หลังจากที่พี่ทิวมาส่ง ฉันก็พาร่างอันไร้วิญญาณของตัวเองมาหยุดยืนอยู่หน้ากระจกพลางใช้ความคิดไปด้วย พี่ทิวรู้ความเคลื่อนไหวของฉันเยอะมาก รู้แม้กระทั่งว่าฉันมีคนคุยและโดนเทอีกต่างหาก เรื่องนี้มีแค่ไม่กี่คนหรอกนะที่รู้ และผู้ต้องสงสัยก็คือไอ้จูนค่ะ ส่วนไอ้หมูมันไม่ได้รู้ลึกเหมือนไอ้จูนไง ว่าแล้วก็ต้องโทรหาสักหน่อย...
(สวัสดีค่ะที่รัก) น้ำเสียงเบิกบานมาก
“ที่รักบ้านมึงสิ”
(ฮ่า ๆ เป็นไรเกรี้ยวกราดใส่กูเฉยเลย)
“มึงจะเป็นคนเล่าหรือให้กูพูดเอง?”
(กูขอคิดแป๊บ)
“สงสัยต้องเลิกคบมึงจริง ๆ แล้วล่ะ”
(เฮ้ย! ใจเย็น ๆ กูกำลังเรียบเรียงเรื่องราวอยู่)
“ถ้ามึงพูดไม่หมดกูโกรธจริงนะ” ขู่ไปหน่อยค่ะ
(เออ ก็ไม่มีอะไร กูแค่รายงานความคืบหน้าให้พี่เขาแค่นั้นเอง)
“เดี๋ยวนะ! ก่อนหน้าไม่ใช่แบบนี้นี่”
(กูแค่รู้สึกผิดที่พามึงไปเจอความสัมพันธ์แย่ ๆ ไง แต่กับพี่ทิวกูรู้สึกว่าเขาจะเป็นความสุขของมึงจริง ๆ กูเลยเต็มใจ
