หอพักรวม A
เวลา 22.40 นาฬิกา
(พริกดูนี่สิ!...เห็นสวนนี้หรือเปล่า ดอกไม้ที่สวนนี้สวยมากเลยว่าไหม..แต่ก็สู้ดอกบัวตองที่เหนือไม่ได้หรอกเนอะ...)
เสียงของอ้ายก็อตดังผ่านลำโพงของโน๊ตบุ๊กไปทั่วห้องพัก ส่วนฉันนั้นนั่งขัดสมาธิมองภาพเคลื่อนไหวของเขาจากหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กๆเท่านั้น
(พี่อยากให้พริกมาที่สวนนี้สักครั้งจังเลย..รู้ไหมว่าเพราะอะไร..แต่นแต้นนน...)
“คิกๆ..” ฉันหลุดหัวเราะเหมือนทุกครั้ง ยามที่นั่งดูภาพวิดีโอเก่าๆที่อ้ายก็อตส่งมาทางเมล์และต่อให้ต้องหลับตา ฉันก็รู้ว่าสิ่งที่ผู้ชายในภาพกำลังบิ้วให้คนที่ชมวีดิโออยู่รู้สึกตื่นเต้นมันคืออะไร
(น้องพริกเคยปั่นเป็ดไหมคะ...มันต้องเข้าไปนั่งข้างในนี้ แล้วก็ใช้เท้าปั่นๆๆๆไปบนน้ำ...เอาไว้ถ้าเราเจอกันเมื่อไหร่...) และเพราะดูซ้ำมาแล้วหลายรอบ มันจึงไม่แปลกอะไรหากว่าฉันจะสามารถพูดตามผู้ชายที่ปรากฏอยู่ในคลิปวีดิโอตรงหน้าได้
“เรามาปั่นเป็ดตัวนี้ด้วยกัน
