ราชองครักษ์หนุ่มก้าวมาหยุดตรงหน้าพระวรกายอันบอบบางนั้นใต้แสงคบเพลิง นวลพระพักตร์สีน้ำผึ้งแสนงามยังคงดึงดูดนัยน์ตาเข้มมิคลาย
“เมมนอน...ข้าเป็นอิสระหรือยัง?”
เนเฟอร์ติตีตรัสถามหากคำตอบที่ได้คือพระหัตถ์เรียวบางถูกดึงไปกุมไว้ก่อนร่างสูงใหญ่จะยกขึ้นแนบริมฝีปากอย่างแสนรัก
“ในราตรีนี้พระองค์ได้ทำในสิ่งที่พระองค์ปรารถนา แต่เมื่อรุ่งอรุณมาถึงพระองค์จักต้องกลับไปเป็นเจ้าหญิงเนเฟอร์ติตี เจ้าฟ้าหญิงแห่งนครธีปส์พะยะค่ะ”
“นี่ก็เกินพอที่ข้าต้องการแล้ว เมมนอน...แม้เพียงชั่วลมหายใจที่ข้าได้เป็นอิสระจากบรรดาศักดิ์ที่พันธนาการไว้...ข้าก็ยินดี”
“ตามหม่อมฉันมาทางนี้ องค์หญิง...พระองค์จักได้เห็นด้านตะวันตกของธีปส์”
เนเฟอร์ติตีก้าวตามองครักษ์ไปอย่างว่าง่าย ลัดเลาะผ่านกอกกพุ่มเตี้ยแซมอยู่กับใบสูงใหญ่จวบจนมองเห็นหุบผาและเนินทรายใต้เวิ้งฟ้าที่โค้งตัวลงมาจรดถึงกัน ยามเมมนอนกอบกุมพระหัตถ์ก็ให้รู้สึกอบอุ่นในพระท
