“สัจจะไม่มีในหมู่โจร...เคยได้ยินป่ะ?”
คำพูดประโยคดังกล่าวทำฉันเบิกตากว้าง แต่ยังไม่ทันได้เริ่มตั้งสติเพื่อจะทำอะไร คนตัวสูงที่มีพละกำลังเหนือกว่า ก็จัดการทิ้งน้ำหนักตัวเองลงกับเตียงนอนโดยยังคงกอดก่ายตัวฉันเอาไว้แบบนั้น
ฟึ่บ! ตุบ!
“อะ...” สภาพที่ตกเป็นรองและถูกกักขังอิสรภาพด้วยอ้อมกอด ได้แต่นอนทำตาโต ร่างกายทุกส่วนแข็งทื่อเป็นก้อนหินยิ่งเมื่ออีกฝ่ายกอดกระชับรวบตัวฉันให้แน่นมากยิ่งขึ้นไปอีก
“เฮือก!” อีกครั้งที่ผู้ร้ายจงใจปลุกปั่นความรู้สึกของฉันจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ลมหายร้อนๆ ถูกเป่ารถลงบริเวณต้นคอด้านหลัง
“ทำไมตัวพริกหอมจัง…” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพานให้ใจสั่นอย่างห้ามไม่ได้ จำต้องหาทางทำอะไรสักอย่างให้ตัวเองหลุดออกจากสถานการณ์แบบนี้สักที
“อ้ายกอล์ฟ! ปล่อยหนูนะ!” ฉันพยายามดิ้นขลุกขลักอยู่ภายในอ้อมกอดอุ่น พลางใช้มือตบตีและกดจิกเล็บไปตามแขนแกร่งเพื่อหวังให้ตัวเองเป็นอิสระ แต่ว่าสิ่งที่ฉันได
