บทที่ 5 ถูกชะตา
1049 คำ
"แม่รินขาพรุ่งนี้ไปส่งน้องที่โรงเรียนได้ไหมคะ" น้องคลีนเอ่ยถามฉันระหว่างที่ฉันกำลังหวีผมให้เธอ น้องคลีนคือลูกสาวของฉัน ลูกสาวที่ฉันรับบทบาทเป็นแม่
"ได้ค่ะ" ฉันตอบรับแบบไม่คิดจะเอ่ยถามเสี่ยวินที่กำลังอาบน้ำอยู่ ก็ในเมื่อเขาบอกให้ฉันดูแลลูกสาวของเขาให้ดีฉันก็ต้องดูแลเอาใจใส่ไปส่งโรงเรียน ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย
"น้องมีความสุขสุดๆเลยค่ะ ต่อไปพ่อวินขาก็จะกลับมานอนบ้านทุกวัน น้องก็จะได้กอดแม่รินกับพ่อวิน" เด็กน้อยกอดรอบเอวและเงยหน้ามาสบตาฉัน คนเป็นพ่อคงไม่ได้กลับมาบ้านมากนักน้องคลีนถึงเอ่ยประโยคหลังออกมา เด็กไม่ว่าจะอยู่ในวัยไหนก็ต่างต้องการอ้อมกอดของพ่อและแม่ทั้งนั้น
"งั้นตอนนี้เราไปนอนกันเถอะค่ะ แม่รินง่วงมาก" ฉันอุ้มเด็กน้อยวัย5ขวบขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด จากนั้นก็พาเธอเดินมายังเตียงนอน ฉันวางน้องคลีนไว้ตรงกลางแล้วฉันก็นอนลงอีกฝั่ง
"เดี๋ยวแม่รินเล่านิทานให้น้องคลีนฟังนะคะ" ฉันหยิบหนังสือนิทานที่เตรียมมาจากห้องของน้องคลีนแล้วก็เริ่มเล่านิทานให้เด็กน้อยฟัง คงต้องขอบคุณน้องคลีนที่ทำให้ฉันได้ทำงานนี้
"พ่อวินขามานอนกันค่ะ" น้องคลีนเอ่ยทักพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ เมื่อพ่อของเธอเดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยกางเกงนอนขายาวและเสื้อยืดสีขาว ผมที่ไม่ได้เซ็ตทำให้เสี่ยวินดูน่ามองไปอีกแบบ รอยสักที่เด่นชัดมองดูแล้วน่าหลงใหล
"ครับนอนครับ" เสี่ยวินเผยรอยยิ้มที่น่ารักบนใบหน้าคม เวลาอยู่กับลูกสาวเสี่ยจะยิ้มบ่อยมาก เวลาที่เสี่ยยิ้มใบหน้าของเขาน่ามองที่สุด
เดี๋ยวนะ!!! นี่ฉันกำลังชมเสี่ยวินเหรอ ไม่ได้นะริน เสี่ยเป็นนายจ้างจะหลงรักเสี่ยได้ไง
"น้องง่วงแล้วค่ะ จุ๊บกันค่ะแม่รินขาพ่อวินขา" ว่าจบประโยคน้องคลีนลุกขึ้นมาแตะจูบที่เรียวปากของฉัน จากนั้นก็หันไปแตะจูบที่เรียวปากหนา
"พ่อวินขาจุ๊บแม่รินขาด้วยสิคะ" เด็กน้อยเอนตัวลงนอนแล้วออกคำสั่งกับฉันและพ่อของเธอ
"....." เราทั้งสองนิ่งเงียบ ทำเพียงสบตากัน
"งั้นน้องไม่นอนนะคะ" เสียงน้องคลีนดังเรียกสติฉัน เสี่ยวินขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันในขณะที่น้องคลีนกั้นกลางอยู่ เรียวปากหนาอยู่ใกล้ฉันแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น และไม่นานนักปากหนาก็แตะจูบที่เรียวปากบาง กลิ่นผลไม้จากน้ำยาบุหรี่ไฟฟ้าอบอวลในปากของฉัน
"น้องดีใจจังที่พ่อขาแม่ขารักกัน" เสียงของน้องคลีนปลุกให้ฉันตื่นจากจูบที่หอมหวานอีกครั้ง
"คราวนี้นอนได้หรือยังครับคนเก่งของพ่อ" เสี่ยหันไปเอ่ยถามลูกสาว
"นอนได้ค่ะ น้องขอนอนกลางนะคะอยากให้พ่อขาแม่ขากอด" น้องคลีนฉีกยิ้มกว้าง ดูน่ารักมากเลยล่ะ มองดูก็รู้ว่าแกคงมีความสุขมาก ฉันเอนตัวนอนข้างน้องคลีนพลิกตะแคงยื่นมือไปกอดเด็กน้อยไว้ ฉันไม่กล้าที่จะมองหน้าเสี่ยวินหรอก รสจูบเมื่อกี๊ฉันยังรู้สึกแปลกๆไม่หายเลย
"ฝันดีค่ะพ่อวินขาแม่รินขา" น้องคลีนเอ่ยขึ้นพร้อมจับมือของฉันและเสี่ยวินมาแนบชิดกัน
"ฝันดีครับลูกสาวของพ่อ ฝันดีนะยัยหน้าหวาน" เสี่ยบอกลูกสาวแล้วหันมาบอกฉัน
"ฝันดีเช่นกันค่ะ" ฉันบอกเสี่ยแล้วรีบหลับตานอน ฉันไม่กล้าที่จะมองหน้าเสี่ยหรอก การที่นอนเตียงเดียวกันฉันก็รู้สึกว่าไม่ควรแล้ว
สิบนาทีต่อมา...
"ไปไหน" เสียงกระซิบถามเมื่อเห็นฉันลุกจากที่นอนราคาแพง
"นอนพื้นค่ะ" ฉันกระซิบบอกและชี้มือไปที่พื้นห้อง ก็ฉันไม่กล้าที่จะนอนร่วมเตียงกับเสี่ยนิ ฉันต้องเจียมตัวข้อนี้ฉันท่องจำจนขึ้นใจ
"นอนด้วยกัน รินคือแม่น้องคลีนอย่าให้น้องคลีนระแคะระคายสิ และเสี่ยก็กำลังจีบรินอยู่" หัวใจของฉันมันเต้นตึกตักแรงจนจับจังหวะไม่ได้
"เสี่ยไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบหรอกค่ะ รินจะลืมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น" ฉันยิ้มบางๆให้เสี่ยวิน คนอย่างเสี่ยวินไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมารับผิดชอบความบริสุทธิ์ของฉันสักนิด เพราะข่าวที่ฉันได้ยินมาเสี่ยวินซื้อผู้หญิงกินประจำไม่ว่าจะหญิงเซ็กซี่ร้อนแรงหรือแม้กระทั่งหญิงสาวบริสุทธิ์
"เสี่ยถูกชะตากับริน ให้เสี่ยได้จีบเถอะถือเป็นการรับผิดในสิ่งที่เสี่ยล่วงเกินรินด้วย ยังไงซะรินก็ต้องเป็นแม่ของน้องคลีน ต้องดูแลน้องคลีนเพราะงั้นดูแลเสี่ยด้วยเลยก็ดีนะ" เสี่ยวินเดินมาข้างกายฉัน สายตาที่เสี่ยส่งมาช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน
"ระ! รินง่วงค่ะเสี่ย" ฉันทำตัวไม่ถูกจึงเลือกที่จะล้มตัวลงนอนข้างน้องคลีน คำว่าถูกชะตาฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันหมายความว่ารักหรือหมายความว่าอะไร
"ฝันดีนะครับ" เสี่ยวินนั่งลงข้างกายฉันจากนั้นเสี่ยก็จูบที่หน้าผากของฉัน การฉูบฉีดไหลเวียนของเลือดในร่างกายฉันผิดปกติมาก ฉันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งตัวลมหายใจกลิ่นผลไม้ยังคงคละคลุ้งตามดวงหน้าของฉัน
สิ่งที่ฉันทำคือพลิกตัวตะแคงไปกอดน้องคลีนเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่มีอยู่ในตอนนี้
ให้ตายเถอะน้ำริน เธอกำลังจะตกอยู่ในห้วงของความทุกข์นะ ห้ามใจไว้น้ำริน ห้ามหลงรักเขาโดยเด็ดขาด!
- ผู้เขียน
