ณ แม่น้ำอันเยียบเย็นไปจนถึงขั้วกระดูกในเหมันต์ฤดู ได้มีร่างของบุรุษผู้หนึ่งลอยมาตามน้ำ อาภรณ์ของบุรุษผู้นั้น ทั่วทั้งเรือนกายเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ที่อาบไปด้วยสีแดงที่แต่เดิมเป็นสีขาว
ลมหายใจของเขาแผ่วเบา จนแทบจะปลิดปลิวไปได้ทุกเมื่อ
"อาจารย์ดูนั่นสิ มีศพลอยมาตามน้ำอีกแล้ว"
"หือ!!! จริงด้วย เจ้ารีบไปนำเขาขึ้นมาจากน้ำเร็วเข้า"
"ทำไมต้องเป็นข้าด้วยเล่า" เจิ้งไข่ต๋าโอดครวญออกมาด้วยความไม่พอใจ น้ำเย็นเฉียบถึงขนาดนั้น หากเขาลงไป คงได้จับไข้อีกเป็นแน่ ครั้งที่แล้วที่ช่วยสตรีผู้นั้นขึ้นมา ก็เล่นเอาเขาจับไข้อยู่ หลายวันกว่าจะหายเป็นปกติ
และนี่ระยะเวลาผ่านไปเพียงไม่นาน เขาจะต้อง จับไข้ เพราะลงไปช่วยบุรุษผู้นั้นอีกหรือ ไม่แน่ว่าบุรุษผู้นั้นอาจจะตายไปแล้วก็เป็นได้ แต่ก็บ่นไปก็เท่านั้น เพราะถึงอย่างไร เขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของอาจารย์ตนเองอยู่ดี
เมื่อบุรุษที่ลอยมาตามน้ำถูกเจิ้งไข่ต๋านำขึ้นมา เขา
