“เอาจริงดิไอ้ทิว” ไอ้แบคเอ่ยถามหลังจากที่กลับมาจากส่งน้อง
ขอเท้าความก่อนครับคือจะเรียกว่าบังเอิญก็ได้แหละ ผมไปส่งแม็กให้ลูกค้าจังหวะที่จะกลับขึ้นรถก็เห็นน้องกับเพื่อนพอดีก็เลยเข้าไปทักและเป็นอย่างที่ทุกคนรู้นั่นแหละ
“เอาอะไรของมึง ถามให้เข้าใจหน่อย”
“เออ กูเห็นพล่ามแบบนี้สองครั้งละ” ไอ้นิคเสริมขึ้นมาอีกคน
“ก็เรื่องที่มึงจะจีบน้องคนนั้นไง แน่ใจเหรอวะ”
“ทำไมต้องไม่แน่ใจด้วย? ถ้ามึงยังอคติและเห็นต่างก็ช่วยอยู่เฉย ๆ เถอะ”
“ไม่ใช่แบบนั้น แต่... คนเดียวกันจริงเหรอวะ ผิดกันมากเลยนะ” น้ำเสียงและท่าทางของมันในตอนนี้เห็นได้ชัดเลยว่าไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อเพราะมันคือความจริงครับ
“ผิดกันตรงไหน กูมองยังไงก็เหมือนเดิม แค่ดูแลตัวเองมากขึ้นและผอมลงเท่านั้นเอง”
“ในสายตาน้องกูต้องเป็นคนเหี้ยมากแน่ ๆ ตำหนิเขาไว้ซะเยอะเลย แถมยังบ่อยครั้งอีกต่างหาก” ไอ้แบคยังคงพล่ามต่อ
“เพิ่งคิดได้?”
“แหม..
