“เมมนอน...ท่านให้ข้าห่มผ้าคลุมนี้ไว้แล้วท่านไม่หนาวบ้างหรืออย่างไรเมื่อท่านสวมเพียงชุดราชองครักษ์”
เนเฟอร์ติตีตั้งข้อสงสัยเมื่อเห็นว่าเมมนอนมิได้มีอาการสะทกสะท้านต่อความหนาวแต่อย่างใดภายใต้ชุดราชองครักษ์ซึ่งสวมเพียงกระโปรงสั้นเหนือเข่าและแผงประดับหน้าอกกับผ้าคลุมศีรษะเผยผิวกร้านหยาบสีน้ำผึ้งเข้มจัดบนร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของนายทหารดูแข็งแกร่งกำยำ
“หม่อมฉันชินแล้วกับการกรำแดดและความหนาว การทำศึกสงครามสอนให้ต้องอดทนและไม่ย่นย่อต่อสภาวะอากาศที่เปลี่ยนไปไม่หยุดหย่อน”
“ในใจของท่านคงมีเพียงเรื่องการทำศึกและปกป้องบ้านเมือง”
“หม่อมฉันคิดถึงเรื่องนี้ตลอดเวลา องค์หญิง”
เมมนอนย่อกายลงนั่งเบื้องต่ำกว่าเนเฟอร์ติตีที่ทรงทรุดพระวรกายลงประทับบนชั้นหินใต้ผารูปซุ้มประตู ละอองฝุ่นทรายละเอียดปลิวไปตามสายลมในแสงสีเงินสว่างท่ามกลางรัตติกาลที่ฟ้าแจ้งด้วยจันทร์เต็มดวง ราชองครักษ์ยังคงกอบกุมพระหัตถ์
