ตอนที่ 5

1464 คำ

วันนี้พิมพ์มาดามาทำงานเร็วกว่าทุกวัน เพราะเมนูที่เธอจะทำให้คุณท่านทานนั้นขั้นตอนค่อนข้างยุ่งยาก ต้องเตรียมล้าง และทำความสะอาดวัตถุดิบอย่างดี “พิมพ์ นั่นกำลังจะทำอะไรน่ะ” วิภา ถามขึ้นเมื่อเห็นพิมพ์มาดากำลังวุ่นอยู่กับอะไรบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นในครัวมาก่อน “หนูกำลังจะทำเมนูใหม่ให้คุณท่านทานค่ะน้าวิ” เธอตอบกลับไปโดยที่ไม่มองหน้าอีกฝ่าย เพราะกำลังจดจ่ออยู่กับการหั่นเนื้อสัตว์ “คะ คุณท่านทานอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ น้าไม่เคยเห็นท่านทานมาก่อน” วิภา หันมองเนื้อสัตว์ที่พิมพ์มาดากำลังหั่น แล้วก็หันไปมองหน้าคนที่กำลังเร่งทำกับข้าวสลับไปมาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “ท่านบอกว่าอยากจะลองทานดูน่ะค่ะ” วิภาได้แต่พยักหน้ารับในสิ่งที่เธอบอก เพราะถ้าไม่ใช่คำสั่งของคุณท่านพิมพ์มาดาก็คงไม่กล้าทำเมนูพวกนี้เป็นแน่ “เสร็จสักที” คนตัวเล็กวางมือจากการทำกับข้าวหลังจากใช้เวลาไปเกือบสองชั่วโมง เธอบรรจงตักอาหารใส่ภาชนะ แล้วก็ไม่ลืมจัดจานสองชุดตามที่ได้รับคำสั่งมา พิมพ์มาดายกอาหารมาถึงหน้าประตูบานใหญ่ ยังไม่ทันที่จะได้กดกริ่งที่อยู่ข้างหน้า บานประตูรูปงูก็เปิดออกให้เธอเข้าไปข้างใน “กลิ่นหอมลอยไปถึงข้างใน วันนี้เป็นเมนูอะไรนะ ฉันชักจะตื่นเต้นซะแล้วสิ” ยังไม่ทันจะได้เอ่ยเรียก อาร์เดนก็เปิดผ้าม่านออกมาแล้ว แถมยังทำจมูกฟุตฟิตเมื่อได้กลิ่นอาหารลอยไปเตะจมูก พิมพ์มาดาวางอาหารลงบนโต๊ะ แล้วก็จัดจานสองชุดวางตรงข้ามกัน พร้อมกับส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้คนตัวโตที่รอทานอยู่ “วันนี้หนูทำ 3 เมนูที่หนูชอบที่สุดตามคำสั่งของคุณท่านนะคะ ยังไงเดี๋ยวคุณท่านลองทีละเมนูดีกว่านะคะ” ก็ไม่แน่ใจว่าคุณท่านของเธอจะทานได้หรือเปล่า พิมพ์มาดาเลยเริ่มเปิดอาหารออกมาทีละอย่าง “อันนี้เมนูแรกค่ะ” “เมนูนี้หน้าตาคุ้น ๆ นะ เหมือนเคยเห็น อันนี้เรียกว่าอะไร” อาร์เดนถามแม่ครัวตัวเล็กเจ้าของเมนูอาหารวันนี้ “อันนี้คือต้มแซ่บกระดูกอ่อนค่ะ จริง ๆ ก็หาทานได้ทั่วไปนะคะ แต่แม่บ้านคนอื่นอาจจะไม่กล้าทำมาเสิร์ฟท่านค่ะ” พิมพ์มาดาตอบพลางตักต้มแซ่บใส่ถ้วยใบเล็กให้เขาได้ชิม “อืม อร่อย รสชาติจัดจ้านดี ฉันชอบ เห็นไหม ว่าฉันกินได้ทุกอย่างนั่นแหละ” คนตัวโตทำหน้าตาเหมือนกับเด็กน้อยที่ได้กินขนมแสนอร่อย แต่พิมพ์มาดากลับยิ้มแหย ๆ ให้เขา เพราะเมนูนี้เป็นแค่เมนูแรกที่ธรรมดาที่สุด เธออยากจะให้เขาไม่ต้องตกใจมากหากเห็นเมนูถัดไป “เมนูที่สองล่ะ” “อันนี้ค่ะ” พิมพ์มาดาเปิดอาหารจานที่สอง อาร์เดนคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เพราะอาหารตรงหน้านั้นเหมือนจะเป็นเนื้อดิบ แต่หน้าตาอาหารเขากลับไม่คุ้นเอาเสียเลย “อันนี้เนื้อดิบเหรอ ท่าทางน่าอร่อย ฉันชิมล่ะนะ” “คุณท่านคะ เดี๋ยวค่ะ” พูดยังไม่ทันจบคนตรงหน้าก็ตักเนื้อดิบนั้นเข้าปากไปเรียบร้อย “อึก อำไออันอ๋มแอบอี้” เพียงแค่ตักอาหารเข้าไปสัมผัสลิ้น อาร์เดนต้องรีบเอามือปิดปากเอาไว้แล้วพูดอึกอักอยู่ข้างในเพราะความขมของอาหารจานที่สอง “อันนี้เรียกว่าลาบขมค่ะคุณท่าน เป็นลาบชนิดหนึ่ง ปรุงให้มีรสขมด้วยการใส่ขี้เพี้ย หรือ ขี้อ่อน ๆ ที่อยู่ในลำไส้ หรือจากน้ำดี ซึ่งเป็นน้ำย่อยในกระเพาะอาหารของวัวค่ะ” พอได้ฟังคำอธิบายเมนูอาหารจานที่สอง คนตัวโตก็เริ่มหน้าซีดลงเล็กน้อย แล้วฝืนกลืนมันลงไปในคอ “ขะ ขี้อ่อน ๆ งั้นเหรอ” พิมพ์มาดามองดูอาการของคุณท่าน ไม่รู้จะสงสารดีหรือเปล่า ทั้งที่เธอเตือนแล้วแท้ ๆ ว่าเขาอาจจะทานไม่ได้แต่ก็ไม่ยอมฟัง “ละ แล้วเมนูที่สามล่ะ คืออะไร” หลังจากเผชิญชะตากรรมกับเมนูที่สองแล้ว ทำให้อาร์เดนเริ่มไม่วางใจในเมนูต่อไป “เมนูที่สามเป็นต้มอึ่งไข่ค่ะ” จบคำพูด คนตัวเล็กก็เปิดฝาของเมนูที่สามออก อาร์เดนเห็นแล้วถึงกับแทบจะช็อค ภาพที่เห็นคืออึ่งทั้งตัวที่ผ่าท้องตรงกลางเห็นไข่สีดำทะลักออกมา แถมขาทั้งสี่ก็ชี้โด่ชี้เด่อยู่ครบถ้วนทุกตัว “พิมพ์มาดา ของพวกนี้คือเมนูโปรดของเธอเหรอ” ใบหน้าซีดเผือดราวกับขาดเลือดพร้อมกับกลืนก้อนน้ำลายเหนียวลงคอ เขาไม่คิดว่าหญิงสาวหน้าตาสวยน่ารักอย่างเธอจะชอบกินอาหารจำพวกนี้ “ใช่ค่ะคุณท่าน อร่อยมากเลยนะคะ ลองทานดูสักตัวนะคะ นี่ค่ะ” ไม่พูดเปล่า พิมพ์มาดาตักต้มอึ่งวางลงในจานให้เขาหนึ่งตัว ไอ้ภาพอึ่งตัวพองกลมโดนผ่าท้องตรงกลาง แล้วนอนหงายท้องขาชี้หน้าทำให้อาร์เดนขนลุกอยู่ไม่น้อย “ลองดูก็ได้” เพื่อไม่ให้ตัวเองเสียหน้าเพราะดันเป็นคนบอกให้เธอทำเมนูอาหารที่ชอบมาเอง เขาเลยจำใจตักต้มอึ่งเข้าปาก พิมพ์มาดามองคนตรงหน้าที่กำลังหลับตาปี๋ขณะที่ตักเมนูโปรดของเธอเข้าปาก ทำเอาเธอต้องกลั้นขำเอาไว้ในใจที่อีกฝ่ายพยายามทำตัวปกติแล้วก็กลืนมันลงไปในท้อง “อร่อยมากเลยใช่ไหมคะคุณท่าน มาค่ะ ทานเยอะ ๆ เลยนะคะ” เมื่อเห็นอาการของอาร์เดนก็ทำเอาเธอนึกอยากจะแกล้งเขาขึ้นมาซะงั้น พิมพ์มาดาตักต้มอึ่งใส่จานตัวเองหนึ่งตัว แล้วก็จานของคุณท่านหนึ่งตัว จะปฏิเสธก็ไม่ได้ อาร์เดนจึงจำยอมทานเมนูโปรดของคนตัวเล็กจนหมดทั้งสามเมนู ทั้งต้มแซ่บ ลาบขม และต้มอึ่งไข่ หลังจากทานอาหารเสร็จ และอาหารทุกจานก็หมดเกลี้ยง พิมพ์มาดาเริ่มเก็บโต๊ะ เก็บจานเพื่อจะเอาไปล้าง “พิมพ์มาดา ฉันถามอะไรเธอหน่อยสิ” คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของคำถามที่ยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม “คุณท่านมีอะไรจะถามหนูเหรอคะ” “ทำไมเธอถึงต้องมาทำงานพิเศษล่ะ ยังเรียนอยู่ไม่ใช่เหรอ ไม่เหนื่อยหรือไง” คราวนี้พิมพ์มาดาวางมือจากการทำทุกอย่างแล้วก็หันมาสบตากับเขาก่อนที่จะตอบคำถาม “เหนื่อยค่ะ เหนื่อยมาก แต่บ้านหนูไม่ได้มีเงินอะไรมากมาย แล้วหนูเองก็อยู่กับคุณยายแค่สองคน คุณยายก็อายุเยอะแล้ว เจ็บป่วยมีโรคประจำตัวต้องใช้เงินเยอะค่ะ หนูก็เลยต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แต่ถึงจะเหนื่อยหนูก็ไหวค่ะ คุณท่านไม่ต้องเป็นห่วงว่าหนูจะทำงานไม่คุ้มเงินเดือนหรอกนะคะ” ตอบคำถามเสร็จเธอก็หันไปทำงานตัวเองต่อ อาร์เดินมองคนตัวเล็กที่เก็บนู่นเก็บนี่ แล้วความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัว “ถ้าฉันมีงานพิเศษให้เธอทำ แล้วจ่ายเงินเพิ่มอีกสิบเท่า เธอจะทำไหม” คำถามของอาร์เดนเรียกความสนใจให้กับพิมพ์มาดาไม่น้อย สิบเท่า ก็เท่ากับว่าเดือนหนึ่งเธอจะได้เงินถึง 450,000 บาทเชียวนะ “งานอะไรคะ คุณท่านจะจ่ายให้หนูสิบเท่าจริงหรือเปล่า” แววตาเป็นประกายอย่างมีความหวังจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าเพื่อรอฟังคำตอบ “จริงสิ แค่เธอยอมมาเป็นเด็กของฉัน” “ดะ เด็กของคุณท่านเหรอคะ” คำตอบของเขาฟังดูแล้วเธอไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าไหร่ แล้วงานมันจะต่างกับการเป็นแม่บ้านยังไงกันนะ “แล้วหนูจะต้องทำอะไรบ้างคะ” อาร์เดนเดินเข้ามาใกล้ ๆ คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ปลายนิ้วเรียวยาวยกขึ้นเชยปลายคางของเธอเอาไว้ให้สายตาจ้องประสานกัน “พรุ่งนี้มาทำงานแล้วเธอจะรู้เอง” /////////////////// ก็อยากกินเมนูโปรด น้องก็เลยจัดให้ สมใจคุณท่านแล้วนะคะ ??

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more