“พริกอยากให้พี่พูดเหรอ...ว่าตอนนี้ไอ้ก็อตมันนอนป่วยใกล้ตายอยู่ที่โรงพยาบาล?”
ใจฉันวูบสั่นตามน้ำคำของคนตัวสูงตรงหน้าอย่างห้ามไม่ได้ ที่ทำได้ในตอนนี้คือยืนนิ่งจับจ้องสีหน้าไร้อารมณ์ของเขากลับไป แต่ ไม่นานอ้ายกอล์ฟซึ่งปั้นหน้านิ่งมาตั้งแต่ต้นก็เริ่มเปลี่ยนท่าที
เขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ คล้ายกับตลกอะไรสักอย่าง พร้อมทั้งตัดสินใจเดินก้าวมาหาฉันและใช้มือจับแขนฉันเอาไว้หลวมๆ ขณะปากพ่นคำพูดประโยคเตือนสติ
“โง่น่า…” ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนคนตรงหน้าปั่นประสาท แต่ว่ายังไม่ทันได้ทำอะไร อ้ายกอล์ฟก็เริ่มใช้กำลังดึงฉันให้เข้าไปในห้องโดยปากก็พูด “เข้าไปคุยกันข้างใน…”
“ไม่! อ้ายกอล์ฟเดี๋ยว!” ต่อให้ตอนนี้ฉันจะพยายามบิดแขนให้หลุดหรือปฏิเสธคำเชิญชวนของเขามากเท่าไหร่ ทุกอย่างก็ดูจะยากเกินไปหมด เมื่อคนตัวใหญ่ไม่สนใจและยังคงดึงตัวฉันเข้ามาในห้องของตัวเองจนได้
ตึง! กึก!
อ้ายกอล์ฟจัดกา
