[12]
อาการมันฟ้อง
เตชิณยังไม่ได้กลับบ้าน เขาแวะไปที่ผับของโตมร ช่วงหัวค่ำอย่างนี้ลูกค้ายังไม่มาก เขาคิดว่าจะนั่งสักชั่วโมงสองชั่วโมงแล้วค่อยกลับ เพื่อนรักของเขากินเหล้าแต่หัววันเลย ถามอะไรก็ไม่อยากเล่า ราวกับกำลังมีความลับบางอย่าง แปลก...มันแปลกมาก
“แกเป็นอะไรวะ โดนเด็กเทมาอีกแล้วเหรอ” เตชิณถามเอากับคนที่นั่งข้างกัน วันนี้พวกเขาดื่มกันอยู่หน้าบาร์ ตรงหน้ามีวิสกี้สีอัมพันวางอยู่คนละแก้ว เขาอยากจิบเหล้าให้หายวุ่นวายใจ แต่คนข้างๆ ก็เอาแต่ถอนหายใจเฮือกๆ
“ถ้าเป็นเด็กก็ดีสิวะ แต่นี่...ผู้ใหญ่ว่ะ ผู้ใหญ่พูดยาก เฮ้อ....” บ่นพึมพำแล้วถอนหายใจ ก่อนจะกระดกเหล้าจนเกลี้ยงแก้วแล้วขอให้บาร์เทนเดอร์เติมให้อีก
“พูดอะไรของแกวะ ไม่เห็นรู้เรื่อง”
“เออๆ ช่างฉันเถอะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำยังไงกับชีวิต” บอกเพื่อนรักแล้วคว้าสมาร์ตโฟนมาดู ยังเลย ยังไม่มีข้อความตอบกลับจากคนที่เขาส่งข้อความไปหา ใจคอจะช
