ตอนที่ 3 สะดุดตา
1568 คำ
ภีมเดินเข้าไปด้านในเพื่อจะทำการสัมภาษณ์และคัดเลือกผู้ที่มาสมัครงานเป็นพนักงานของ TXRBO CLUB ร่างสูงเดินผ่านสาวสวยนับสิบคน และชายหนุ่มอีกสามคน ทุกคนต่างมองมาที่เขาเป็นตาเดียว สาวๆ แทบอยากจะร้องกรี๊ดเมื่อได้เห็นหนุ่มหล่อมาดเท่ที่มีเสน่ห์ชวนหลงใหล หนุ่มในฝันของใครหลายๆ คน เจ้าของ TXRBO CLUB แห่งนี้
เจ้าของนัยน์ตาสีนิลรู้สึกสะดุดตากับหญิงสาวคนสุดท้าย ใบหน้าของเธอเกลี้ยงเกลาไร้ไฝฝ้าใดๆ ให้ระคายสายตา ทั้งที่ใบหน้าฉาบเพียงแป้งฝุ่นบางเบา คิ้วเรียวสวยได้รูป จมูกจิ้มลิ้มรับกับริมฝีปากอวบอิ่มอมชมพูตามธรรมชาติ กลิ่นแป้งเด็กที่โชยออกมาอ่อนๆ คละกลิ่นเหงื่อจางๆ ของเธอกำลังทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และเธอเป็นคนเดียวที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีเขาอยู่ในสายตา ทั้งที่เขายืนอยู่ตรงหน้า เธอยังเอาแต่มองไปที่ประตูอย่างพะว้าพะวังราวกับกังวลอะไรบางอย่างจนอดมองตามสายตาเธอไม่ได้ แต่เขาก็จำต้องละสายตาจากเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่เขาจะใช้เป็นที่สัมภาษณ์และคัดเลือกพนักงานด้วยตนเอง
"ตำแหน่ง Reception มีเจ็ดคนครับ PR อีกสิบคน ส่วนพนักงานเสิร์ฟรออยู่ด้านนอกมีมาสมัครห้าคนตามจำนวนที่ต้องการพอดีเลยครับ ชายสาม หญิงสอง ผมอ่านใบสมัคร และสัมภาษณ์เบื้องต้นแล้ว คุณสมบัติเป็นไปตามที่เฮียต้องการ ทั้งอายุและยังโสดครับ" ช้าง บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยรายงานคนเป็นนายที่นั่งอยู่บนโซฟาหนังตัวใหญ่ หลังจากพาหญิงสาวสวยสิบเจ็ดคนเข้ายืนเรียงรายต่อหน้าเจ้านายหนุ่ม
"งั้นคนที่มาสมัครเป็นพนักงานเสิร์ฟมึงก็ให้เริ่มงานพรุ่งนี้ได้เลย แล้วให้กลับไปได้" ภีมบอกเสียงเรียบ พลางเปิดดูใบสมัครและรูปถ่ายที่แนบมา
"ครับเฮีย" ช้างรับคำและออกไปจัดการตามที่คนเป็นนายสั่งทันที
"มีแค่นี้เหรอวะ" สายตาคมกวาดมองหญิงสาวตรงหน้าทีละคน แล้วคิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากัน เมื่อไม่เห็นหญิงสาวคนที่เขารู้สึกสะดุดตายืนอยู่ในห้องนี้
"ครับเฮีย ตำแหน่ง Reception มีเจ็ดคนครับ PR สิบคน รวมสิบเจ็ดคน" แอลตอบ
"แล้ว....."
"ครับ?"
"เอาใบสมัครพนักงานเสิร์ฟมาให้กู"
"สักครู่ครับ .....นี่ครับเฮีย" แอลเดินไปหยิบใบสมัครขอพนักงานเสิร์ฟก่อนจะเอามาให้เจ้านายหนุ่ม
".....ยี่หวา บุญญาพร" ภีมเปิดดูรูปในใบสมัครทีละแผ่นจนมาถึงใบสมัครแผ่นสุดท้าย ก่อนอ่านชื่อบนใบสมัครนั้นเบาๆ
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"คนนี้สมัครพนักงานเสิร์ฟ?" ภีมวางใบสมัครลงบนโต๊ะกลางตรงหน้า
"ครับ"
"กูอยากสัมภาษณ์คนนี้"
"ครับ ผมจะไปตามให้เดี๋ยวนี้" แอลหยิบใบสมัครนั้นขึ้นมา
"ไอ้ช้าง เฮียภีมให้ผู้หญิงคนนี้เข้าไปสัมภาษณ์" ยังไม่ทันที่แอลจะได้ออกจากห้อง ช้างก็เดินกลับเข้ามาพอดี
"กลับกันไปหมดแล้วว่ะ"
"เฮีย ไอ้ช้างบอกว่ากลับไปแล้วครับ เฮียจะให้โทรตามไหมครับ น่าจะยังไปไม่ไกล"
"ไม่เป็นไร ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องมาทำงาน"
"เฮียสนใจเหรอครับ" แอลเอ่ยถาม เขาไม่เคยเห็นเจ้านายหนุ่มสนใจพนักงานคนไหนมาก่อน
"กูก็แค่คิดว่าเหมาะจะมาเป็นสตาร์ของที่นี่ ไม่คิดว่าจะมาสมัครเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟ" ภีมบอกก่อนจะลุกขึ้นยืน
"อ้าว แล้วเฮียจะไปไหน เฮียยังไม่ได้สัมภาษณ์สักคนเลยนะครับ"
"มึงสองคนจัดการได้เลย" พูดจบภีมก็เดินออกไปจากห้องทันทีพร้อมใบสมัครของ ยี่หวา บุญญาพร
"กลับบ้านกันคะเพลง" ยี่หวารีบออกมาหาเพลงทันทีที่ได้ยินว่าให้กลับบ้านได้
"แม่หวาสมัครงานเสร็จแล้วเหรอคะ" เพลงถามด้วยความดีใจที่เห็นหน้าคนเป็นแม่
"เสร็จแล้วค่ะ แม่หวาสมัครงานเสร็จเร็วเราไปกินไอติมกันไหมคะ"
"เย่ๆ ไปกินไอติม พี่หมีเราไปกินไอติมกันนะ แม่หวาขาพี่หมีบาดเจ็บ เจ้าหมานิสัยไม่ดีทำพี่หมีของเพลง" เพลงกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่จะได้ไปกินไอศกรีม ก่อนจะนึกขึ้นได้เรื่องตุ๊กตาหมี
"แล้วมันทำอะไรเพลงไหมคะ กัดเพลงหรือเปล่า" ยี่หวาถามพลางสำรวจเนื้อตัวลูกสาวด้วยความตกใจระคนเป็นห่วง
"ไม่ค่ะ มันกัดแต่พี่หมี" ยี่หวาโล่งอกที่เพลงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เธอคงต้องตัดสินใจซื้อนาฬิกาสมาร์ทวอทช์สำหรับติดตามตัวให้เพลงได้แล้ว ถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นเธอจะได้รีบออกมาช่วยได้ทัน ถ้าวันนี้เจ้าหมาตัวนั้นกัดเพลงเธอคงไม่ยอมให้อภัยตัวเองเป็นแน่
"ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวแม่หวาทำแผลให้พี่หมีเอง แล้วเราก็ช่วยกันอาบน้ำให้พี่หมี แค่นี้พี่หมีก็สะอาดเหมือนเดิมแล้วค่ะ แต่ตอนนี้เราไปกินไอติมกันดีกว่าเนอะ" ยี่หวาหยิบตะกร้าใส่นมและของกินขึ้นมาถือ มืออีกข้างก็ยื่นไปจับมือลูกสาว
"ค่ะ กินติมๆ แม่หวาพาเพลงกับพี่หมีไปกินติม กินติมๆ" เพลงพยักหน้าด้วยความดีใจ ปากเล็กๆ ส่งเสียงเจื้อยแจ้วไปตลอดทาง
"ยายนงยังไม่กลับเลย พรุ่งนี้เพลงต้องไปเรียนกับแม่หวานะคะ" ยี่หวาบอกลูกสาวขณะยืนล้างจาน โดยมีเพลงที่ยืนอยู่บนเก้าอี้เป็นผู้ช่วยคอยล้างน้ำเปล่าและคว่ำเก็บจานบนชั้นตะแกรง หลังจากซักทำความสะอาดตุ๊กตาหมีและกินข้าวเย็นกันเสร็จ
"เย่ๆ เพลงอยากไปเรียนกับแม่หวา เพลงอยากไปเรียนกับแม่หวาทุกวัน เพลงอยากไปทำงานกับแม่หวาทุกวัน แต่เพลงต้องอยู่กับยายนงเพราะแม่หวาเป็นห่วง เพลงเข้าใจค่ะ"
"เก่งจังเลยค่ะคนเก่งของแม่หวา ล้างจานเสร็จแล้วเราไปทำแผลให้พี่หมีกันนะ" ยี่หวาก้มลงไปหอมแก้มลูกสาวด้วยความเอ็นดู
"ค่ะ เพลงช่วยแม่หวาล้างจาน ล้างจานๆ" ยี่หวามองความสดใสของเพลงด้วยความรักใคร่เอ็นดู รอยยิ้มของความสุขปรากฎบนใบหน้าสวย
เช้าวันต่อมา
"แม่หวา" เพลงเอ่ยเรียกคนเป็นแม่เสียงใสหลังจากแต่งตัวเสร็จ
"แต่งตัวเสร็จเร็วกว่าแม่หวาอีกน่ะเนี่ย" ยี่หวาก้มลงไปติดกระดุมด้านหลังชุดกระโปรงให้ลูกสาว
"ยังค่ะ แม่หวายังไม่ได้ถักเปียให้เพลงเลย"
"มาค่ะ แม่หวาถักเปียให้ วันนี้เอาเปียอะไรดีน๊า" ยี่หวาอุ้มเพลงขึ้นมานั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วหวีผมให้ลูกสาวอย่างเบามือ
"เอาเปียเจ้าหญิงค่ะ"
"ได้เลยค่ะ" ยี่หวาถักเปียด้านหน้าสุดน่ารักให้ลูกสาว
มหาวิทยาลัย
"สวัสดีค่ะน้าวี น้ามิกิ" เสียงใสๆ ทักทายเพื่อนของคนเป็นแม่ เมื่อมาถึงห้องเรียน
"วันนี้น้องเพลงมาด้วย คิดถึงจังเลยค่ะ น้าวีไม่รู้ว่าน้องเพลงจะมาไม่งั้นน้าวีซื้อขนมมาฝากแล้ว"
"น้าวีไม่มีแต่น้ามิกิมีค่ะ นี่ไง" มิกิหยิบขนมคุกกี้ที่ตนซื้อติดกระเป๋าไว้ขึ้นมาให้เพลง
"ขอบคุณค่ะน้ามิกิ"
"เดี๋ยวกลางวันน้าวีพาเพลงไปซื้อขนมที่ร้านค้าของมหาลัยนะคะ ให้น้องเพลงเลือกตามใจชอบเลย"
"ค่ะ น้ามิกิกับน้าวีใจดีที่สุด เพลงอยากมาเรียนด้วยทุกวันเลยค่ะ"
"เด็กเห็นแก่กิน" ยี่หวาแกล้งว่าลูกสาว
"มาค่ะ น้ามิกิแกะให้"
"ป้านงไม่อยู่สิ ถึงพาเพลงมาเรียนด้วย"
"อืม ป้านงไปงานบวชหลานน่ะ วันนี้ก็กลับแล้ว"
"แล้วตกลงงานที่ใหม่เขาว่าไง รับไหม"
"รับ เริ่มงานวันนี้เลย"
"จริงๆ วีไม่ค่อยอยากให้ยี่หวาทำงานในผับในบาร์เลย มีแต่เสือสิงห์กระทิงแรด"
"แต่ที่นี่พี่จอยบอกว่าเขามีกฎที่เข้มงวด แยกพนักงานออกอย่างชัดเจน ลูกค้าจะไม่มาอะไรกับพนักงานเสิร์ฟ เพราะมี PR คอยบริการอยู่แล้ว แล้วที่นี่ก็เงินดีกว่าร้านเหล้าที่หวาทำอยู่ด้วย"
"ยังไงก็ระวังตัวหน่อยละกัน มีอะไรให้ช่วยก็บอก"
"อืม ขอบใจมากนะ"
"กินตุ้ยเลย คุกกี้น้ามิกิอร่อยเหรอคะ"
"อร่อยค่ะ น้าวีลองชิมสิคะ" เพลงยื่นคุกกี้ไปตรงหน้าวี
"อร่อยจริงๆ ด้วยค่ะ"
"พร้อมเรียนกันหรือยัง อ้าว วันนี้เรามีนักศึกษาตัวน้อยมาเรียนด้วย" ลานนา อาจารย์ที่ปรึกษา และอาจารย์ประจำวิชานี้ทักทายเพลงด้วยความคุ้นเคย
"สวัสดีค่ะอาจารย์ลานนา" เพลงวิ่งเข้าไปทักทายด้วยความสดใส
"เก่งจังเลย จำชื่ออาจารย์ได้ด้วย น้องเพลงไปเอานมกับขนมมานั่งกินตรงนี้นะคะ อาจารย์สอนคุณแม่กับเพื่อนๆ ก่อน"
"ค่ะ" เพลงวิ่งกลับไปเอาตะกร้าส่วนตัวของตนเองที่มีทั้งนมทั้งขนม แล้วอาจารย์ลานนาก็อุ้มขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้สำหรับอาจารย์ผู้สอน ก่อนจะเริ่มการเรียนการสอน
- ผู้เขียน
