“คุณ! คุณครับ! เป็นอะไรมากไหม!”
เขาวิ่งเข้าไปดูคนที่ล้มอยู่กับพื้น ห่างจากหน้ารถพอสมควร หล่อนกระเด็นมาทางนี้ หรือว่าเขาไม่ได้...
“ไม่ๆๆ ไม่เป็นไรค่ะ คุณไม่ได้ชน ฉันแค่ตกใจจนหกล้ม ฉันก็ไม่ได้มองทางเหมือนกัน”
“เฮ้อ...โล่งอกไปที คุณไม่เป็นไรแน่นะ”
“แน่ค่ะ แค่...เอ่อ...ขนมเค้กของฉัน”
เขารีบหยิบถุงข้าวของที่หล่นอยู่ มาใส่มือให้ รู้สึกผิดเต็มหัวใจที่ทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บตัว
“ขอโทษจริงๆ ผมผิดเอง ที่ไม่ได้มองถนนให้ดี”
“มันเริ่มมืดน่ะ พอเข้าใจได้ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ฉันเพิ่งจอดรถเมื่อกี้ มัวแต่ดูถุงของฝาก เลยไม่ทันเห็นรถคุณ ขอโทษด้วยนะคะ”
เตชิณอยากรับคำขอโทษ แต่มันละอายใจ เขาเป็นคนผิดแท้ๆ
“ไม่เป็นอะไรแน่นะ ถ้าเผื่อว่าคุณอยากไปตรวจร่างกายที่โรง’บาลละก็”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่...เจ็บก้นนิดหน่อย ไม่เป็นไร ว่าแต่...คุณเป็นใคร ทำไมมาอยู่ที่นี่ นี่มันพื้นที่ส่วนบุคคลนะคะ”
“อ่า...คือผม...”
ครืดๆ
