“พรวนดินสักนิด รดน้ำต้นไม้สักหน่อย เรียกเหงื่อก่อนออกเที่ยวแล้วกันนะณิชา” พูดอย่างนั้นแล้วตั้งอกตั้งใจพรวนดิน เธอชอบต้นไม้ ชอบสีเขียว ชอบที่ตื่นมาแล้วได้กลิ่นหอมๆ ของดอกไม้พวกนี้ มันชื่นใจจริงๆ
ณิชารดน้ำพรวนดินต้นไม้จนชุ่ม ก่อนจะกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำ และมันก็เป็นอย่างที่แม่หนูเนเน่คาดการณ์ไว้ บอสณิไม่ได้ลงไปกินมื้อค่ำด้วยกันแต่อย่างใด เพราะพอนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มเศษๆ เจ้าตัวก็แต่งตัวสวยแล้วขับรถออกไป
ที่นี่ไม่ใช่ผับหรูของโตมร แต่เป็นผับกึ่งร้านอาหารที่มีโซนห้อง VIP ไว้บริการลูกค้า เพื่อนของโตมรคงระดับเดียวกับเขานั่นแหละ เพราะเจ้าตัวเหมาห้อง VIP ขนาดใหญ่ให้เพื่อนๆ โดยเฉพาะ น่าจะมีสักยี่สิบสามสิบคนได้
ตอนที่ณิชาไปถึง ทุกคนกำลังกินข้าวกัน บรรยากาศในร้านยังวุ่นวายด้วยเสียงเฮฮาของแขก VIP จนบางครั้งเสียงดนตรีจากนักร้องที่กำลังบรรเลงอยู่นอกห้องกระจก ก็ถูกเสียงของลูกค้ากลบเอา
โตมรโบกมือให้ไหวๆ
