บทที่ 10 ก่อนงานเลี้ยงประจำปี
1536 คำ
หลังจากที่ทั้งสองคนกินข้าวด้วยกันเสร็จ ก็พากันนั่งรถกอล์ฟขับเข้าไปในไร่ ซึ่งวันนี้ชายหนุ่มจะต้องเข้าไปประชุมกับพนักงานคนอื่น เพราะอีกสองวันข้างหน้าจะมีงานเลี้ยงประจำปีที่ไร่ภวิน และช่วงบ่ายเขาจะต้องไปซื้อของจับฉลากให้กับพนักงาน ซึ่งแน่นอนว่าอาจจะต้องใช้เงินหลายแสนบาท ส่วนโบนัสทุกสิ้นปีเขามีให้ทุกคนอยู่แล้ว ของจับฉลากในงานเลี้ยงก็เป็นเพียงแค่โบนัสพิเศษเฉพาะผู้โชคดีก็เท่านั้น ก็มีรางวัลปลอบใจเพิ่มเติมสำหรับคนที่ไม่ได้รางวัลใหญ่
"พ่อเลี้ยงจะไปไหนเหรอคะ"
"เข้าไปที่ไร่ก่อน จะต้องไปประชุมกับพนักงานคนอื่น อีกสองวันจะมีงานเลี้ยงประจำปีของไร่ จะมาหรือเปล่าล่ะ"
"ไม่รู้จะมาทำไมค่ะ มินนี่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับที่ไร่นี้สักหน่อย"
หญิงสาวเอ่ยออกมาก่อนจะหันไปมองโดยรอบ ร้องซี๊ดออกมาเพราะรู้สึกเจ็บตรงช่วงล่าง ถ้าเกิดว่าก้มลงไปดูได้คงจะเห็นว่ามันแดงฉ่ำเป็นลูกตำลึง คนใจร้ายก็คงไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอก แต่จะโทษใครได้เธอแรดอยากจะได้เขามาเป็นผัวเอง ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาให้ได้
"เป็นอะไรเรา ทำหน้าแบบนั้นทำไม"
"เจ็บค่ะ"
"เจ็บตรงไหน... ไหนพี่ดูหน่อย"
ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับยื่นมือไปจับเรียวขาของหญิงสาวไว้ แต่ทว่าพ่อเลี้ยงภวินล้วงมือเข้าไปลึกหน่อยจึงทำให้นิ้วเรียวโดนน้องสาวของเธอจนมินนี่สะดุ้งตกใจเพราะยังรู้สึกแสบอยู่
"พ่อเลี้ยง! เจ็บ"
"โทษ ๆ มองไม่เห็นนี่"
เขารีบขอโทษเขาโพยยกใหญ่ ก่อนจะรีบทำการจอดรถกอล์ฟตรงข้างทาง หันไปมองหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงเพราะเมื่อคืนเขาค่อนข้างที่จะรังแกเธอไม่น้อยเลย
"กลับไปพักไหมล่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เจ็บนิดหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้วค่ะ รีบขับไปสิคะจะประชุมกับพนักงานไม่ใช่หรือไง"
มินนี่สะกิดให้พ่อเลี้ยงภวินรีบขับรถไปให้ถึงที่หมาย เพราะตอนนี้รู้สึกอยากจะไปสูดอากาศบริสุทธิ์ในไร่มากกว่าที่จะนั่งอยู่บนรถ เรียนเมืองนอกมาสองปี คิดถึงบรรยากาศในไร่แห่งนี้เหมือนกัน
"อืม ไม่ไหวก็บอกนะ"
เขาที่ขับรถตรงไปยังที่หมายซึ่งใช้เวลาในการเดินทางพอสมควร เนื่องจากว่าที่ไร่แห่งนี้มีพื้นที่เกือบร้อยไร่ ถ้าจะเดินเท้าเปล่าไม่ต้องพูดถึงเลย ไม่ได้ทำอะไรกันพอดี
และเพียงไม่นานก็เดินทางมาถึงสถานที่นัดหมาย ซึ่งตอนนี้พนักงานทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่นั่น และเมื่อเจ้านายลงจากรถกอล์ฟตรงเข้ามาทุกคนก็เอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส
"สวัสดีเจ้าพ่อเลี้ยง"
"สวัสดีครับพ่อเลี้ยง นั่นคุณมินนี่นี่ กลับมาแล้วเหรอ"
"สวัสดีครับทุกคน ใช่... มินนี่นั่นแหละเพิ่งกลับมาเมื่อวาน"
เขาหันไปหาหญิงสาวซึ่งตอนนี้เธอกำลังยกมือไหว้ทักทายพนักงานทุกคนอยู่ เนื่องจากว่าส่วนใหญ่จะอายุมากกว่าเธอ และด้วยที่มินนี่เป็นเด็กที่นอบน้อมกับผู้ใหญ่ ไม่เคยนับว่าใครจนหรือรวยกว่า เพียงแค่อายุมากกว่าเธอก็จะอ่อนน้อมถ่อมตนใส่บ่งบอกว่าเป็นเด็กที่ถูกอบรมมาอย่างดี
"สวัสดีค่ะทุกคน มินนี่เพิ่งกลับมาถึงเมื่อวานเองค่ะคิดถึงที่ไร่มากเลย"
"แปลงองุ่นที่คุณมินนี่เคยปลูก ตอนนี้ออกผลดีมากเลยเจ้า สนใจไปเก็บด้วยกันไหมเจ้า"
"ไปสิคะ เดี๋ยวประชุมกันเสร็จมินนี่จะขอไปด้วยนะคะ"
เธอเอ่ยคุยกับพนักงานด้วยความสนิทสนม ส่วนพ่อเลี้ยงทำได้เพียงแค่ยืนมองเท่านั้น เพราะเขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแนะนำเธอให้ใครรู้จัก เนื่องจากว่ามินนี่ก็อยู่ที่นี่มานานตั้งแต่เด็ก คุ้นเคยกับผู้คนที่นี่ดีอยู่แล้ว
"ว่าแต่กลับมาครั้งนี้คุณมินนี่คนสวยจะเลื่อนสถานะเป็นแม่เลี้ยงของไร่หรือเปล่าเจ้า"
"อร๊าย! แซวกันแบบนี้คงต้องถามพ่อเลี้ยงแล้วละมั้งคะว่ามินนี่จะได้เลื่อนสถานะหรือเปล่า"
เธอหันหน้าไปมองสบตากับพ่อเลี้ยงภวิน กดดันให้เขาตอบคำถามพนักงานทุกคน เพราะยังไงในท้ายที่สุดเราสองคนก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี แต่เธอคิดว่าคนแบบนั้นไม่น่าที่จะอยากเปิดตัวเธอในเร็ว ๆ นี้หรอก ไม่รู้ว่าจะแก้เผ็ดคนใจจืดใจดำแบบนั้นยังไง เขาถึงจะยอมรับความจริงสักทีว่าตอนนี้สถานะเราสองคนมันไม่เหมือนเดิมแล้ว
"อย่ามาเลอะเทอะน่ารีบมานั่งจะได้ประชุมกัน"
"ได้เจ้าพ่อเลี้ยง เดี๋ยวเจอกันนะเจ้าคุณมินนี่"
"รีบไปเถอะค่ะ มินนี่เดินเล่นแถวนี้แหละ"
เธอยิ้มออกมาก่อนจะหันไปมองใบหน้าของไอ้ผัวตัวดี กับพนักงานก็ไม่คิดจะเปิดตัวเธอ อายุปูนนี้แล้วยังคิดมากเรื่องกลัวโดนล้อเลียนอีก คอยดูเถอะเธอจะเอาคืนให้สาสมเลย
"เอาล่ะทุกคนวันนี้ผมจะมาแจ้งให้ทราบว่าอีกสองวันเราจะมีงานเลี้ยงจัดขึ้นที่ไร่ภวินแห่งนี้ เหมือนเดิมนะจะจ้างแดนเซอร์วงดังมาเล่นทั้งคืนเลย แล้วก็จะมีการจับฉลากของรางวัล ปีนี้ตั้งงบไว้ซัก 500,000 บาทแล้วกัน"
"อร๊าย!"
"เยส!"
"กรี๊ดดดดด จริงเหรอเจ้าพ่อเลี้ยง"
พนักงานทุกคนดูจะตื่นเต้นกันมากกับสิ่งที่พ่อเลี้ยงกำลังประกาศ โดยเฉพาะการจับฉลากของรางวัลซึ่งมีมูลค่าถึง 500,000 บาท พวกเขาจะต้องทำงานกี่ปีถึงจะได้หยิบจับเงินจำนวนนี้ เพียงแค่มีโอกาสจับได้เศษเสี้ยวของเงินก็ยังดี ถือว่าเป็นรางวัลแห่งความพยายามในการทำงานทุกวันนี้
"ใจเย็นทุกคน ผมจะพยายามให้ทุกคนได้มีโอกาสลุ้นเหมือนกัน แต่ใครจะได้รางวัลใหญ่รางวัลน้อยก็ว่ากันอีกทีหนึ่งนะ ส่วนเรื่องโบนัสให้อยู่แล้วตอนสิ้นปีไม่ต้องเป็นห่วง"
เขาจ้องมองใบหน้าของพนักงานก่อนจะยิ้มออกมา เพราะมีทุกคนที่ตั้งใจทำงานจึงทำให้ไร่ของเขามีทุกวันนี้ได้
"แล้วก็ต้องขอบคุณทุกคนอีกครั้ง ที่ตั้งใจทำงานเพื่อไร่ของเรา ผมสัญญาว่าจะทำให้ไร่ภวินเติบโตขึ้นไปไกลกว่านี้ ทุกคนที่ได้จะได้เงินเดือนแล้วก็โบนัส แม้กระทั่งสวัสดิการต่าง ๆ เพิ่มขึ้นไปอีก วันนี้มีเรื่องจะแจ้งแค่นี้แหละ เอาเป็นว่าวันมะรืนนี้แต่งตัวให้สวยหล่อกันทุกคนเลยนะ"
"รับทราบเจ้าพ่อเลี้ยง"
"พวกเราอดใจรอไม่ไหวแล้วครับ"
"เอาล่ะไปทำงานกันเถอะ เดี๋ยววันนี้ผมอาจจะไม่เข้าไร่นะ ว่าจะเข้าไปในเมืองไปเลือกของรางวัลที่จะเอามาแจกวันมะรืนนั่นแหละ ตั้งใจทำงานกันล่ะ"
"เดินทางปลอดภัยเจ้าพ่อเลี้ยง"
"สวัสดีเจ้า"
เขายกมือรับไหว้พนักงานทุกคนก่อนจากมองหาหญิงสาวที่มาด้วยกันเมื่อครู่ ดูเหมือนว่าในตอนนี้กำลังซุกซนอยู่ที่แปลงองุ่น ซึ่งแปลงนั้นเธอเป็นคนดูแลมาหลายปีก่อนที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศ เป็นแปลงเดียวที่เขาไม่เอาผลผลิตไปขายให้ใคร ซึ่งมินนี่เป็นคนสั่งไว้ว่าแปลงนี้เธอจะปลูกเพื่อเอาไว้กินเอง และแจกจ่ายให้กับคนงานทุกคนที่ตั้งใจทำงาน
"มาซนอะไรตอนนี้อีกละ"
เขายื่นมือไปโอบรอบเอวหญิงสาวเอาไว้จากทางด้านหลัง ซึ่งตอนนี้มินนี่กำลังเขย่งตัวขึ้นไปเด็ดองุ่นพวงใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า แต่ทว่ามันอยู่สูงกว่าตัวเธอจึงทำให้ไม่สามารถเด็ดลงมาได้
"เด็ดองุ่นให้หน่อยค่ะ"
เขาเด็ดองุ่นพวงใหญ่ลงมาให้หญิงสาว เธอยิ้มกว้างออกมาก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณ ใช้มือทั้งสองข้างถือเอาไว้ก่อนจะยื่นริมฝีปากไปจุ๊บแก้มชายหนุ่ม 1 ทีเพื่อให้รางวัล
"ขอบคุณค่ะน่ารักที่สุดเลย"
"หึ... ไปในเมืองกันไหม ไปช่วยเลือกของที่จะจับฉลากรางวัลหน่อย"
"ไปค่ะ แต่ว่ามินนี่ไม่ช่วยฟรีหรอกนะคะ พ่อเลี้ยงก็ต้องให้อะไรตอบแทนบ้าง"
"จะเอาอะไรล่ะ"
"บุฟเฟ่ต์ทะเลเผาค่ะ พ่อเลี้ยงจะต้องเป็นคนแกะให้มินนี่กินด้วย"
เธอยิ้มออกมาก่อนจะหยิบองุ่นในมือใส่ปากกินอย่างเอร็ดอร่อย ที่ไร่องุ่นแห่งนี้เป็นแบบออแกนิคไม่ใช้สารเคมีที่เป็นอันตราย จึงทำให้สามารถเด็ดกินได้อย่างปลอดภัยโดยที่ไม่จำเป็นต้องล้าง
"ก็ได้"
"งั้นไปกันค่ะ"
- ผู้เขียน
