“ขนาดนั้นเชียว เธอดู...ไม่เหมือนคนที่เคยจนมาก่อน”
“แค่ไม่เหมือนไม่ใช่ว่าไม่เคยนี่คะ คนเราก็มักมองแต่ปัจจุบัน มองแต่ความสำเร็จของคนอื่น แต่ไม่เคยมองว่ากว่าจะมาถึงตรงนั้น เราผ่านอะไรมาบ้าง”
“เล่าสิ เล่าให้ฟังหน่อย ว่าเมื่อก่อนเธอเป็นแบบไหน”
“แล้วพี่จะมาอยากรู้ทำไมเนี่ย เรื่องณิไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกน่า”
“ไม่รู้สิ ฟังเธอพูดแล้วก็เพลินดี อาจเพราะเสียงเธอละมั้ง”
“เสียงณิทำไมคะ” ย้อนถามพร้อมรอยยิ้ม
“คล้ายกับเสียงใครบางคน”
ณิชาหุบยิ้มทันใด
“ไม่อยากเหมือนชาวบ้านนี่นา อยากให้พี่จำณิ ในแบบที่ณิเป็น”
เขายิ้มเนือยๆ ทำไมต้องอยากให้เขาจดจำด้วย เขาไม่ได้รักหล่อนเสียหน่อย ไม่มีประโยชน์ที่จะจดจำคนที่ไม่ได้อยู่ในหัวใจ ณิชาก็เหมือนทางผ่านที่ผ่านมาแล้วพร้อมจะผ่านไป ไร้ความสำคัญ
“มีเหล้าไหม”
“พี่จะดื่มเหรอ”
“อือ...”
“กลับไปกินที่บ้านพี่สิ หรือไม่ก็กลับไปที่ร้านก็ได้ ณิจะนอนแล้ว”
“อย่ามาตลก ขาเที่ย
