคนนี้คงชอบพอกับเสี่ยอยู่แน่ๆ

"เสี่ยล้อฟ้าเล่นอีกแล้วนะคะ" คุณครูคนสวยเธอเดินมาจับมืออีกข้างของเสี่ย

"เดี๋ยวรินไปรอที่รถนะคะ" ฉันแกะมือเสี่ยออกจากการจับกุม และเดินมารอเสี่ยที่รถ ฉันไม่ได้หึงแต่ฉันไม่ชอบพฤติกรรมแบบนี้ คนเป็นครูก็แทนที่จะสำรวมกว่านี้หน่อยทำอะไรไม่กลัวว่าเด็กจะมองและจดจำนำไปทำตามบ้างเหลือไง

"ตัวแค่นี้ทำไมเดินเร็วจัง" เสี่ยเดินมากอดคอของฉัน

"เสี่ย!"

"กอดคอทำเขิน อย่างอื่นมากกว่านี้ก็ทำแล้วไหม" เสี่ยกระซิบที่ข้างหูของฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกขนลุกแปลกๆวูบไหวยังไงไม่รู้

"เสี่ยคะ" ฉันหันไปขมวดคิ้วใส่เสี่ยวินที่ยืนฉีกยิ้มให้ฉันก่อนแล้ว

"หืมมม ว่าไงครับแม่รินขา" เขาขานรับและหอมที่แก้มของฉัน

"เสี่ยเล่นอะไรคนมองเยอะเลย" ฉันส่งเสียงเอ็ดคนตัวโตที่จู่ๆมาทำประเจิดประเจ้อกลางที่สาธารณะ

"ก็แก้มรินมันน่าหอมนิ เสี่ยไม่เคยทำแบบนี้กับใครนะ รินเป็นผู้หญิงคนแรกที่เสี่ยจะจีบ และรินเป็นคนแรกที่เสี่ยให้น้องคลีนเรียกว่าแม่ ซึ่งเสี่ยก็หวังว่ารินจะเป็นคนแรกและคนสุดท้าย" เสี่ยเดินมาดักหน้าฉันสองมือหนากอบกุมมือบางของฉันไว้ สีหน้าท่าทางที่พูดมาดูจริงจังกับประโยคที่เอื้อนเอ่ยออกมา

ตึก ตึก ตึก ตึก! เสียงหัวใจของฉันเต้นแรงมาก ฉันกำลังตื่นตัวกับประโยคพวกนี้ ฉันไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดที่จะไม่รู้ว่าประโยคเหล่านี้ตีความหมายว่าอะไรยังไง

ฉันอยากจะเขิน แต่อีกใจกลับบอกให้ไตร่ตรองกับประโยคเหล่านี้ให้ดี เพราะคนอย่างเสี่ยวินจะชอบฉันถูกชะตากับฉันจริงๆเหรอ? เสี่ยวินผู้ชายที่แสนจะเย็นชากับความรัก จู่ๆจะมารักมาชอบผู้หญิงอย่างฉัน...มันค่อนข้างจะเป็นไปได้ยาก