“อยู่นี่เอง”
“ค่ะ”
ณัชชาสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เธอมักขานรับด้วยความเคยชินเพราะถูกเรียกใช้งานเสมอๆ เมื่อหันไปมองก็เห็นครูพิเศษของอลองโซจูงมือเด็กน้อยเดิน
“วันนี้ผมมีธุระด่วน ต้องขอตัวกลับก่อน”
“ฉันจะดูแลคุณอลองโซเองค่ะ” ณัชชายื่นมือไปรับเด็กน้อยให้มาก้าวมายืนใกล้เธอ
“เขาดูร่าเริงขึ้นมากจริงๆ” ครูของอลองโซยิ้มอบอุ่นให้ “เราทุกคนอยากให้อลองโซกลับมาร่าเริงเหมือนเคย”
“ฉันเองก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก” เธอก้มมองเด็กน้อยแล้วบีบมือแน่น “แต่ก็จะพยายามทำทุกอย่างเต็มที่ค่ะ”
ชายวัยห้าสิบเศษเดินจากไปแล้ว ณัชชาได้แต่ถอนหายใจเบาๆ รู้สึกกดดันเล็กน้อย เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากเป็นพี่เลี้ยงค่อยดูแลอยู่ใกล้ๆ เท่านั้น แต่เธอจะอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหนจะนานพอที่จะทำให้อลองโซกลับมาเปล่งเสียงอีกครั้งได้หรือไม่ หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้าแล้วมองเด็กชายที่น่ารักเหมือนตุ๊กตาแล้วความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในสมองจน
