[10]
ว่าที่ลูกสะใภ้
กลิ่นหอมของอะไรสักอย่าง ทำให้คนบนเตียงเริ่มขยับตัวยุกยิก ก่อนที่เสียงสูดจมูกฟุดฟิดๆ จะดังตามมา เตชิณลืมตาตื่น ต้องกะพริบตาถี่ๆ ทบทวนความจำเพราะเพดานห้องที่เห็นช่างไม่คุ้นตา และพอหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ ก็ถึงกับผงะแทบตกเตียง แม่หนูที่กำลังสูดจมูกฟุดฟิดๆ ทั้งที่ยังหลับตานี่ใครกัน ทำไมมาอยู่บนเตียงนี้แทนที่ณิชา หรือว่าเจ้าหล่อนกลายร่างเป็นเด็กน้อยไปแล้ว
ไม่ๆๆ ไม่ใช่สิ คิดบ้าบอแบบนั้นได้ยังไงเตชิณ
แม่หนูน้อยรู้สึกตัวตื่น มือป้อมๆ ขยี้หูตา ก่อนจะลุกมานั่งแล้วจ้องคนที่อยู่บนเตียงเดียวกัน แววสงสัยใคร่รู้กระจ่างในดวงตาใสแจ๋ว แต่จมูกที่ยังสูดฟุดฟิดๆ สื่อให้รู้ว่าบางอย่างสำคัญกว่า
“บอส!! ทำอาลายค้า หอมมั่กมาก!!!”
“กุ้งชุบจ้า! ตื่นแล้วเหรอคะ ล้างหน้าแปรงฟันเร็วๆ เลย”
เสียงณิชาร้องผ่านประตูห้องเข้ามา เตชิณแลหาร่างหล่อน แต่ไม่เจอ ได้ยินเพียงเสียงก๊องแก๊งอยู่ข้างนอก
“บอสค
