Chapter รอใครหรือเปล่าคะ
1380 คำ
พ่อเลี้ยงหนุ่มเดินวนไปวนมาหลายรอบ วันนี้เป็นอีกวันที่เขาหงุดหงิดใจ ปารวีออกไปในเมืองกับก้องหล้าตั้งแต่ตอนเย็น จนดึกดื่นป่านนี้ก็ยังไม่กลับเข้ามา ไม่รู้ว่าไปซื้อของหรือไปกันถึงไหนต่อไหน เขาเดินวนในสวนมองถนนเป็นระยะๆ
“พี่ธามส์รอใครหรือคะ รษาเห็นพี่มองถนนเหมือนรอใคร” คนเป็นน้องสาวเดินออกมารับอากาศนอกบ้าน และถามขึ้นมาอย่างสงสัยไม่ได้
“เปล่า พี่ออกมาเดินเล่นน่ะ อากาศแบบนี้เหมาะกับการจิบชาดูดาว ดึกแล้วรษาเข้าบ้านกันเถอะ...ออกมาตากอากาศเย็นๆ นานแบบนี้ไม่ดี เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมา บอกใบบัวเอาชามาให้พี่ด้วยนะ”
“ค่ะ”รษารับคำพร้อมกับเดินออกไป
ผ่านมาหลายชั่วโมง พ่อเลี้ยงหนุ่มยังคงนั่งจิบชาดูดาว รอคอยใครอีกคนด้วยความร้อนรุ่มใจ ดึกดื่นที่เขาเฝ้ารอ แต่คนที่รอก็ไร้วี่แววจะกลับมา รถทุกคันที่จะเข้าไปในไร่...กลับไม่ใช่คันที่เขาอยากให้กลับมาซักคัน นานเข้าคนรอก็ถ่างตาเอาไว้ไม่ไหว ยอมแพ้ไปก่อน
กระทั่งรุ่งเช้าของวันใหม่ หญิงสาวที่เจ้าของไร่นั่งรอด้วยความกระวนกระวายใจเมื่อคืน และข่มตาหลับเอาค่อนรุ่ง หญิงสาวในเสื้อผ้าชุดใหม่จากในเมือง เดินลงมาจากรถของก้องหล้าด้วยรอยยิ้มเคลือบดวงหน้า แต่ทว่ามันก็จางลงทันทีที่เธอเห็นยักษ์เขียวจ้องตาไม่กะพริบอยู่หน้าบ้าน
“คงมีความสุขมากสินะ หายกันไปทั้งคืนกลับมายันเช้า ยิ้มหน้าระรื่นกันมาเชียว”
“ค่ะ...” ปารวีตอบสั้นๆ แล้วเดินสวนเข้าบ้านทันที ในมือของเธอมีของฝากสำหรับแม่นิ่มและใบบัวหลายอย่าง
หลีกเลี่ยงการปะทะกับเจ้านายไร้เหตุผล กับคนอย่างเขาแก้ตัวไปก็ไร้ประโยชน์
คนถาม...เมื่อเห็นอาการหญิงสาวเป็นอย่างนี้ ก็ยิ่งกระตุ้นต่อมโมโหให้ทำงานหนักมากขึ้นไปอีก ในเมื่อเขาทำอะไรปารวีไม่ได้ พ่อเลี้ยงเจ้าของไร่ก็หันมาลงกับเพื่อนหนุ่มแทน
“หายหัวไปไหนมา...จะตามงานก็ไม่อยู่ให้ถาม รายงานลูกค้าชุดที่สั่งเมื่อวาน ฉันขอก่อนเก้าโมงนะ” คำสั่งเสียงเข้มของเจ้านาย ก้องหล้าถึงกับเกาหัวแกรกๆ ก็เมื่อวานเขาเพิ่งบอกเขาไปว่า ตอนนี้รออีเมลตอบกลับจากลูกค้าอยู่ ไม่รู้เพื่อนรักของเขาเป็นอะไรมากหรือเปล่าวันนี้
ปารวีเดินเลยเข้าไปหารษาในครัวทันทีที่พูดกับชายหนุ่มจบ เธอทนให้เขาดูถูก ถากถาง ปากเสียให้เธออารมณ์ได้ทุกครั้ง
พ่อเลี้ยงหนุ่มที่อารมณ์โมโหพลุ่งพล่าน ไม่รู้จะลงที่ใคร ชายหนุ่มขับรถพุ่งทะยานเข้าไปในไร่ฝุ่นตลบแดงคลุ้งเป็นแนวยาว
วันทั้งวันพ่อเลี้ยงหนุ่มก็มีอาการหงุดหงิด งุ่นง่าน อย่างบอกไม่ถูก ใครจะทำอะไรเป็นไม่เข้าตาไปเสียหมด แม้กระทั่งกาแฟที่เขาดื่มเป็นประจำ ที่ดารินชงให้ทุกเช้า
“กาแฟอะไรของคุณ ทำไมมันถึงได้ขมปี๋ขนาดนี้” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับกระแทกถ้วยกาแฟลงจานรอง หลังจากที่จิบไปได้นิดเดียว
“ดาก็ชงเหมือนเดิมทุกวันนะคะ กาแฟสดไม่ใส่นม ไม่ใส่ครีม น้ำตาลหนึ่งก้อน” ดารินพยายามอธิบายและทวนสูตรที่เธอชงทุกวัน เธอชงกาแฟรสนี้มาตลอด ถ้าวันไหนแม่นิ่มไม่ได้ให้คนงานใส่กระบอกมาให้พร้อมกับอาหาร
“ไปชงมาใหม่”
ดารินพยักหน้ารับคำ “ค่ะ” ก้มลงหยิบถ้วยกาแฟเดินบ่นอุบออกไป ไม่เข้าใจอารมณ์ปั่นป่วนของเจ้านายตอนนี้เลยจริงๆ
“เป็นอะไรอีกวะนี่ นังดารินคนนี้ทำตัวไม่ถูกแล้วนะ” หญิงสาวบ่นกับตัวเองหลังจากก้าวพ้นกรอบประตูไปแล้ว
หญิงสาวอยากรู้ต้นเหตุของอาการงุ่นง่านนี้นัก ใครกันนะที่ทำให้หนุ่มบ้างาน ไม่ใส่ใจความรู้สึกมนุษย์รอบข้างอย่างเขา จะเข้าขั้นไม่มีสมาธิทำงาน
“พรึ่บ!”
พ่อเลี้ยงหนุ่มปิดแฟ้มเอกสาร และโยนมันลงโต๊ะทำงานอย่างไม่แยแส ในที่สุดเขาก็ทนนั่งหงุดหงิดทำงานต่อไปไม่ไหว ตัดสินใจลุกออกไปดูงานในไร่แทน
คนงานในไร่ก็เป็นคนรับเคราะห์รายต่อไปแทน ทุกแห่งที่พ่อเลี้ยงหนุ่มเดินผ่าน พังราบราวกับพายุลง คนงานในไร่ต่างมึนงงกับอาการของพ่อเลี้ยงหนุ่ม และคิดไม่ต่างกันสักคน
คนขี้หงุดหงิดเดินมาถึงกลางไร่กุหลาบ ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหตุผลของอารมณ์แปรปรวนเหมือนกัน หรือว่าจะเป็นเพราะนางมารร้ายคนนั้น ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ จนเขาต้องเดินเลยมาสงบสติอารมณ์ถึงที่นี่
“ศัตรู! ศัตรู! ท่องไว้โว้ย! ศัตรู! แกอย่าได้คิดอะไรกับแม่นั่นเด็ดขาดนะไอ้ธามส์ ห้ามหึง...ห้ามแยแส...ห้ามเด็ดขาด”
ชายหนุ่มเดินบ่นไปตลอด ไม่วายระบายอารมณ์ที่มีทั้งหมดลงกับต้นไม้ใบหญ้าข้างทางจนมาถึงกลางไร่
ดูเหมือนวันนี้สวรรค์จะเข้าข้างเขา...เมื่อหญิงสาวที่ทำให้เขาหงุดหงิดทั้งวัน คนที่หาเขาเรื่องชวนทะเลาะได้ทุกครั้งที่เจอหน้า คนที่ทำให้เขาหงุดหงิดโดยไม่มีเหตุผล กำลังอารมณ์สุนทรีเดินชมดอกไม้เป็นเทพธิดาอยู่กลางไร่
ตอนนี้...ดูเหมือนว่าคนที่เขากำลังเดินเข้าไปหา เธอจะเป็นขวัญใจของคนทั้งไร่ไปแล้ว ไม่เว้นแม้แต่แม่นิ่มที่ก่อนหน้านี้แสดงออกว่าไม่ชอบเธอชัดเจนก็หันมาชอบ และชื่นชมเธอให้เขาฟังอยู่บ่อยๆ
“มันจะมีความสุขมากไปแล้วนะ ยัยตัวดี เธอทำให้ฉันหงุดหงิดได้ทั้งวัน เธอต้องรับผิดชอบ”
ปารวีกลับกำลังยืนหัวเราะต่อกระซิกกับคนอื่น และที่หนักไปกว่านั้น ผู้ชายที่เธอคุยด้วยเป็นหัวหน้าคนงาน หักหน้าเจ้าของไร่อย่างเขาชัดๆ
‘ฮึ่ม! เธอต้องการหลบหน้าฉันอย่างนั้นหรือ...’ เขาไม่รอช้ารีบสาวเท้าเร็วๆไปที่ร่างบางทันที
“ว่างงานกันหรือไง” ชายหนุ่มถามเสียงเข้มกึ่งตวาด ชายหนุ่มหัวหน้าคนงานที่กำลังให้ข้อมูลหญิงสาวรีบแยกตัวออกไป
ปารวีมามักมาพูดคุยและขอข้อมูลความรู้ในส่วนงานต่างๆ เอาไว้ เผื่อนายจ้างมหาโหดสั่งงานเธอจะได้เรียบเรียงและหาข้อมูลต่อได้ถูกทาง ทำงานที่เขาแกล้งสั่งได้ทันกำหนดเวลา
“เดี๋ยว” หญิงสาวร้องเรียกหัวหน้าคนงาน แต่เขาก็รีบเดินไปไกลแล้ว
พ่อเลี้ยงธามส์หรี่ตามองหญิงสาว “แล้วเธอล่ะ ว่างนักหรือไง เวลานี้เธอยังกินค่าจ้างฉันอยู่ไม่ใช่หรือ”
“งานที่สั่ง ฉันวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อยตั้งแต่ก่อนบ่ายสาม ถ้าไม่มัวเสียเวลามานั่งหาเรื่อง เวลานี้ออร์เดอร์ชุดนั้นก็คงได้สรุปเรียบร้อย” หญิงสาวอธิบายเสียงเย็น
“เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน ในเมื่อเธอเป็นลูกจ้างและกินเงินเดือนฉันอยู่”
“ถ้าคุณว่าฉันทำงานไม่ได้เรื่อง คุณก็ไล่ฉันออกไปเลยสิคะ” หญิงสาวตอบกลับทันที
“อย่าท้านะ”
“แล้วช่วยหาคำอธิบายดีๆ เอาไว้ด้วย เพราะฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าบกพร่องตรงไหน” หญิงสาวตอบกลับอย่างท้าทาย จนคนเป็นนายพูดไม่ออก เปลี่ยนเรื่องไป
“แต่มันยังอยู่ในเวลางาน แต่เธอกลับมายืนคุยกับผู้ชาย ถ้าจะโปรยเสน่ห์กรุณาให้อยู่นอกเหนือเวลางานด้วย”
หญิงสาวยกข้อมือดูเวลาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของไร่ “ตามกฎหมายแรงงาน ลูกจ้างต้องทำงานวันละกี่ชั่วโมงคะ”
“อย่ามาหัวหมอกับฉัน”
“เปล่า...ฉันแค่อยากบอกว่าตอนนี้เวลา 17.40 และมันก็เลยเวลาทำงานมานานแล้ว หรือว่านาฬิกาที่คุณใส่เพื่ออวดโก้ ดูเวลาไม่เป็น!”
- ผู้เขียน
