"คิดถึงย่าขาจังเลยค่ะ คิดถึงที่นอนที่น้องเคยนอนด้วย" น้องคลีนเอนซบที่อกของฉัน ขณะที่ฉันนั่งอยู่ในรถโดยที่คนของบ้านคุณหญิงรวีมารับ ตอนแรกยายจ๋าจะมาด้วย แต่ฉันไม่อยากให้ยายจ๋าต้องเดินทาง เพราะท่านเป็นโรคข้อเข่าเสื่อมทำอะไรนานจะปวดเข่า ดังเช่นการนั่งบนรถที่ใช้เวลาค่อนข้างนาน
"ต้องดูแลย่าขาด้วยนะคะ ตอนนี้ย่าขาไม่สบายน้องต้องดูแลเข้าใจไหมลูก" ฉันลูบที่ศรีษะของน้องคลีน
"น้องจะดูแลแบบที่ย่าขาเคยดูแลน้องเลยค่ะ" น้องคลีนกรีดยิ้มกว้าง จากนั้นน้องคลีนก็ถามถึงสิ่งก่อสร้างข้างทางไปเรื่อยตามประสาวัยอยากรู้อยากเห็นของเด็ก
และแล้วเราก็มาถึงจุดหมายโดยใช้เวลา2ชั่วโมงกว่าๆ ฉันเดินเข้าบ้านของคุณหญิงรวีพร้อมน้องคลีน โดยที่กระเป๋าเสื้อผ้ามีแม่บ้านออกมาถือให้
"ทางนี้ค่ะคุณริน" แม่บ้านมีอายุคนหนึ่งเดินนำหน้าฉันเข้าห้องคุณหญิงรวี ฉันและน้องคลีนเดินตามไปและเมื่อเดินเข้าห้องฉันก็เห็นคุณหญิงรวีท่านนอนอยู่บนที่นอน
