เมื่อรุ่งสางเดินทางมาถึง นครธีปส์ก็สว่างไสวไปทั่วด้วยแสงสีทองฉาบทาทุกหนแห่ง กลิ่นอกบัวผสานน้ำมันหอมอวลไออยู่ภายในตำหนักอันเงียบสงบ แดดอ่อนอาบไล้ลงบนร่างบอบบางในฉลองพระองค์สีเหลืออร่ามดังทองคำของเนเฟอร์ติตีที่ประทับนิ่งไม่ไหวติงบนพระราชอาสน์ปล่อยให้พระนมคูอิตสางพระเกศาสีน้ำตาลเหลือบทองแดงเข้มขลับด้วยพระสางทองคำ หลายครั้งนางกำนัลวัยกลางคนยกมือขึ้นปาดรอยน้ำที่ไหลจากดวงตาลงมาเปื้อนบนแก้ม หลายคราที่ปลายนิ้วเหี่ยวย่นไล้บนเส้นพระเกศาอย่างจะซึมซับทุกอย่างของเจ้าหญิงแรกรุ่นดังเคยทะนุถนอมมาแต่ครั้งทรงเยาว์ คูอิตพยายามกลั้นก้อนสะอื้นที่แล่นขึ้นมาจุกอก นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่นางได้ถวายการรับใช้และแสดงความรักต่อเจ้าฟ้าหญิงซึ่งกำลังจะเสด็จเดินทางไกลไปยังต่างแดน
“เนเฟอร์ติตี...เจ้าพร้อมแล้วหรือยัง?”
เสียงของพระนางเนเฟอร์ตารีทำให้คูอิตหยุดชะงักงานในมือก่อนค่อย ๆ คุกเข่าลงเพื่อถวายบังคมต่อมเหสีเอกที่ทรงหย
