พรบุหลันกระเถิบไปจนชิดติดกับโซฟารับแขกตัวเดิม สั่นสะท้านไปทั้งร่างด้วยแรงสะอื้น ทั้งดวงตาสวยหวานก็ฉายแววหวาดหวั่นและฉ่ำชื้นไปด้วยน้ำตา และสั่นไปทั้งร่างอย่างระงับไม่อยู่เมื่ออารัญก้าวเข้าใกล้จนมายืนค้ำอยู่เบื้องหน้า ประสาทสัมผัสทั่วตัวของเธอตื่นโพลง เพราะสีหน้ายิ้มเยาะ ท่าทางคุกคาม และแววตาสาแก่ใจของเขาที่แสดงออกมาทั้งหมด นั่นคือคำร้องขอของเธอไม่เป็นผลเลย
“อย่า!...ได้โปรด...”
เมื่อชายร่างสูงทรุดกายลงนั่งตรงหน้า พรบุหลันก็ผวาเสียจนต้องหันหน้าหนี แต่มือแข็งปานคีมเหล็กที่คว้าปลายคางของเธอและบังคับให้หันกลับเผชิญหน้าทำให้เธอเลี่ยงหนีไปไหนไม่ได้อีก แต่ถึงอย่างนั้นสมองก็ยังประมวลหาทางหนีทีไล่ จะทำอย่างไรเขาจึงจะปลดปล่อยเธอออกจากที่นี่โดยไม่ติดค้างกันอีก
“จะห้ามฉันทำไมเล่า ในเมื่อนี่มันคือสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่เหรอ เพราะเธออยากได้สิ่งนี้จากฉัน เธอจึงพาต
