“อืม...หวาน...”
เสียงพึมพำที่ดังชิดติดริมฝีปากเรียกรอยยิ้มได้จากริมฝีปากบอบบางของพรบุหลันราวกับละเมอ เธอยิ้มเพราะความสุขที่ได้รับนี้ทำให้ร่างกายและหัวใจล่องลอย เมื่อจมูกโด่ง ริมฝีปากร้อน รวมทั้งลมหายใจอุ่นจัดเป่ารดบนซอกคอ ก่อนอารัญจะซุกไซ้สูดดมความหอมและละเลียดไล้ปลายลิ้นชอนชิม
“อื๊อ...คุณอารัญ... อื๊อ...” หัวใจของพรบุหลันกระเจิงไปแล้ว เธอปล่อยให้เขาลากปลายลิ้นไปทุกส่วนตามที่เขาต้องการ จากริมฝีปากลากไปที่ซอกคอ ก่อนจะเลื่อนลงไปอยู่เหนือเนินอกอวบ
“สวยเหลือเกิน อืม... หอมและก็หวานที่สุด” เสียงทุ้มต่ำของเขาแว่วชมเธอ
“อื๊อ...คุณอารัญ...”
คำว่าหวานสิ้นสุดที่ปลายยอดชูชันพร้อมกับที่ปลายลิ้นแลบลงมาสัมผัส ทำให้พรบุหลันสั่นผวา ส่งผลให้อกอวบอิ่มชิดติดใบหน้าของอารัญมากขึ้น เพราะสัญชาตญาณในร่างกายร้องสั่งว่าเธอต้องทำเช่นนี้ และอารัญก็ไม่
